Επιτέλους κατάφερα να φτιάξω τη βαλίτσα,μετά από μια επεισοδιακή μέρα.

Τα τρυπάνια και τα σφυριά που με ξυπνήσανε το πρωί,διαπίστωσα με τρόμο,ότι από δω και πέρα θα τα έχουμε καθημερινά!!Στον πρώτο όροφο έχουν ξενοικιαστεί δύο διαμερίσματα,δίπλα-δίπλα,τα οποία ανήκουν στην ίδια ιδιοκτήτρια.Για κακή μας τύχη,θα κάνει εργασίες να ενώσει αυτά τα δυο σπίτια-ένα δυάρι και μια γκαρσονιέα-για να έρθει η κόρη της να μείνει,που παντρεύτηκε πρόσφατα.ΚΛΑΙΩ από τώρα!!!!ΑΝΤΙΟ ύπνε μου καλέ!!Σήμερα ξεκινήσανε 10.30.Τις καθημερινές αν ξεκινάνε από τις 8...Με βλέπω με σακούλες κάτω από τα μάτια από την αυπνία,τόσο μεγάλες,που θα τις πάρουμε να πάμε για ψώνια...

Η βαλίτσα λοιπόν έκλεισε,φτιάχτηκε και ο κλασικός σάκος που παίρνω στην πλάτη,με βιβλία,περιοδικά,νερό και διάφορα πράγματα που δεν βάζω στη βαλίτσα.Τα καταφέρνω.Μια χαρά!!!Φορτωμένη σαν γαιδούρι και ανεβαίνω τις σκάλες στο καράβι.Το τονίζω.Τις σκάλες.Όχι τις κυλιώμενες.

Αν ένα πράγμα μ'αρέσει στο νησάκι μου,εκτός τη θάλασσα που λατρεύω,είναι ότι περπατάω συνέχεια.Κάνω χιλιόμετρα όλη μέρα.Φέτος θα μένω αλλού,όχι εκεί που πάω πάντα.Θα είμαι πολύ κοντά στη θάλασσα και θα κάνω κάποια απογευματινά μπάνια.Προτιμώ το απόγευμα,παρά να ψήνομαι στον ήλιο.

Στις διακοπές ξυπνάω πάντα υπερβολικά νωρίς.Δεν θέλω να χάνω τα χρώματα της ανατολής.Εκεί τουλάχιστον βλέπεις ουρανό.

Αν κάποτε μπορούσα να συνδυάσω να μένω 6 μήνες εκεί και 6 μήνες εδώ,θα ήμουνα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος...Ήδη έχω ένα σχέδιο για αυτό.Για το τι μπορώ να κάνω για να πετύχω αυτό το όνειρο.Κάποτε θα γίνει.Είμαι αισιόδοξη.Επίσης,δεν τα παρατάω εύκολα.Έχω υπομονή που θα τρέλαινε και γάιδαρο.

Να τος πάλι!Ο γαίδαρος.

Ελπίζω μόνο,να πάνε όλα καλά και να μην χρειαστεί να κόψω στη μέση τις διακοπές και να γυρίσω.Με τη γιαγιά.Από ο,τι φαίνεται θα την κρατήσουν μέρες μέσα.Μήπως υπάρχει και κανένας γιατρός να τους ενημερώσει;Η μάνα μου τα έχει δει όλα!!!Αυτή η γυναίκα είναι ηρωίδα!!Τι Μαντώ Μαυρογένους και Μπουμπουλίνα!!Χριστίνα!Αφού άντεξε τους γονείς και τα αδέλφια της τόσα χρόνια...Όχι άθλος,κάτι παραπάνω!Όταν γεννήθηκαν οι συγγενείς μου,ο Θεός πρέπει να είχε έμπνευση!!!χαχαχαχα!!!!

Τραγουδάκι;Ταξιδιάρικο.Σαν κι εμένα.

Νίκος Πορτοκάλογλου.Που πήγαινε στο σχολείο μαζί με τον πατέρα μου,στη Νέα Σμύρνη της δεκαετίας του '60.Λίγο μικρότερος είναι από τον πατέρα μου.

Μόνος οδηγάω μόνος
ατέλειωτος ο δρόμος
ατέλειωτες στροφές

Σκόνη μια χώρα μες τη σκόνη
μα πάντα με πληγώνει
κι αρχίζω ανασκαφές

Είδα την άγνωστη πατρίδα
χαμένη Ατλαντίδα
στις χωματερές

Τώρα περιμένει τώρα
με τα κρυφά της δώρα
τους εθελοντές

Μην ψάχνεις πια αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
μην ψάχνεις πια αλλού
εδώ είναι το ταξίδι
εδώ είναι το ταξίδι

Φώτα της πόλης μας τα φώτα
σαν τα βαρελότα
που ρίχναμε μικροί

Φιλίες οι παιδικές φιλίες
χαμένες παραλίες
χαμένη διαδρομή

Στάση κορίτσια που ‘χω χάσει
πληγές που ‘χω ξεχάσει
ανοίγουνε ξανά

Βράδια τα εφηβικά μας βράδια
τα πιο πικρά μας χάδια
πατρίδα μας γλυκιά

Κρίμα να μείνεις πάντα θύμα
πάλι το ίδιο ποίημα
για ξένες καλλονές

Μόνος οδηγάω μόνος
κι όλο με βγάζει ο δρόμος
στις ίδιες γειτονιές.

Όλο με βγάζει ο δρόμος,στις ίδιες γειτονιές...Φεύγω,αλλά πάντα εκεί γυρίζω...Στον τόπο της καρδιάς μου...Που νιώθω οικεία.

Και η κραυγή να φύγω,όσο πάει γίνεται ψίθυρος...Μόλις ακούγεται...Γιατί όσο και να το θέλω,υπάρχουν πρακτικές δυσκολίες.Είπαμε είμαι τρελή,αλλά δεν μπορώ να αφήσω τα πάντα πίσω μου,έτσι,και να φύγω.Όχι πριν έχω κάτι σίγουρο από δουλειά.Όσο περνάνε τα χρόνια κι οι γονείς μου θα με έχουν ανάγκη.Τώρα είναι νέοι,αλλά σε λίγα χρόνια...Κουρασμένοι πολύ είναι στη ζωή τους,από 15 χρονών στη δουλειά,πάνω από 40 χρόνια δουλειάς...

Έχω υπομονή,έχω αισιοδοξία,έχω πίστη στις δυνάμεις μου.Ξέρω ότι όλα καλά θα πάνε!!

(φωτογραφία:σκαναρισμένη παλιά ζωγραφιά μου.Το μπαλκόνι του Αιγαίου.Καμία σχέση με το όνομα του ξενοδοχείου που θα πάω,ούτε εκείνο είναι τόσο ψηλά.)