Ξεκίνησα εχθές το απόγευμα να φτιάχνω γλυκό από μια συνταγή που βρήκα σε περιοδικό.Ξεκίνησα να φτιαχνω μους μπανάνα.Έλα όμως που έχω ένα μίξερ χειρός που και στο χαμηλό ακόμα να το βάλεις πετάγονται τα υλικά γύρω-γύρω και κάνουν μια κουζίνα...Έργο τέχνης.Πρέπει να βάζεις πετσέτες γύρω-γύρω μήπως και γλιτώσεις τις τοιχογραφίες.

Άντε λοιπόν με αυτό το χαζο-μιξεράκι να λιώσεις μπανάνες.χαχαχα!!Σύντομο ανέκδοτο.Παρολ'αυτά τα ψιλοκατάφερα.Έβαλα και τα άλλα υλικά,κρέμα γάλακτος,ζάχαρη,χυμό πορτοκάλι και κονιάκ,αλλά η άτιμη η ζελατίνα ζαχαροπλαστικής δεν έλιωνε με τίποτα.

Έτσι άλλαξα πορεία και ορίστε...Ένα παγωτό μπανάνα στην κατάψυξη.

Πόσες φορές ευχήθηκα να μένω σε μεγαλύτερο σπίτι,για να μπορώ να έχω στην κουζίνα όλα τα απαραίτητα για να μπορώ να μαγειρεύω,να πάρω ένα κανονικό μίξερ,να έχω σκεύη μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής.Αλλά πέρα από αυτό,να μην χρειάζεται να σπάω το κεφάλι μου να βολέψω τα εκατοντάδες βιβλία που πια δεν ξέρω τι να κάνω,έχουν πήξει οι 2 βιβλιοθήκες μου και κάνω πατέντες για να χωρέσουν.

Με τη νύστα που με δέρνει αυτές τις μέρες δεν ξέρω τι να κάνω.Πως να αλλάξω  πορεία και να της ξεφύγω;Όλη μέρα περιφέρομαι με κλειστά μάτια.Δεν μπορώ να ξυπνήσω με τίποτα!!

Μήπως-λέω εγώ-χρειάζομαι διακοπές;

Την εβδομάδα που μας  έρχεται,λέω να πάω διακοπές.Υπάρχει μια σκέψη για Σίφνο,ξανά.Επίτηδες άφησα εκκρεμότητα,με το εκκλησάκι που δεν πήγα να ανάψω κεράκι.Στη Χρυσοπηγή.Επίτηδες,για να ξαναγυρίσω.Υπάρχει και μια δεύτερη σκέψη,να πάω Νάξο,τώρα που οι βάρβαροι θα έχουν επιστρέψει στην Αθήνα.

Πέρυσι το καλοκαίρι είχα πάει,αρχές Ιουλίου,στη Νάξο και αντί να καθίσω 10 μέρες που είχα σκοπό,κάθισα τελικά 7 μέρες κι αυτές με το ζόρι.Τέτοια πολυκοσμία ούτε Αύγουστο δεν την είχα δει ποτέ στη Νάξο.Ξενέρωσα απίστευτα.Δεν μου άρεσε καθόλου.Στην παραλία τσιρίζαν και τρέχανε πιτσιρίκια μες τα πόδια σου.Στην βόλτα,τα ίδια πιτσιρίκια της παραλίας,πάλι τσιρίζαν και τρέχαν μες τα πόδια σου.Στην παραλία διάφοροι τύποι με ρακέτες πάνω απ'το κεφάλι σου,πιο πέρα άλλοι να γκαρίζουν στα κινητά τους.Στη βόλτα,ακόμα και να κουραζόσουνα,κάτω στο λιμάνι,δεν έβρισκες ούτε για δείγμα παγκάκι,και υπάρχουν πολλά,δεν είναι 1-2 μόνο,όλη η παραλία προς το λιμάνι είναι γεμάτη.Ένα απόγευμα πήρα ένα παγωτό από ένα μαγαζί που φτιάχνει καταπληκτικά παγωτά και βάφλες και δεν βρίσκεις ποτέ τραπέζι να κάτσεις.Πήρα κι εγώ πρώτη φορά στα 18 χρόνια που πάω ένα θεικό παγωτό από αυτό το μαγαζί και δεν έβρισκα παγκάκι να το απολαύσω!Αναγκάστηκα να κάτσω στα σκαλιά της εκκλησίας.

Γενικά εκείνες οι διακοπές ήταν μια κόλαση.Είτε ήμουνα στη Νάξο,είτε στην Αθήνα,από άποψη πολυκοσμίας,το ίδιο και το αυτό.Φρίκη.Φέρανε τις βάρβαρες συνήθειες τους στο νησάκι μου και το κάνανε...Μην πω...

Έτσι υπάρχει μια σκέψη για αλλαγή πορείας προς Σίφνο.

Αλλά,από την άλλη,μου λείπει η Νάξος!Κανέναν τόπο δεν αγαπώ περισσότερο.Πάντα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου το σχέδιο απόδρασης από την Αθήνα για μια ζωή εκεί.Το χειμώνα θα μου αρέσει περισσότερο και το ξέρω.Λίγοι άνθρωποι.Το καλοκαίρι που θα έρχονται οι βάρβαροι;Τι να κάνουμε;Τώρα τους έχω 365 μέρες το χρόνο,τότε θα τους έχω 90 μέρες,μόνο το καλοκαίρι.Δεν είναι νησί που το χειμώνα είναι εντελώς έρημο,έχει 15.000 κατοίκους αν δεν κάνω λάθος.

Είπαμε,δεν έχω το σκεφτικό που έχουν όλοι,ότι τα νησιά τον χειμώνα είναι έρημα και δεν θα μπορούσαν να ζήσουν εκεί με τίποτα.Εμένα το χειμώνα μου αρέσουν τα νησιά.Έχω σιχαθεί την ηχορύπανση και την πολυκοσμία.Τότε που είχα πάει στην Κω,εκείνον τον Φλεβάρη,μπορώ να πω ότι ήταν το καλύτερο ταξίδι που έχω κάνει.Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι δεν έβρισκα ταβέρνα να φάω,αλλά την βόλευα είτε με κάτι από το φούρνο,είτε με τα goodies,ήταν και μια ταβέρνα ανοιχτή.Αλλά ήταν τέλεια!!

Η χειρότερη μου στα νησιά είναι 1-15 Αυγούστου.Γιαυτό την έβγαλα στην Αθήνα.Απόλαυσα την ησυχία.Αυτό μου λείπει.Ίσως επειδή όποιο σπίτι κι αν έχω μείνει πάντα υπήρχε κάποιος γείτονας που μας έκανε τη ζωή μαρτύριο με την φασαρία.Σε αυτό το σπίτι που είμαι τώρα,όλη η πολυκατοικία είναι σχετικά ήσυχη και τον χειρότερο όλων,τον πιο φασαριατζή και απαίσιο τύπο,μου έπεσε το λαχείο να τον έχω δίπλα μου.Δεν έχω ησυχάσει μια μέρα.Για να εξιστορήσω αυτά που έχω τραβήξει,θέλω ολόκληρη μέρα να γράφω και πάλι δεν φτάνει.Τραγωδία σκέτη.Όχι ότι στα προηγούμενα σπίτια ήταν καλύτερα.Αν δεν σας περιγράψω,δεν μπορείτε να καταλάβετε με τι τρελούς είχαμε μπλέξει κατά καιρούς,θα νομίζετε ότι είμαι υπερβολική.Αν τα περιέγραφα όλα αυτά,θα μένατε χωρίς μαλλί στο κεφάλι πως αντέξαμε με όλα αυτά και δεν πήγαμε οικειοθελώς να κλείσουμε θέση στο Δαφνί,εκεί θα είμασταν πιο ήρεμοι από ό,τι στα σπίτια που κατοικήσαμε κατά καιρούς.

Προς το παρόν,θα αλλάξω την πορεία μου απόψε,κι αντί να πάω προς το κρεβάτι,όπου όλη μέρα κοιμάμαι,θα πάω συναυλία.Και αρκετά μακριά μάλιστα.Είπαμε,για φίλους δεν λογαριάζουμε απόσταση και εκείνος πια θεωρείται φίλος.Η γελαστή ψυχή. Να μου επιδιορθώσει λίγο τη διάθεση.Λίγο θέλει.Δεν είναι και εντελώς χάλια,αλλά έχω τόση βαρεμάρα και νύστα πάνω μου,όσο να 'ναι,θα ξεχαστώ με τα τραγούδια του και τους χορούς μας,όλων από κάτω.Αυτό το παιδί έχει το μαγικό ραβδάκι.Μάλλον ο μόνος αρμόδιος να με ξυπνήσει.

Αυτά από μένα.Ακόμα κι εδώ στο blog βαριέμαι να γράψω.Ακόμα και τα δάκτυλα μου νυστάζουν.

Φοβάμαι μην κοιμηθώ στην μπανιέρα και πνιγώ!!χαχαχαχαχαχα!!Εντάξει,δεν υπάρχει φόβος,το πολύ πολύ να πέσω και να χτυπήσω,για να πνιγώ δεν υπάρχει περίπτωση.

Όλες τις δουλειές με κλειστά μάτια τις κάνω.

Ελπίζω να μην έχω κάνει λάθη,γιατί με ένα μάτι γράφω,σαν κύκλωπας.

Όλη μέρα υπνηλία έχω και τη νύχτα με πιάνει αυπνία.Τι αναποδιά κι αυτή!!

Στη φωτογραφία ο ήρωας μου!!!!!!!Πόσο του μοιάζω αυτές τις μέρες!!!

Τραγουδάκι;

Συνταγές μαγειρικής

Από μικρή τής άρεσε, μες στην κουζίνα μόνη
τις ώρες να σκοτώνει
με τη μαγειρική,
και πέφτανε τα δάκρυα θυμώντας τη ζωή της
και δίναν στο φαΐ της
μια γεύση μαγική.

Κύμινο, μοσχοκάρυδο και κόκκινο πιπέρι,
ποτέ δεν είχε ταίρι
ν' αλλάξει μιαν ευχή,
να χαμηλώσεις τη φωτιά μετά την πρώτη βράση,
να γίνονταν η πλάση
ξανά απ' την αρχή.

Ψιλοκομμένος μαϊντανός, και σκόρδο μια σκελίδα,
να 'φεγγε μιαν ελπίδα
στα μάτια τα μελιά,
και προς το τέλος πρόσθεσε ένα ποτήρι λάδι,
να 'νιωθε ένα χάδι
μια μέρα στα μαλλιά.

Μια νύχτα έπιασε φωτιά μέσα στο μαγερειό της,
που 'κανε το φευγιό της
να μοιάζει με γιορτή,
τέτοια που γύρω φύτρωσαν άσπρα του γάμου κρίνα,
ολόιδια με κείνα
που είχε ονειρευτεί.

Πόσες καρδιές που γίνανε αναλαμπή κι αθάλη,
μας κάμανε μεγάλη
κάποια μικρή στιγμή,
κι αθόρυβα διαβήκανε απ' της ζωής την άκρη,
χωρίς ν' αφήσει δάκρυ
σε μάγουλο γραμμή.

Αγαπημένο τραγούδι από Χαίνηδες.