Το παραδέχομαι είμαι φοβιτσιάρα...πολύ! Με τρομάζουν σχεδόν όλα τα ανεξήγητα. Τσιρίζω με το παραμικρό και αποφεύγω επιμελώς να βλέπω, να ακούω, να ασχολούμαι με οτιδήποτε πιθανώς να εντείνει το φόβο μου!

Το βράδυ κοιμάμαι πάντα με φως. Δεν κλείνω ποτέ τα παντζούρια μόνη μου και δεν κοιτάω ποτέ έξω από παράθυρα το βράδυ. Δεν έχω καθρέφτες στα υπνοδωμάτια και φυσικά δε βλέπω θρίλερ...με τη θέληση μου τουλάχιστον!

Τις ελάχιστες φορές που "αναγκάστηκα" να δω οι συνέπειες ήταν σοβαρές.

Στα θρίλερ με δολοφόνους, απλά αηδιάζω και δεν κοιτάω.

Στα θρίλερ με ζωντανά (καρχαρίες, φίδια κλπ) απλά γίνομαι ρεζίλι, τύπου τσιρίζω και πετάγομαι ταυτόχρονα...

Στα θρίλερ τύπου μάγισσες, φαντάσματα και παραφυσικά απλά κουβαλάω τη φρίκη για χρόνια. Εννοείται πως χάνω τον ύπνο μου και εννοείται πως ακόμα και χρόνια αργότερα εάν θυμηθώ κάποια σκηνή του έργου, πάλι δεν κοιμάμαι. Περπατάω για μερικές ημέρες και κοιτάω πίσω από τον ώμο μου, τρομοκρατημένη.

Είχα φτάσει σε σημείο να νομίζω πως θα εμφανιστεί μπροστά μου φάντασμα, μετά την "Έκτη αίσθηση" επειδή έπεφτε αισθητά η θερμοκρασία του χώρου. Στην ουσία εγώ ανέβαζα πυρετό και με είχε πιάσει ρίγη.

Κατά την παρακολούθηση τέτοιων ταινιών συνήθως γίνομαι ενοχλητική για τους γύρω μου, τρώω τα νύχια μου και βουτάω ό,τι βρω εύκαιρο, από μαξιλάρι μέχρι μπράτσο διπλανού, για να κρυφτώ πίσω του. Λες και κινδυνεύω άμεσα...

Σήμερα, μετά από πολύ καιρό, πείστηκα να ξαναδω θρίλερ...Είναι από εκείνες τις ημέρες που προσπαθώ να αποδείξω στον ευατό μου ότι ωρίμασα και δεν με επηρρεάζουν μερικές εικόνες!

Αν βέβαια χάσω πάλι τον ύπνο μου...το μόνο βέβαιο είναι πως θα τον χάσουν και άλλοι μαζί μου.

Τι; Μόνη θα περάσω το λουκί;

Εννοείται πως θα έχουμε ολονύχτια βεγγέρα..,για να μην φοβάμαι, ντε!!!