Χέρια μου αδειανά- oh Lord. Τα άνοιξα κι όλα έπεσαν στο πάτωμα- δεν θέλω να τα σηκώσω, μη μου μιλάτε άλλο γι' αυτά. Σηκώνω τα βλέφαρα χαράματα κι ακούω έξω πως φυσάει πολύ. Δεν ανάβω φως, φοβάμαι μην κοπάσει ο αέρας και χάσω την ευκαιρία του φθινοπώρου. Αυτό το φθινόπωρο...κάποτε υπήρξε βάσανο. Άλλες χρονιές πληγή και άλλες βάλσαμο. Φέτος είναι η χρονιά του βάλσαμου. Το περίμενα πώς και πώς γιατί ξέρω πως είναι ο τελάλης του χειμώνα. Πως σε λίγο καιρό ένας χειμώνας θα ζυγώσει, με την Αθήνα κουκουλωμένη σε μαύρα παλτά και κασκόλ της μόδας, με ζεστούς καφέδες και ουίσκι ον δι ροκς, με συνάχια και χαρτομάντιλα ταλαιπωρημένα στα τραπέζια, με πικραμένα αποτσίγαρα κι αξύριστα πιγούνια. Σήκωσα λοιπόν τα βλέφαρα και χτύπησα τον πρώτο του ζεστό καφέ. Ανατρίχιασμα του νου και της ψυχής, όχι ανάγκη μα σαν τάση για λυτρωμό αυτή η επιθυμία. Θυμάμαι ένα πρωί κάπου στην Αθήνα να περπατάω στις μύτες των ποδιών μέχρι την κουζίνα για να ετοιμάσω τον πιο όμορφο αχνιστό καφέ με πολλή ζάχαρη και καθόλου γάλα κι άλλον ένα που δεκάρα δεν έδινα για το πώς θα βγει. Και η Αθήνα μες στο νέφος και η ζωή μες στο δικό της. Και η ψυχή δυο βήματα πιο κει με χαμηλωμένα τα δικά της βλέφαρα. Τι όνειρο να έβλεπε; Ο καφές θα την ξυπνούσε σαν την πιο γλυκιά ψυχή του κόσμου. Η καλή μου Δανάη έγραψε και ο Γιάννης τραγούδησε σπαρακτικά με την κιθάρα "Δεν ζητάω δική μου να' σαι θέλω μόνο να σε δω". Και ποιος τον χέζει τον ερωτευμένο όταν μιλάμε για άνθρωπο. Θέλω άνθρωπο. Σίγουρα, άνθρωπο.

Επιστρέφω στη σιωπή του δωματίου και στην γαλήνη του καφέ. Τελειώνει και το μελάνι. Αν έχεις τα κότσια πάρε με μαζί σου. Αλλιώς μην με ζαλίζεις με τα παλιοκαλοκαίρια σου. Καλημέρα.

*Ένα κείμενο απ' τα παλιά.
Ξέρεις εσύ.