Συνήθως χρειάζομαι μια αφορμή για να ξεκινήσω το γράψιμο. Μια φωτογραφία, ένα τραγούδι, μια κατάσταση που με επηρέασε, κάτι! Συνήθως αλλιώς ξεκινάω το γράψιμο και αλλιώς το τελειώνω. Σ'αυτό το πλαίσιο πιστεύω θα κινηθεί και αυτό το ποστ. Και δεν έχω ιδέα γιατί έγραψα αυτή την εισαγωγή...

Η εικόνα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Απλωμένα πανιά, θα πει κάποιος. Είναι σημαίες προσκυνητών στην πορεία τους για το Θιβέτ και την Ιερή Πόλη Λάσα. Μπορεί για εμάς να φαίνονται απλοϊκές αποδείξεις θρησκευτικότητας, ωστόσο για κάποιους άλλους ανθρώπους αποτελούν ορόσημο. Μου έχουν μείνει δέκα περίπου σελίδες για να τελειώσω το "Επτά χρόνια στο Θιβέτ" του Heinrich Harrer. Είχα δει την ταινία πριν κάτι χρόνια και βρήκα το βιβλίο εντελώς τυχαία σε κάτι σκονισμένα ράφια ενός βιβλιοπωλείου, εκεί που χώνουν όσα βιβλία δεν χαίρουν δημοτικότητας. Πάντα ένιωθα μια περίεργη έλξη για τον απομακρυσμένο αυτό πολιτισμό. Όνειρο ζωής να ταξιδέψω μέχρι εκεί, και φοβάμαι ότι μάλλον θα μείνει απραγματοποίητο. Όμως σκοπός μου δεν είναι να περιγράψω τις εμμονές μου.

Πάντα ζήλευα και ακόμα ζηλεύω τους ανθρώπους που πιστεύουν σε κάτι. Δεν μιλάω μόνο για την θρησκεία αλλά για την πίστη γενικότερα. Αυτή η τυφλή εμπιστοσύνη, που μερικές φορές καταντά και ανόητη, σε απαλλάσσει από πολλούς φόβους και έγνοιες. Να γιατί με τρομάζει η αδράνεια που αναπόφευκτα επέρχεται(είτε λόγω διακοπών στην προκειμένη περίπτωση, είτε άλλων λόγων). Έχω πολύ χρόνο για σκέψη. Αυτό σε γενικές γραμμές είναι καλό, κάλλιστο για την ακρίβεια! Όταν προκύπτουν φιλοσοφικές αναζητήσεις είναι μία ευκαιρία να τεστάρω το είναι μου. Τί γίνεται όμως όταν η απλή σκέψη μετατρέπεται σε ψύχωση και η απορία σε κάτι που αντί να γεννά την όρεξη για ψάξιμο αντίθετα γεννά φόβο και απόγνωση;

Δεν τα πάω καλά με την θρησκεία. Λάθος. Δεν τα πάω καλά με την οργανωμένη άσκηση της πίστης. Πιστεύω στην θρησκευτικότητα και στο θείο(κάτι ανώτερο και κάτι αναγκαίο για τον καθένα που λειτουργεί ως ένας εφησυχασμός και μπορεί να υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό). Δεν μπορώ όμως να πιστέψω στον δογματισμό, στην δουλοπρέπεια, στην δήθεν ηθική, στην σοβαροφάνεια, στους περιορισμούς, στον ευνουχισμό του ανθρώπου. Πείτε με άμυαλη, πείτε με όπως θέλετε. Κάπου είχα διαβάσει ότι δύο είναι οι ευκολότεροι τρόποι για να επιβάλλεις απολυταρχικό καθεστώς σε μία χώρα: μέσω του σχολείου και μέσω της θρησκείας. Στο σχολείο κερδίζεις την νέα σοδειά πολιτών και στην θρησκεία όλους τους υπόλοιπους. Όσοι δεν υπάγονται πουθενά κάποια στιγμή θα υποχωρήσουν θέλοντας και μη. Αυτό θυμάμαι σε γενικές γραμμές. Και πάλι όμως νιώθω ότι ξεφεύγω...

Θα ήταν υπέροχο αν κάποιος μας διαβεβαίωνε ότι με μία σημαιούλα, έναν σταυρό, λίγες μέρες νηστείας, δυο προσευχές, ένα δι'ευχών θα εξασφαλίζαμε την απάντηση για τα πανάρχαια ερωτήματα που μας κατατρώνε την ψυχή. Κανείς όμως δεν έχει βρεθεί μέχρι στιγμής. Δεν καταδικάζω όσους πιστεύουν, ίσα ίσα τους θαυμάζω γιατί έχουν βρει έναν τρόπο να κατευνάσουν τα μαινόμενα τέρατα που ζουν μέσα τους. Ίσως να μου άρεσε αν ήμουν σαν κι αυτούς, ίσως κι όχι. Προς το παρόν πιστεύω μόνο στον εαυτό μου και στην σιγουριά που μου παρέχει αυτή η πίστη. Ποιος ξέρει...μπορεί κάποτε να αφήσω κι εγώ μια σημαιούλα σε αυτόν τον δρόμο....

Κάπως έτσι σας αφηνώ και σας ψιθυρίζω μια καληνύχτα. Μου φαίνεται ότι απόψε ξέφυγα κατά πολύ του γενικού κλίματος του μπλογκ και έπεσα απότομα στα βαθιά και στα σοβαρά. Θα επανορθώσω κάποια άλλη στιγμή. Καλό σας βράδυ!

Νυχτερινή άποψη του παλατιού της Ποτάλα,όπου κατοικούσε ο Δαλάι Λάμα. Τώρα έχει μετατραπεί σε μουσείο.