Είμαι ένα κουκλάκι.
 Για την ακρίβεια, είμαι ένα μικρό λούτρινο παπάκι, με κίτρινο χρώμα, κι ένα καπελάκι να σκεπάζει τα τσουλούφια μου. 

  Δεν είμαι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Υπάρχουν άλλα, πολύ ομορφότερα από μένα. Είμαι όμως τυχερό, γιατί έχω ζήσει εποχές που ένοιωσα ότι με αγαπούν πολύ. Αν και πάει  πιά καιρός, εγώ θυμάμαι πόσο όμορφα περνούσα.

  Ήμουν πάντα σε τιμητική θέση. Ο άντρας και η γυναίκα που ζούσαν στο σπίτι, με έφτιαχναν, με χτένιζαν, μου ίσιωναν το καπελάκι μου, και με έβαζαν καθιστό να στολίζω τα προσκεφάλια τους. Όταν εκείνος έλειπε, εκείνη με έβαζε να ξαπλώνω στην μεριά του. Αυτός πάλι,την φώναζε με τ’ όνομά μου. Με έβγαζαν φωτογραφίες και χαμογελούσαν. Δεν ξέρω γιατί όλα αυτά, μην με ρωτήσετε. Αν κατάλαβα καλά, τους θύμιζα τον έναν στον άλλον. 
   Και περνούσε ο καιρός.

  Ένα μικρό λούτρινο παπάκι δεν μπορεί βέβαια να μιλήσει. Μπορούσα όμως να δω τα σύννεφα που μαζεύονταν σε μια γωνιά του σπιτιού. Σιγά-σιγά απλώθηκαν και το σκέπασαν ολόκληρο.
  Οι μέρες που ήμουν κάτι αγαπημένο, έμοιαζαν να φεύγουν. Και κάποιο βράδι, ο ένας απ’ τους δύο δεν ήρθε να πλαγιάσει. Κι ούτε ξανάρθε ποτέ. 

  Εγώ ήθελα από καιρό να τους πω πόσο χαζά έβλεπα να φέρονται, αλλά σας το ξανάπα πως δεν μπορώ να μιλήσω. Ούτε καν τα μάτια μου δεν μπορώ να κινήσω. Κι είμαι σίγουρο, πως τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές εγώ μπορεί να βρίσκομαι σε κάποιο πατάρι, ή σε κάποια σακούλα, ή μπορεί και να έχω πεταχτεί. Σίγουρα πάντως, αποκλείεται να στολίζω το ίδιο κρεβάτι.
   Δεν με πειράζει όμως. Αυτή είναι η τύχη που έχουν τα κουκλάκια, τα παιχνίδια, τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα. Πάντα έτσι συμβαίνει. Όμως δεν είχα προλάβει να μάθω στην σύντομη ζωή μου ότι και οι άνθρωποι έχουν πολλές φορές την ίδια κατάληξη, ο ένας για τον άλλον.

  Θα ΄θελα  να μπορούσα να τους πω, τότε που έπρεπε, ότι οι μικρές χαρές και τα απλά χαμογελαστά πραγματάκια της κάθε μέρας είναι που στολίζουν και χρωματίζουν και τα κάνουν όλα όμορφα. Και μετά, όταν θέλουν να έρθουν τα σύννεφα, πάντα θα υπάρχει εκεί κάτι να τα διώχνει. Έστω μια κίτρινη χαρούμενη φατσούλα σαν κι εμένα. Αλλά οι άνθρωποι σβήνουνε τα χρώματα, και πάνε να ζωγραφίσουν εικόνες μόνο με την σιωπή τους. Γίνεται.όμως αυτό; … Δεν γίνεται, νομίζω….
  Αλλά πώς να τα πω όλα αυτά… Κι αν ακόμα μπορούσα να μιλήσω, μάλλον δεν θα μ’ άκουγαν. Κι αν θα μ’ άκουγαν δεν ξέρω αν θα με πίστευαν. Κι ούτε που ξέρω να μιλώ με λόγια σπουδαγμένα. Σας το ξανάπα. Δεν είμαι κάτι εξαιρετικό. Σε μια βιοτεχνία εδώ πιο κάτω με έφτιαξαν, και μου έδωσαν αυτή την όψη που με κάνει να δείχνω πάντα χαρούμενο. 
  Είμαι ένα μικρό λούτρινο παπάκι, με κίτρινο χρώμα, κι ένα καπελάκι να σκεπάζει τη θλίψη μου.