Ποτέ δεν την χρειαζόμασταν περισσότερο. Η ψυχική μας ντόπα είναι η ελπίδα και τα όνειρα. Όταν όλα γύρω μας γκρεμίζονται, εμείς συνεχίζουμε να ελπίζουμε. Τί γίνεται όμως όταν....

• Έχεις ένα σωρό όνειρα, ένα σωρό φιλοδοξίες, παράλογα κατασκευάσματα της νιότης που είναι καταδικασμένα να μείνουν κατασκευάσματα. Προσαρμόζεις το "μέλλον" σου ανάλογα με τις "απαιτήσεις". Θα υποτάξεις τα "θέλω" σου στις "συνθήκες" της "πραγματικότητας". Θα κατασκευάσεις μία νοητή γραμμή μεταξύ αισθητού και νοητικού κόσμου. Κάπως έτσι θα συνεχίσεις να ζεις: ανάμεσα σε δύο κόσμους.
• Κάθε μέρα είσαι αναγκασμένος να ζεις σε καλούπια, να παίζεις το ρολάκι που σου έδωσαν στην παρωδία που λέγεται "Ελλάδα" και να πρέπει να χαμογελάς κιόλας για το θεαθήναι. Να βλέπεις την πραγματικότητα, να βιώνεις όλες τις όψεις της και μετά να απαιτούν να πιστεύεις τις ψευτιές που ονομάζουν "μεταρρυθμίσεις".
• Βλέπεις την ποιότητα ζωής να πέφτει όλο και περισσότερο. Νιώθεις την πίεση στο πετσί σου, θέλεις να φωνάξεις αλλά δεν μπορείς. Γιατί; Επειδή απλά το κράτος δεν υπολογίζει όσους δεν το ταϊζουν. Επειδή η κυβέρνηση είναι απασχολημένη με τα εσωκομματικά της. Επειδή το κυκλωματάκι της μίζας είναι μικρό και δυστυχώς έμεινες απέξω.
• Σε κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια σου. Άνθρωποι που ποτέ στη ζωή τους δεν έμαθαν τι σημαίνει "στέρηση", που ποτέ δε βγήκαν έξω απ'τις γραφειάρες τους, που δεν πάνε πουθενά χωρίς την προσωπική τους φρουρά σου μιλάνε για συνθήκες διαβίωσης και για ηλίθια ποσοστά που δεν σ'αγγίζουν καθόλου. Σε εκβιάζουν με την απειλή της "αυτοδυναμίας" και χαμογελάνε χαιρέκακα όταν κλείνουν οι κάμερες.

Η ελπίδα όταν μένει για πολύ καιρό μέσα μας σαπίζει και γίνεται δηλητήριο.

Ώρες ώρες νομίζω ότι εμείς οι ίδιοι δελεάζουμε την κακή μας τύχη. Δεδομένης της συνολικής δυσχέρειας που επικραττεί, ένας πολιτικά ατάλαντος τύπος που κληρονόμησε ένα όνομα εξουσίας συνεχίζει να κυβερνά την χώρα με βάση τα δικά του κριτήρια. Και ενώ το ένα σκάνδαλο δεν προλαβαίνει να κοπάσει μέχρι να ξεπηδήσει το επόμενη, αυτοί οι "κύριοι" έχουν το θράσος να θεωρούν τους εαυτούς τους ως μία από τις πιο επιτυχημένες κυβερνήσεις. Με βάση τα δικά τους κριτήρια. Πάντα!

Δεν κομματικολογώ, πολιτικολογώ. Δεν με νοιάζει αν θίγω τα πολιτικά πιστεύω κάποιου, όπως ακριβώς δεν νοιάζεται και το κυβερνόν κυκλωματάκι(πείτε το κράτος, πείτε το κυβέρνηση, πείτε το όπως θέλετε) για τα δικά μου, τα προσωπικά μου συμφέροντα. Όταν εισπράττεις μόνο απάθεια, ειρωνεία και αδιαφορία, αυτά ακριβώς θα δώσεις κι εσύ όταν σου ζητηθεί κάτι.

Σήμερα ονειρεύτηκα. Σήμερα έθεσα την βάση για το μέλλον μου. Σήμερα πήρα μια απόφαση. Αυτό μου με φοβίζει είναι το αύριο. Αύριο θα πρέπει να υποστηρίξω την απόφαση. Αύριο θα πρέπει να παλέψω για την υλοποίησή της. Αύριο θα αντικρίσω την πραγματικότητα. Κι αν κάτι πάει στραβά(που το θεωρώ εξαιρετικά πιθανό) θα ανταποδώσω με τον ίδιο τρόπο. Χαστούκι στα μούτρα όσων τολμούν να παίξουν με την ύπαρξή μου. Απαξίωση για όσους υποθηκεύουν το μέλλον μου. Επανάσταση...

Η νέα γενιά, η δική μου γενιά, έχει κατά κάποιον τρόπο βολευτεί. Δεν κοιτά μπροστά. Της αρκεί το σήμερα. Δεν ασχολείται. Δεν ζει, απλά υπάρχει. Αυτή την αδράνεια την βλέπω καθημερινά στα θερμοκήπια μυαλών, στα σχολεία. Δεν μιλάω για όλους βέβαια. Υπάρχουν εξαιρέσεις. Η ποιότητά τους διαφέρει.

Ζητείται ελπίς. Όσο υπάρχει ακόμα χρόνος...

ΥΓ: Δεν έχω το κουράγιο να το ξαναδιαβάσω. Συγγνώμη για τυχόν λάθη...