Ήρθε λοιπόν για άλλη μια φορά, η ώρα της συνάντησης με το κεντρικό  σημείο του καλοκαιριού. Ο Δεκαπενταύγουστος της ασύδοτης ρέκλας, προ των πυλών.

  Μπαίνουμε στο βασικό δεκαήμερο και κάτι , που παραδοσιακά λάμπουν και κοσμούν με την παρουσία τους, όλα σχεδόν τα κορυφαία προτερήματα του Ελληνάρα.  
Καλπάζουσα αποχαύνωση, κολοσσιαίες πνευματικές προσπάθειες και αναζητήσεις ( "Να συνεχίσω με μπύρες, ρε πούστη μου, ή να το γυρίσω σε ξύδια;") κωλοσσιαίες  ανατομικές αναταράξεις από πιπίνια αλλά και καρατσουράπες που σείωνται στα in μπομπάδικα ευελπιστώντας ότι ο δικός τους κώλος θα κλέψει τελικά τις εντυπώσεις , καβουρντισμένα αντρικά κορμιά να προσπαθούν να πείσουν ότι και καλά αθλούνται με τις ρακέτες σε ένα χώρο που με το ζόρι περνάς για να φτάσεις στο νερό, ενώ ολόγυρα άλλα απανθρακωμένα γυναικεία ομοιώματα προσπαθούν να πείσουν εαυτούς και αλλήλους οτι «κάνουν μπάνιο», ενώ μπαίνουν για δέκα λεπτά στο νερό, και μετά βγαίνουν με μελετημένο βάδισμα και το ύφος τής κουρασμένης αθλήτριας, εμβαπτίζονται σε πέντε δεξαμενές αντιηλιακό και αφήνονται παρατημένες την άμμο για ώρες μέχρι να καρβουνιάσουν.

  Την ίδια ώρα όσοι έχουν μείνει στα αστικά κέντρα, συνήθως δεν βρίσκουν περίπτερο, δεν βρίσκουν φαγάδικο, δεν βρίσκουν φαρμακείο, δεν βρίσκουν γιατρό, δεν βρίσκουν τίποτα. Και να πεθαίνεις,  εκεί που έπεσες θα σε βρουν όταν με το καλό επιστρέψουν.
 Μόνο οι λογαριασμοί έρχονται κανονικά. Τι σταθερότητα, τι συνέπεια είναι αυτή!!!!  Το ΜΟΝΟ πράγμα που λειτουργεί πάντα , και δεν επηρεάζεται από αργίες, εορτές, διακοπές, θεομηνίες, οτιδήποτε τέλος πάντων, είναι οι εισπρακτικοί μηχανισμοί. Σταθερή αξία. Τέλος πάντων, ας μην συνεχίσω, γιατί βλέπω ότι έχω μια τάση  να χύσω πολύ δηλητήριο.   Ίσως φταίει που είχα την φαεινή ιδέα να ανοίξω την TV με το που ξύπνησα. Κλικ στο πρώτο κανάλι: «Οι νέοι φόροι και οι αυξήσεις». Κλικ στο δεύτερο: «Πίνουμε θάνατο- ρίχνουν χημικά απόβλητα στο νερό». Κλικ στο τρίτο: «Τους πέταξαν στο δρόμο», κλικ στο τέταρτο: Ένας κοκοράκος  μου «τραγουδάει» το σουξέ του από την «καινούργια του δουλειά», που εξυμνεί τις χάρες της καλής του στα νερά του Αιγαίου, ενώ 5-6 ανορεξικές στο πλάνο κάνουν πως χορεύουν και διασκεδάζουν αφάνταστα. Κάπου εκεί , ήρθαν τα πρώτα μπινελίκια… 

 Anyway. Εγώ απλά ήθελα να πώ «Καλό καλοκαίρι», μιάς και πάμε για 15 Αυγούστου, και όλοι λένε ακόμα  «Καλό καλοκαίρι».  Και τον Σεπτέμβρη έτσι θα λένε. Και τον Οκτώβρη πιθανώς. Πότε είναι ο Χειμώνας; Ποιος είν αυτός ο ΙΚΑς; Πότε θ΄αρρωστήσω γω;

 Πάω να σηκώσω λεφτά από το ΑΤΜ, για να φύγω για Χαβάη. Δεν μπορεί, τόσους μήνες τώρα που μας έχει σπάσει τα φρύδια το συγκεκριμένο σουξό, κάποια δόση αλήθειας θα κρύβεται στους στίχους. Προφανέστατα,  άνετα  πας Χαβάη με κάποιο ποσό που σηκώνεις από ΑΤΜ. Αρκεί φυσικά να βρεις τον Θωμά. Άμα δεν τον βρεις, ξέχνα το, μεγάλε. 

 Μ’ αυτά και με τ’ άλλα, αποχωρώ και εγώ.
Καλά να περάσετε και καλή επιστροφή σε όλους.