Η αλήθεια είναι ότι το ρήμα jump, ατυχέστατα μεταφέρεται στην ελληνική ως πηδάω. Βλέπετε εμείς στα ελληνικά πονηροί όντες το χρησιμοποιούμε κατά κόρον σαν πήδηξα μια/έναν…ναι απ’ αυτό…και σπανίως ως πήδηξα ένα εμπόδιο. Για έναν Άγγλο θα ήταν άλλωστε ακατανόητο να πει «go and jump yourself», σε αντίθεση βέβαια με εμάς που του δίνουμε και καταλαβαίνει. Συμπέρασμα; και πιο jumpικουλες είμαστε (αυτό δα μας έλειπε να μας κουνιούνται και τα αγγλοσαξωνάκια) και πιο πλούσια γλώσσα έχουμε, αμ πώς;

Η έκφραση αυτή πάντως με την προαναφερθείσα χρήση του πηδάω, είναι πολύ γουστόζικη και έχει τις ρίζες της σε μια τηλεοπτική σειρά, ξέρετε από εκείνες τις σαπουνόπερες στις οποίες οι ηθοποιοί ξεκινήσανε φυντάνια, παντρευτήκανε, κάνανε παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα και σταφιδιάσανε, όμοια ας πούμε με την Τόλμη και Γοητεία και τον Ριτζ που φαίνεται πια λίγο νεότερος από τη μαμά του τη Στέφανι, η οποία και φαίνεται πια λίγο μεγαλύτερη από τον Κάρολο Παπούλια (ας είναι καλά το ρετροκάναλο η ΕΡΤ3 που μας θυμίζει τα νιάτα μας).

Η σειρά ήταν το «Happy Days», που μεσουρανούσε κάπου εκεί στα 70’ς και όπως όλες οι σαπουνόπερες κάποτε έφτασε στο κλασσικό τα-έχω-κάνει-όλα-και-υποφέρω αδιέξοδο.

Τι να σου κάνουν και οι έρμοι οι σεναριογράφοι, τι νόθα παιδιά είχανε βάλει-όσα ξεπέταγε ο Γιάγκος Δράκος σε ένα μήνα-τι αστυνομικούς να σπάζουνε τραπέζια-όσα ο ταξίαρχος Θεοχάρης σε ένα πρωινό-τι να το κάνουν όλοι με όλους-ούτε τα φυτά δεν τους γλύτωσαν! Τζίφος, ο κόσμος είχε πια βαρεθεί και η σειρά ήτανε βράστα Χαράλαμπε. Στην απελπισία τους λοιπόν μαζεύονται και τα σεναριογραφάκια μπας και βρουν κάποια λύση: 

-Παιδιά βρείτε κάτι γιατί καιγόμαστε!

-Χάλια δε λες τίποτα, ούτε το ψυχαγωγικό πρόγραμμα της ΕΡΤ δεν είναι τόσο ανιαρό! 

-Το ψυχαγωγικό πρόγραμμα της ΕΡΤ; Αμάν δηλαδή είμαστε για λουκέτο;

-Παιδιά είπαμε να μη βάλουμε πια παρανοϊκούς δολοφόνους ε;

-Ούτε και να βάλουμε κανα παρατράγουδο της Πάνιας μέσα!

-Όχι γιατί θα μας πιάσει στο στόμα του ο Λαζόπουλος και δε μας ξεπλένει ούτε ο…Μισσισσιππής! 

-Λοιπόν το βρήκα!

-Άμα το βρήκες πιάστο μη σου φύγει, τι είναι ρε και μας έσκασες;

-Θα βάλουμε τον τάδε να πηδάει (jumpαρει δηλαδής) ένα καρχαρία ενώ κάνει σερφ, δεν κατάλαβα δηλαδή γιατί όχι; άλλωστε τι έχουμε να χάσουμε…την υπόληψη μας; Άσε που και πρωτότυπο είναι… 

-Μωρέ μια μπούρδα και μισή είναι, αλλά πάντως μπούρδα πρωτότυπη, έχεις δίκιο ρε μαγκάκο να βάλουμε το μανταχαλά να τον πηδήξει τον κάρχαρο αλλά κοίτα να είναι ψεύτικος ε; Μην έχουμε και τίποτα ντράβαλα με το Σωματείο Ηθοποιών, τον συνδικαλισμό μου μέσα!

-Έννοια σας και έχω σύντεκνο τον…Σπίλμπεργκ

-Λοιπόν ένα τσικουλάτο στο παιδί κερασμένο από όλους μας

Η αλήθεια τώρα είναι πώς εκείνος ο σεναριογράφος είχε δίκιο και το τσικουλάτο κέρασμα δεν πήγε χαμένο, δηλαδή η σειρά μεν πήγε άπατα και άκλαυτη, αλλά η σκηνή έμεινε στην ιστορία (Φώτο απάνω) και χάρισε στην ανθρωπότητα την μεγαλειώδη παροιμιακή έκφραση «jumping the shark», παναπει πώς όταν δεν έχεις πια τίποτε άλλο να κάνεις, αλλά εσύ εκεί καλά και σώνει να επιμένεις να κουνιέσαι για να δείξεις ότι είσαι ακόμη ζωντανός, ότι κάτι κάνεις ρε παιδί μου στην τελική, μόνο και μόνο για να το κάνεις, τότε λένε ότι πηδάς πάνω από ένα καρχαρία.

Εδώ και χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου (εντάξει δεν είμαι και τόσο γέρος) ότι κάθε Σεπτέμβρη που θα μιλήσει λέει ο (εκάστοτε) πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, θα προσφέρει φοροαπαλλαγές (Χα), μέτρα κατά της ακρίβειας (2Χα), υποσχέσεις για αλλαγές (3Χα), μεταρρυθμίσεις στην υγεία (Χα στο τετράγωνο), στην εκπαίδευση (Χα στη νιοστή), στην δημόσια διοίκηση (Χα στο συν άπειρο) κτλ, κτλ…

Ενώ από την άλλη η (εκάστοτε) αντιπολίτευση βλέπει την ΔΕΘ σαν την (εκάστοτε) ευκαιρία για να τα χώσει στην κυβέρνηση και να μας πείσει ότι όταν αυτή ανεβεί στην εξουσία θα γευτούμε τον (εκάστοτε) επίγειο παράδεισο (το Χα εδώ δεν έχει θέση ούτε σαν αστεϊσμός).

Το μόνο κοινό όλων στην ΔΕΘ και (αυτό δεν το λένε-αλλά το κάνουν) είναι ότι θα τσακίσουν τα κεμπάπ, θα ρημάξουν τις μπουγάτσες (γλυκές και αλμυρές-αδιάφορο), όχι όμως και καλαμάκια (τέτοια έχουν μόνο τα Σαλονικιώτικα αναψυκτικά και ουχί τα σουβλάκια) και μαζί με ένα κουτί τρίγωνα Πανοράματος από του Τερκενλή φυσικά, ρεγάλο στην (εκάστοτε) κυρά (εδώ δεν έχει Χα, είναι πολύ πικρό για γέλια).

Δηλαδή μια και κάθε πέρσι και καλύτερα ή κάθε φέτος και χειρότερα-διαλέχτε και παίρνετε-και αφού πάμε που πάμε για φούντο σου λένε, δε στέλνουμε και τους πρωθυπουργούς-βουλευτές μας έτσι να πούνε καμιά κουτουράδα να γελάσουμε, όχι τίποτε άλλο σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή.

Συμπέρασμα: οι Έλληνες  πολιτικοί άνετα θα γίνονταν σεναριογράφοι στο Χόλυγουντ. 

Στο χωριό μου τώρα στον Παρνασσό ανάθεμα και αν έχουν ακούσει ποτέ το jumping the sharks, δεν είναι τουριστικό χωριό βλέπεις για να μιλάνε και φραγκολεβαντίνικα, αλλά λένε τις δικές τους παροιμίες-άμα λάχει-οι βλάχοι-«Δουλειά δεν είχε ο διάολος jump τα παιδιά του» το πονηρό ρήμα αντικαθίσταται ως μη αρμόζων με την ηθική του παρόντος μπλόγκ, άμα θέλετε να το βρείτε εσείς, όλα εγώ να τα κάνω πια!

Δεν ξέρω τώρα τι συμπέρασμα βγάζει το παραπάνω ή και αν βγάζει, ακόμη ποιά παροιμία γουστάρετε και αν γουστάρετε κιόλας, στην τελική δεν έχει άλλωστε καμία σημασία, ούτε και μπορεί να αλλάξει σε τίποτα την κατάσταση, αλλά εμένα μου μένει μια εικόνα καρφωμένη στη φαντασία, όπως και να το κάνεις ρε αδερφέ έχει πλάκα να φανταστείς έστω τον (εκάστοτε-βαρετό δεν καταντάει;) πολιτικό με ολόσωμο μαγιό αλά Βέγγος να πηδάει πάνω από έναν καρχαρία στα νερά του Θερμαϊκού και καθότι και Έλληνας πολιτικός να τον κάνει μετά και ουζομεζέ!

Αν αυτό είναι πια what (η εκάστοτε) ΔΕΘ is all about