Χίλια ;

..και λίγα λέω!

Μαζεύω εδώ και πολλά χρόνια

κάθε είδους κοχύλια,κοχυλάκια,ολόκληρα ή σπασμένα,όστρακα,βοτσαλάκια

παράξενες πετρούλες, οτιδήποτε όμορφο βρίσκω στην παραλία.

Στο βυθό προσπαθώ να μην ενοχλώ.. μόνο κοιτάζω και θαυμάζω.

Τα κοχυλάκια όμως που βγήκαν στην ακτή 

και δεν φιλοξενούν πια κανένα πλάσμα,

ε..αυτά τα κυνηγάω.

Απαραίτητο λοιπόν αξεσουάρ στην παραλία , ένα γυάλινο βαζάκι

που άδειο έρχεται, γεμάτο φεύγει!

Είναι ωραία να ψηλαφίζεις στην άμμο και στα βότσαλα.

Με συντροφιά τον ήλιο και τον ήχο της θάλασσας

να ηρεμείς...να ρεμβάζεις  ..

να ψάχνεις....

και να βρίσκεις ένα μικρό-μικρό θησαυρό.

Ένα κοχυλάκι τόσο όμοιο με τα άλλα

και ταυτόχρονα τόσο μοναδικό!

Το παίρνεις μαζί σου κι όταν το βλέπεις σου φέρνει στο νου

τα καλοκαίρια που νοσταλγείς.

Ααχχ.. τα ωραιότερα κοχύλια όμως, δεν ξέρω αν είναι τυχαίο,

τα έχω βρει χειμώνα.Κάτι πρωινά με ήλιο

κατεβαίνω στην έρημη παραλία με το γνωστό βαζάκι ανά χείρας

και αρχίζω το ψάξιμο σε συνδυασμό με ξάπλες στα βότσαλα  :)

Μια φορά φέτος το χειμώνα κατέβηκα στην Ερωτοσπηλιά.

Δεν υπήρχε ψυχή!

Δεν είχα το βαζάκι στο αυτοκίνητο,ούτε σακούλα ή κάτι άλλο να χρησιμοποιήσω,

οπότε άρχισα να βάζω μερικά μικρά κοχύλια στις τσέπες .

Μετά όμως βρήκα κάτι μεγάλες πέτρες λείες και με ωραίο σχήμα..

αυτές προσφέρονται για ζωγραφική.

 Βαριές βέβαια αλλά άξιζε τον κόπο!

Όπως πάω να φύγω βλέπω ένα κύριο ηλικιωμένο..με κοίταγε καλά-καλά ο άνθρωπος..

Σου λέει που πάει αυτή η τρελή με τις κοτρώνες ;

(..για φούντο σαν το Λαμπιρίκο ? )

χαχαχα...όταν του χαμογέλασα μάλλον του έφυγε η σκέψη!

Μια απορία που είχα σχετικά με τα κοχύλια

μου λύθηκε χθες τυχαία,βρίσκοντας την απάντηση σε μια σελίδα του focus.magazine.

Aπορούσα που πολλά από αυτά είχαν τρύπες.

Ολοστρόγγυλες και τέλειες μικρές τρυπούλες

που με εξυπηρετούσαν αφάνταστα,γιατί μπορούσα να τα χρησιμοποιήσω κατευθείαν 

για να φτιάξω κολιέ ή mobile ,χωρίς καν να χρειαστεί να τα τρυπήσω !

Και ιδού η απάντησις :

 Οι στρογγυλές και κωνικές τρύπες στα κοχύλια που βρίσκουμε στην άμμο είναι σημάδια λεηλασίας. Γίνονται από μαλάκια της οικογένειας των νατικιδών, τα οποία τρέφονται με άλλα μαλάκια, εκείνα που ζουν μέσα στα κοχύλια.
Κάνουν την τρύπα με το ξύστρο, ένα όργανο σαν λίμα, σε σχήμα ταινίας, που βρίσκεται στο στόμα τους και καλύπτεται από μικροσκοπικά δόντια. Το ξύστρο τρυπά το κοχύλι υποβοηθούμενο από μια όξινη έκκριση που διαβρώνει το όστρακο. Αφού κάνει την τρύπα, το αρπακτικό μαλάκιο κομματιάζει το θύμα του και το τρώει.

 Στις φωτογραφίες ,λίγα από τα ευρήματά μου και ένα μικρό κολιέ

που έφτιαξα με μερικά απ'αυτά.

 Σαν επίλογος ένα Κοχυλένιο υπέροχο ποίημα..!

 Καλό Αύγουστο !

:)

Y.Γ.  Στον player παίζει Θηβαίος και "Αγάπη"

(μουσική:Βασίλης Δημητρίου Στίχοι: Κατίνα Παΐζη)

αν έχετε διάθεση ακούστε!