Ξεκίνησα πρωινιάτικα να γράψω κι εγώ το κάτι τις μου, έχοντας μάλιστα υπ’ όψιν μου κάτι από κείνα που τα λέμε «σοβαρά».
      Έπεσα όμως πάνω σ’ αυτή την αριστουργηματική φωτογραφία, και ανατράπηκε όλο μου το πλάνο.  Αδύνατον να μην την δημοσιεύσω. Κατά τα άλλα, ωραία η συνάντηση στο σπίτι του Termite. Πολύ ωραία περάσαμε. Αν εξαιρέσουμε βέβαια, ότι πήξαμε στους κιθαρίστες.  Ημασταν εκεί πέρα καμιά δεκαριά.
       Επι τη ευκαιρία, να στηλιτεύσω δημόσια την ύπουλη συμπεριφορά γνωστού μέλους, που προφασιζόμενο  ότι έβγαινε να χαζέψει τη θέα στο μπαλκόνι, μάγκωνε από 2-3 λουκανοπιτάκια την φορά ρίχνοντας δραματικά τη στάθμη της πιατέλας. Έτσι όταν ήρθε η ώρα να φτιάξουμε πιατάκια, το συγκεκριμένο είδος είχε ήδη περάσει στον χώρο του μύθου. Δεν υπάρχει βέβαια περίπτωση να πω ποιος είναι, και ούτε πρόκειται να τον «ζωγραφίσω» λέγοντας ότι το όνομά του αρχίζει από «Φ» και τελειώνει σε «ίλιππος».
      Τέλος, μέσα από τις ομίχλες ενός ξεγυρισμένου Hang-over την Κυριακή, διέσωσα την έμπνευση που είχα, παρακολουθώντας τους καλεσμένους. Έναν δηλαδή απ’ αυτούς….
      Θα γράψω μια επική μπαλάντα. Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ ως τώρα με έπος, και είναι καιρός.  Θα ονομάζεται « Ο Μπριζονέας δεσμώτης». Ήδη έχω σκεφτεί το βασικό στόρυ . Ο ήρως Μπριζονέας, που είναι κτηματοτιτάνας, κλέβει από τους θεούς το αστεράκι των premium, και το δίνει κρυφά στους ανθρώπους για να ζεσταίνονται τις νύχτες του Χειμώνα. Οι Θεοί το ανακαλύπτουν και γίνονται έξαλλοι. Ο Μπριζονέας αλυσοδένεται επιτόπου. Ένα τεράστιο όρνεο, ο φρικτός Ρούχλωνας, τον επισκέπτεται κάθε βράδι και μπροστά στα μάτια του, του τσακίζει την κάβα. Την άλλη μέρα η κάβα είναι ξανά γεμάτη, αλλά το όρνεο ξανάρχεται όταν νυχτώνει, κ.ο.κ. Κλείνω κι όλας. Πάω να γράψω την επική μου μπαλάντα….