Ακολουθεί αυτοβιογραφικό Τρου Στορυ

Μια φορά κι ένα καιρό, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι συναντήθηκαν στο δάσος όπου είχαν πάει σε μυστική αποστολή με το σχολείο. Κάνανε παρέα, πήγαιναν εκδρομές, σώσανε και κάτι πεύκα που κινδύνευαν από τον ξυλοκόπο που γλύτωσε μεν την  κοκκινοσκουφίτσα και τη γιαγιά της από το λύκο, αλλά τα δέντρα τα έκοβε χωρίς τύψεις, κι έτσι τα χρόνια περνούσαν γρήγορα και ανέμελα.

 Τα παιδιά μεγάλωσαν, πέρασαν το στάδιο των νέων και ωραίων φοιτητών κι εξελίχθηκαν σε μοιραίους, πλην  άνεργους επιστήμονες. Ένα απόγευμα δροσερό, το αγόρι αποφασίζει πως το κορίτσι του δάσους του αρέσει, και την πλησιάζει για να γνωριστούν λίγο καλύτερα.  

(Μεταφερόμαστε, live, στη σκηνή της πρώτης συνάντησης. Αφήγηση σε 1ο πρόσωπο).

Πράξη 1η – Το ραντεβού

Βρεθήκαμε σε γνωστό μας στέκι, και ήμαστε στη μέση μιας χαλαρής συζήτησης ποικίλων θεμάτων: πού ήμασταν, πότε ήρθαμε, τι κάνουμε, ποια τα σχέδια μας για το μέλλον, τι δουλειές ψάχνουμε, τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε, ποιά είναι η άποψη μας για τις σχέσεις, τους άντρες, τις γυναίκες και όλα όσα λένε οι φρεσκοπτυχιούχοι πριν αρχίσουν να μαθαίνουν τι εστί πραγματικότητα.  

Και ξαφνικά, ακούω τη φοβερή και τρομερή ερώτηση: 

- Εσύ θα δουλεύεις και μετά το γάμο;

(?????????? (ποιού το γάμο;) Η απορία απλώνεται ανάμεσα μας. Αδύνατον να περάσω απέναντι. Ο εγκέφαλος μου δεν αναγνωρίζει αυτά τα σήματα. Άκουσα καλά;) Τι να πω; Την αλήθεια τελικά:

- Μα φυσικά, τι ερώτηση ειν’ αυτή! Υπάρχει κανείς που σπουδάζει,  βρίσκει δουλειά, παντρεύεται και μετά κάθεται σπίτι του να καθαρίζει φασολάκια;

- Φυσικά και υπάρχει!! Κι αυτό πρέπει να κάνετε όλες οι γυναίκες. Εγώ είμαι άντρας παραδοσιακός, και θέλω μια γυναίκα να μου μαγειρεύει και να με φροντίζει. Να γυρίζω στο σπίτι μου μετά τη δουλειά και να βρίσκω σπιτικό φαγητό και μια χαρούμενη οικογένεια!

…………………………………………………………………………………………………………………………………………… 

Δεν είπα τίποτα. Άχνα δεν έβγαλα. Ξεροκατάπια για να μην αντιδράσω. Και τότε, είχα για πρώτη φορά αυτό που λέμε «out-of-body experience». Είδα τον εαυτό μου του μέλλοντος, live, στο I Love Lucy, σε black & white, να φοράω ένα τεράστιο φόρεμα, μια μακριά ποδιά, να τρέχω πάνω κάτω ανεμίζοντας μια ξύλινη κουτάλα και να τσακώνομαι με τη γειτόνισσα!  

Το ραντεβού, τελείωσε λίγο αργότερα, το ίδιο και το παραλίγο love sorry.  

Τέλος 1ης πράξης 

Ένα χρόνο και κάτι μήνες αργότερα, οι 2 νέοι συναντήθηκαν τυχαία σ’ ένα γάμο (από τότε το κορίτσι έκοψε και τους γάμους, είναι επικίνδυνοι για την υγεία). Όπως είναι φυσικό, ένα αποσβόλωμα το πάθανε αμφότεροι! Αυτή έψαχνε την έξοδο (τάχα αδιάφορα), κι αυτός την πλησίαζε με φόρα (βοήθεια Πυροσβεστική!!). 

Χαιρετιστήκανε, ανταλλάξανε πληροφορίες για το παρόν (τι κάνεις, καλά, εσύ, πού δουλεύεις τώρα, μα πώς εξαφανίστηκες έτσι (ρώτησε αυτός) και τέτοια. Τι να του εξηγεί τώρα, η κοπελιά, η μέθοδος του εξαφανιζόλ με συνοπτικές διαδικασίες είναι πάντα αποτελεσματική. 

Πράξη 2η – Στο γάμο 

Και πάνω που νομίζω πως τελείωσε το μοιραίο τετ-α-τετ, μπορώ να φύγω τώρα, γεια σας, χάρηκα, συνειδητοποιώ πως έχουμε εντοπιστεί από το ραντάρ, και βρισκόμασταν υπό παρακολούθηση.

Με τρόμο βλέπω 2 γνωστά πρόσωπα να πλησιάζουν. Τώρα ήταν αργά. Την έξοδο τη βρήκα αλλά δεν μπορούσα να φύγω!    

- Γεια σας παιδιά τι κάνετε; Ρωτάει η μια.

- Το παιδί το γνωρίζουμε; Ρωτάει ο άλλος.

(όχι! και καλύτερα. Αλλά τι να κάνω! Θα μας πουν και αντικοινώνες)

- Όχι. Να σας συστήσω: Ο Αίαντας της Τροίας, η σοκολατομητέρα κι ο σοκολατοπατέρας!

- Χαίρω πολύ! Μα είναι κι οι δικοί μου γονείς εδώ!! αναφωνεί με ενθουσιασμό ο παραδοσιακός!

(γιατί βρε γη δεν ανοίγεις την ώρα που χρειάζεται;)

Ήρθαν κι οι παραδοσιακοί γονείς στην παρέα μας! Μάλιστα, χαρήκαμε για τις γνωριμίες, να χαίρεστε την κόρη σας, κι εσείς το γιο σας (το παραδοσιακό παιδί), και να μην τα πολυλογώ, έκλεισε το καρέ, και πεθάναμε από τη χαρά μας που αλληλογνωριστήκαμε!

Ουυφφφφ!!! Πάει κι αυτό, άντε σπίτι μας!!  

Τέλος 2ης πράξης 

(Νόμιζε πως το θέμα έκλεισε. Αμ δε! η μοίρα της επιφύλασσε κι άλλα δεινά, τα οποία ακόμα παλεύει να ξεπεράσει).  

Πράξη 3η – Στο αυτοκίνητο 

Στο δρόμο της επιστροφής, οι σοκολατογονείς ρώτησαν να μάθουν λεπτομέρειες για το εν λόγω παιδί, (ψηλός και πτυχιούχος, τι άλλο θέλουμε) και γιατί δε γίνεται τίποτα, αφού φαίνεται να ενδιαφέρεται (αποφάνθηκαν οι Sherlock Holmes). Κι εγώ τους είπα την αλήθεια. Μια χαρά παιδί είναι, αλλά παραδοσιακό, κι εγώ δεν μπορώ.  

Και τότε το είπε. Ποιός;  Ο σοκολατοπατέρας. Δεν είναι δυνατόν! Για μια στιγμή πίστεψα πως κάποιος δαίμονας έκανε κατάληψη στη θέση του οδηγού, γιατί αποκλείεται να ήταν δικές του αυτές οι κουβέντες! 

- Δεν έπρεπε ν’ αντιδράσεις έτσι και να μην τον ξαναδείς (Ε;) Έπρεπε να συμφωνήσεις μαζί του (Εγώ!). Έπρεπε να  κάνεις αυτό που θέλει για ένα διάστημα, και μετά να του δείξεις με τον τρόπο σου ότι πρέπει κι αυτός να μαγειρεύει, και να κάνει τις δουλειές του σπιτιού! (Πώς μπορώ να κάνω τέτοια πράγματα;) Ήρθε η ώρα να μάθεις πώς χειρίζονται τους άντρες!! (ακούει κανείς; Τι είπε τώρα;)!

 …………………………………………………………………………………………………………… 

Παναγιά μου Μπαλουκλιώτισσα, βάλε το πόδι σου! Πώς θα την αντέξω τόση παραδοσιακή σχιζοφρένια; Είναι πολύ αργά για να μάθω την παραδοσιακή τέχνη της τυλιχτικής. Καλύτερα να κατέβω απ’ αυτό το τραίνο, όσο είναι νωρίς, τουλάχιστον να προλάβω να σώσω των εαυτό μου! Δεν τον γλυτώνω τον παραδοσιακό ζουρλομανδύα στο χωριό των παραδοσιακών τρελών! 

Τέλος Αυτού του Επεισοδίου