Χαχα! Επιτέλους βρήκα το τραγούδι που έψαχνα απ'τον δεκαπενταύγουστο! Η συγκεκριμένη ταινία(τι ποιά ταινία; Η ΓΚΟΥΦΟΤΑΙΝΙΑ!) έχει σημαδέψει τα παιδικά μου χρόνια. Αυτή και το Lion King. Τις έβλεπα μαζί με την ξαδέρφη μου. Στην Γκουφοταινία τραγουδάμε τα τραγούδια και χοροπηδάγαμε ενώ στο Lion King πλαντάζαμε στο κλάμα.

Anyway...το θέμα του ποστ δεν είναι μόνο η Γκουφοταινία(που μου επιτρέπει εύκολα να φτιάξω πέντε ποστ στη σειρά) αλλά γενικά η βιομηχανία των καρτούν. Μα που πήγαν τα Στρουμφάκια, το Μικρό μου Πόνυ, η Χάιντι, ο Τσιπ και ο Ντέηλ; Έλεος πια με τα Πόκεμον(αν κι αυτά ξεπερασμένα θεωρούνται...), το Γιου-γκι-Ο(κι αυτό ξεπερασμένο) και γενικά τα τερατόμορφα καρτουνάκια που βλέπει κάθε Σαββατοκύριακο το κάθε παιδάκι.

Έχω μια τεράστια συλλογή από βιντεοκασσέττες. Και...ναι καμιά φορά τις βλέπω κιόλας(να μία δήλωση που αργότερα θα ευχόμουν να μην την είχα κάνει). Δεν ξέρω γιατί αλλά κάθε φορά επανέρχονται αναμνήσεις και ενθουσιασμός. Αλλιώς είναι να βλέπεις την Χιονάτη(το πρώτο έγχρωμο καρτούν μεγάλης διαρκείας του Disney) και αλλιώς να βλέπεις ένα τερατόμορφο πλασματάκι που θερίζει κεφάλια στο πέρασμά του.

Και σ'αυτό το σημείο έχω χάσει τελείως την ροή του ποστ και σταματάω εδώ...

ΥΓ: Πέρα απ΄την πλάκα, δεν είναι τέλειο το τραγουδάκι;