Το πρόβλημα μου είναι ότι σκέφτομαι παραπάνω από όσο χρειάζεται.Σε άλλες περιπτώσεις,αυτό μπορεί να σε γλιτώσει,σε άλλες μπορεί να σε χαντακώσει.Τις περισσότερες φορές,το δεύτερο ισχύει.Μπλέκομαι τόσο πολύ στα μονοπάτια της ίδιας μου της σκέψης,που στο τέλος χάνω την ισορροπία,αφού έχω βάλει εγώ η ίδια τρικλοποδιά στον εαυτό μου.
Το κακό είναι ότι συνήθως όσα σκέφτομαι και καταλαβαίνω βγαίνουν αληθινά.Σπάνια έχω σκεφτεί κάτι,για κάποιον και να πέσω έξω.Πείτε το 6η αίσθηση,δεν ξέρω.Όσες φορές δείχνω ότι έχω ξεγελαστεί,ψευδαίσθηση είναι.Στην πραγματικότητα,μου αρέσει να δίνω ευκαιρίες στους ανθρώπους.
Έχω καταλήξει σε πολλά συμπεράσματα.
1.Υπάρχει ένα πολύτιμο λουλούδι που φυτρώνει σε κάθε κήπο.Το λουλούδι αυτό λέγεται φιλία. Σε κάποιους κήπους,ο ιδιοκτήτης του κήπου,δεν έχει καμία διάθεση να ασχοληθεί και να το ποτίζει,έχει καλύτερα πράγματα να κάνει,να ασχοληθεί με τον εαυτό του.Το αφήνει απότιστο μια μέρα,ένα μήνα,ένα χρόνο,μια δεκαετία και νομίζει ότι επειδή του έκανε την τιμή να ανθίσει στον κήπο του,δεν θα μαραθεί ποτέ.Όμως το συγκεκριμένο λουλούδι αν δεν το φροντίζεις,αν δεν το ποτίζεις,αν δεν του μιλάς με αγάπη,θα μαραθεί και θα είναι οριστικό.
Όταν σπάσει ένα γυαλί,ακόμα κι αν το κολλήσεις,δεν θα είναι ίδιο το ποτήρι με πριν.Εμπιστεύεσαι να πιείς νερό από το κολλημένο ποτήρι;
Αν μια φιλία 6 χρόνων την αφήσεις διψασμένη;Αν υπόσχεσαι και δεν πραγματοποιείς ποτέ;Αν είσαι στην ίδια περιοχή,κάποιο ζεστό απόγευμα του Αυγούστου,έχεις υποσχεθεί ότι θα πας να επισκεφτείς την φίλη σου,που ξέρεις ότι κάθεται ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ στο σπίτι και αδιαφορείς εντελώς για την υπόσχεση και την ίδια τη φίλη σου;Τότε πως έχεις μετά απαίτηση το λουλούδι φιλία να μην αρχίσει να μαραίνεται;Όταν μάλιστα επανειλημμένα τέτοια σκηνικά έχουν συμβεί;Όταν δεν σηκώνεις το τηλέφωνο να δεις τι κάνει η φίλη σου και περιορίζεσαι σε δίλεπτα τηλεφωνήματα από τη δουλειά;Όταν δεν έχεις ποτέ χρόνο για εκείνη;Ούτε για ένα μήνυμα,μονίμως δεν έχεις κάρτα...Επίσκεψη κάθε 3-4 μήνες.Αυτό εγώ,συγνώμη,αλλά δεν το αποκαλώ φιλία.Το αποκαλώ,δεν-βρήκα-παρέα-σήμερα-και-θυμάμαι-κι-αυτό-το-κακόμοιρο-που-κοιτάζει-στον-πάγκο-της-ζωής-αναπληρωματική-κοπέλες-σαν-κι-εμένα-που-έχουν-όλα-τα-καλά-και-δεν-τα-εκτιμούν.
Δεν θέλω να επεκταθώ στο θέμα,γιατί θα γίνω απίστευτα κακιά και κατίνα,και δεν θέλω.
Με ενοχλεί να προβάλονται δικαιολογίες για την ανεπάρκεια κάποιων ανθρώπων γεγονότα όπως η απόσταση.Όταν κάποιον θέλεις να τον δεις,δεν θα λογαριάσεις τέτοια πράγματα.Και το λέει αυτό ένας άνθρωπος που πήρε χειμώνα το αεροπλάνο και πήγε στην Κω.Επειδή σκεφτόμουνα τον κολλητό μου-τότε,πριν χρόνια-που ήταν μόνος,σε μια σκοπιά,και πήγα για να τον δω,έστω 2 απογεύματα,να του κάνω λίγο παρέα.Έτσι,επειδή τον ένιωθα μόνο του.Στο κάτω κάτω φίλος ήταν,δεν ήταν κάτι παραπάνω,δεν ήταν το αγόρι μου,ούτε θα γινόταν εννοείται.Αλλά δεν δίστασα δευτερόλεπτο.Δεν το λέω να φανώ υπεράνω,αλλά όταν σκέφτεσαι και τον άλλο,εκτός από τον εαυτό σου,δεν σου φαίνεται υπερβολή.Θα το ξανάκανα.Σίγουρα.Αλλά κάποιοι άνθρωποι έχουν μάθει μόνο να παίρνουν.Αν δεν έχουν όφελος να βγάλουν κάτι από μια ιστορία,δεν ασχολούνται.Τσιγκούνηδες στα συναισθήματα.Η μόνη τους κουβέντα όταν τους πεις για κάτι,είναι να σε ρωτήσουν,πόσα χρήματα έδωσες.Αν όπως λένε,με ξέρουν τόσο καλά,δεν ξέρουν ότι αυτή η ερώτηση με εξοργίζει;Εκνευρίζομαι να συζητώ για λεφτά.Πότε θα το καταλάβουν;Τα λεφτά είναι ένα καταραμένο πράγμα που δυστυχώς χρειάζεται αν δεν θέλουμε να πεθάνουμε της πείνας και να ζούμε στο δρόμο.
2.Όσο οι άνθρωποι μεγαλώνουν,τόσο βαζουν σε κουτάκια τη ζωή τους.Ζούν με χρονοδιαγράμματα.Στα 30 κάνω αυτό,στα 35 κάνω το άλλο,στα 40 κάνω το άλλο...Εγώ ας πούμε,για τα δικά τους δεδομένα,που στα 32 μου χρόνια,δεν έχω σταθερή δουλειά,δεν έχω παντρευτεί,δεν έχω παιδί,και δεν υπάρχουν συνθήκες για να συμβούν όλα αυτά,είμαι μια αποτυχημένη.Σύμφωνα με αυτούς,έπρεπε να έχω μια σταθερή δουλειά,κατά προτίμηση στο δημόσιο,να έχω παντρευτεί ήδη και να έχω τουλάχιστον ένα παιδί,αν όχι και δυο,ένα σπίτι δικό μου,αυτοκίνητο,εξοχικό,και πιστωτική κάρτα.Μα πως γίνεται να μην τα έχω όλα αυτά;Πως ζω;
Όλοι ταυτίζουν το γάμο και τη σίγουρη δουλειά με την ευτυχία.
Ελεύθερη γεννήθηκα,ελέυθερη παραμένω,ελέυθερη θα παραμένω.
Γιατί ντε και καλά,να είμαι απελπισμένη και δυστυχισμένη;
Εντάξει,μπορεί να γκρινιάζω που δεν έχω παρέα για τις διακοπές.Αλλά κι αν είχα παρέα και εκείνος ήθελε να είναι 8 ώρες στη θάλασσα,να πάρει τα κλειδιά της παραλίας;Πάλι μόνη δεν θα τριγύριζα,που σε μισή ώρα έχω γίνει σαν ντομάτα,το δέρμα μου,κι ας φοράω αντιηλιακό 25 βαθμό προστασίας;Άρα;
3.Η χειρότερη μοναξιά είναι όταν είσαι ανάμεσα σε δεκάδες ανθρώπους και δεν μπορείς να επικοινωνήσεις πραγματικά με κανέναν.
Στην απρόσωπη πόλη πλεον αριθμοί είμαστε.Στατιστικές.
Άρχισα τον κοινωνιολογικό οίστρο.χαχαχα!
Έτσι είναι.
Υπάρχει τόση αποξένωση.
Στη γειτονιά που μένω,στην πολυκατοικία,κι εγώ κι οι γονείς μου,δεν θέλουμε να συναντάμε κανέναν.Όλοι με την παραξενιά στο στόμα.Αχάριστοι άνθρωποι.Η μητέρα μου ως διαχειρίστρια,έφτιαξε όλη την πολυκατοικία.Η πολυκατοικία ήταν 30 χρόνια,όσο ήταν χτισμένη,στο έλεος του θεού.Οι γονείς μου φτιάξανε τα πάντα.30 χρόνια δεν υπήρχαν ούτε πυροσβεστήρες.Ηταν χαλασμένα τα κουδούνια,φτιαχτήκαν.Φτιάχτηκαν πορτάκια στο ασανσερ,η κλειδαριά στην ταράτσα,η καμινάδα,καθαρίστηκε το ντεπόζιτο του πετρελαίου που δεν βλεπόταν από τη βρώμα,φτιάχτηκαν οι υδροροοές και ένα σωρό άλλες μικρολεπτομέρειες.Και πάλι.Αχαριστία.Δεν αναγνωρίζουν τίποτα,όλο γκρίνια,παράπονο και τσακωμό.Εχουμε σιχαθεί τα πάντα με αυτούς όλους.
4.Είμαστε γελοία,κομπλεξικά ανθρωπάκια σαν λαός.Μόνη μας απασχόληση η μαγκιά και η φιγούρα.Πως θα κοροιδέψουμε τον άλλο,να φανούμε οι καλύτεροι.
Όπως έλεγε και ένα ανέκδοτο,που δεν θυμάμαι πότε το ακουσα και που,δεν μας πειράζει να μην έχουμε γαίδαρο,αρκεί να ψοφήσει του διπλανού μας,που έχει.
Όλοι φθονούν και ζηλεύουν αυτά που με κόπο ενδεχομένως έχεις αποκτήσει.
Δίνουν αξία μόνο στα υλικά αγαθά και τα προσκυνάνε.
Ο ηλίθιος γείτονας απέναντι,δίνει αξία στην *&%*-μηχανή του και δεν θέλει να ταίζουμε τα γατάκια,επειδή του γρατζουνάνε τη σέλα,δεν λέει όμως που παλιά στην πολυκατοικία από κάτω είχε ποντίκια και τώρα δεν υπάρχει ούτε μύγα.
Τα δικά σου,δικά σου και τα δικά μου,δικά σου,πάλι.Όλα δικά του,δηλαδή.
Έχει φυσικά περισσότερο αξία μια σέλα μιας #$%$&^%$* μηχανής παρά μια αθώα ψυχούλα που σου κάνει χαρά και τρίβεται στα πόδια σου.Μόνο που ακούνε τη φωνή του πατέρα μου τρέχουν.Πολλές φορές τους βαζει φαγητό και δεν τρώνε,έρχονται μόνο για χάδια.
5.Είμαι σε φάση που βαριέμαι τόσο πολύ.Γιαυτό ήρθε αυτό το θυμωμένο post.Τα τελευταία χρόνια αρχισα να μισώ το καλοκαίρι.Μισώ το σπίτι που μένω,την γειτονιά που είναι τοποθετημένο,την περιοχή που είναι τοποθετημένη η γειτονιά,την πόλη που είναι τοποθετημένη η περιοχή.
Όλα αυτά δεν είναι τυχαία,δεν ξύπνησα ένα πρωί και είπα:Α,από σήμερα μισώ το σπίτι μου,μισώ τη γειτονιά μου,μισώ το Γαλάτσι,μισώ την Αθήνα.Έχουν προηγηθεί πολλά γεγονότα που δεν μπορώ να εξιστρήσω γιατί θέλω πολύ καιρό και κάποια αγγίζουν προσωπικά δεδομένα.Πάντως αυτή η αποστροφή από διάφορα γεγονότα πηγάζει.Στην Κυψέλη που έμενα,΄δεν ήταν έτσι τα πράγματα.Ίσως επειδή μέχρι τα 26 μου δεν έμενα σε πολυκατοικία και μου φαίνεται βουνό όλο αυτό.Ίσως και όχι.
6.Αρκετά φιλοσόφησα.Αλλά μες το καλοκαίρι,κάπως πρέπει κι εγώ να περάσω τον ατέλειωτο χρόνο μου.Ατέλειωτη βαρεμάρα,κι ας μην είμαι άνθρωπος που ησυχάζει.Όλο με κάτι είμαι απασχολημένη.
7.Αυτός που είπε,Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα,πόσο δίκιο είχε...
Οι άνθρωποι πληγώνουν.Το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά.
8.Όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει,τόσο πιο συχνό είναι το φαινόμενο να συναντά ανθρώπους που έχουν συμβιβαστεί και πουλήσει τις ιδέες τους.Το έχω ζήσει αυτό.Όταν δεν έχεις εμπιστοσύνη στον πιο δικό σου άνθρωπο...Όταν ο πατέρας μου δεν μιλάει με την αδελφή του...Κι όλα αυτά για ποιο λόγο;
Για τον λόγο ότι όσο μια οικογένεια εχει μικρά και προστατευμένα τα παιδιά στο σπίτι,τα αδέλφια είναι αγαπημένα.Όταν μεγαλώσουν είτε θα συνεχίσουν να είναι αγαπημένα είτε θα φαγωθούν για τις πιο ηλίθιες αιτίες.
Όταν μπαίνει στη μέση ο συμβιβασμός και το συμφέρον.Όταν έχεις οικογένεια,θα κοιτάξεις την οικογένεια σου,και θα πατήσεις πάνω στον άλλο,ακόμα κι αν αυτός ο άλλος είναι κοντινός συγγενής.Κανείς δεν θα σε παρεξηγήσει,κοίταζες το συμφέρον των παιδιών σου.
Πουλάς τις ιδέες που είχες μέχρι χθές.Για το χρήμα.Για μια %^&*&%^* άνεση.Λες και ένα παιδί μόνο χρήμα χρειάζεται για να μεγαλώσει.Δεν χρειάζεται αγάπη.
Ευτυχώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.Αλλά μπορείς να ζεις μόνο με αυτές;΄
9.Θέλω να υπάρχει κάποιος-κάτι να ερωτευτώ.Άχρωμη η ζωή μου.
10.Κι ερωτεύομαι ένα όμορφο βράδυ με παρεούλα και απαλή μουσική.Ερωτεύομαι ένα μοναχικό βράδυ με την κιθάρα μου.Ένα τραγούδι που με συγκινεί.Μια ζωγραφιά που μόλις έφτιαξα.Ένα όμορφο μέρος που φωτογράφησα.Μια θάλασσα.Τον θόρυβο του κύμματος,που μόνο αυτός ακούγεται ένα ήσυχο βράδυ.
Ερωτεύομαι μια ελπίδα που ανατέλει.Απ'το πουθενά.Ότι όλα θα αλλάξουν.
Ζωγραφίζω όμορφο τον κόσμο και μπαίνω κι εγώ μες την ζωγραφιά.
Τώρα πια είμαι σίγουρη.Θα αλλάξουν τα πράγματα.Το βλέπω.Στη δύση ενός καλοκαιριού,που πέρασε-ευτυχώς-γρήγορα.Αυτός ο χειμώνας θα είναι διαφορετικός.
Ο χειμώνας πάντα μας βάζει σε μια σειρά.
Μπορεί να μην μου αρέσει η συννεφιά,αλλά προτιμώ τις νύχτες του χειμώνα.Που κοιμάμαι καλύτερα,δεν στριφογυρίζω από τη ζέστη.Που βρίσκω στο τηλέφωνο ένα φίλο αν θέλω να πω 2 κουβέντες.Που έχει κάτι η τηλεόραση να δεις εκτός από φρικτές επαναλήψεις.Που υπάρχει και μια καλή συναυλία,μια καλή ταινία στο σινεμά,μια καλή παράσταση στο θέατρο,αν θες να πας.Που ξεκινάω πάλι το ωδείο.
Να γιατί αγαπώ περισσότερο το χειμώνα,τα τελευταία χρόνια.
9 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
αγάπη ελπίδα ζωή ταξίδι αλλαγή αναμνήσεις σκέψεις γνώσεις παράξενα σοφίες δημιουργία διάφορα στιγμές ευχές χαρά χαμόγελο όνειρο ιδέες νοσταλγία συμπεράσματα συνταγές συνταγή ανέκδοτα φιλία θυμός μοναξιά ιστορία λιμάνι ψυχή λέξεις Μουσική παραμύθι περι ζωής μουσικής φιλίας έρωτα χαμόγελου ποιήμα σιωπή πιστεύω συμπέρασμα χιούμορ χιουμορ ζωγραφική συμβουλές τραγούδια ταινία ταινίες γάμος μετακόμιση παρέα ευτυχία χρήσιμα site ψηφιδωτό στιγμες