¨

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα στρείδι.

Άνοιγε και έκλεινε πολύ γρήγορα ίσα  για να πάρει την τροφή του… ίσα για να επιβιώσει.

Αν ανοίξει τελείως ένα στρείδι μετά δεν κλείνει ξανά…είναι εκτεθημένο και ευάλωτο.

Άλλα κρύβουν μαργαριτάρια και άλλα χώμα…άλλα πάλι έχουν μαργαριτάρια που με τα πολλά άνοιξε –κλείσε αποκτούν μια σκουριά που τα διαβρώνει.

Είναι ωραία τα μαργαριτάρια…άλλοι τα δωρίζουν σε έναν ψηλόλιγνο λαιμό για να τον κατακτήσουν, άλλοι τα δωρίζουν στα αυτιά που για χρόνια άκουγαν με κατανόηση, άλλες τα φορούν για να κρύβουν με τη λάμψη τους την κενότητά τους, άλλες τα φορούν γιατί  τα θαυμάζουν…έτσι απλά.

Λένε πως έχουν μια αδιόρατη θλίψη και έναν πένθιμο χαρακτήρα.

Όταν όμως πέσει πάνω του το φως γεννά χρώματα.

Το μαργαριτάρι είναι ζωντανός οργανισμός και το στρείδι οφείλει να το προστατεύσει.

Μην  του κακιώνεις λοιπόν αν δε μπορείς να το ανοίξεις.

Μην  του μπήξεις το μαχαίρι βαθειά, έχει ήδη πληγή.

Μην το στοιχειώσεις…

Ίσως μια μέρα φανεί αυτό που κρύβει….είτε μαργαριτάρι, είτε χώμα…

Ίσως και όχι…

Ίσως…

ps: Η Joan Baez τραγουδάει βέβαια για διαμάντια...αλλά είναι αγαπημένο τραγούδι :)