Το μαύρο παραμύθι μου γεννήθηκε μια νύχτα σ’ ένα Σεπτέμβρη σκοτεινό όπως τα παραμύθια τριάντα-ένα χρόνια πριν που χάθηκε το φως
η πρώτη λέξη που έμαθα “σταμάτα και ξεκίνα” ξεκίνησα με την αυγή και τέλειωσα τυφλός να πεις δεν είχα όραση, μυαλό, προμετωπίδα διαύγεια ίσως πνεύματος κι απόρθητο σκοπό; δίψα να μάθω πράγματα που μ’ άφησαν απ’ έξω σ’ ένα κατώφλι της ζωής, αγάπη να ζητώ
να πεις πως ήμουν άδικος, φτωχός κι αδικημένος αλήτης ίσως του έρωτα κι αγύρτης της ψυχής; αλχημιστής, φιλόσοφος και ρόδο πικραμένο στο μνήμα πάνω γράψτε μου “χαμένος της ζωής”
τα πήρα και τα σήκωσα, τα γράμματα, τις λέξεις μετά τα περιέλουσα με πράγματα δικά μου από το μίγμα πρόβαλλε μι’ αγάπη στην καρδιά μου και να, με εγκατέλειψε σαν ‘ξώγαμο παιδί
χημεία θέλει ο έρωτας κι ωραία παραμύθια μα είναι αλήθεια, έζησα και πρέπει ν’ ακουμπήσω να ξαποστάσω ελαφρά στο χώμα που γεννήθηκα κι αυτό αν με χρειάζεται, ε ας με πάρει πίσω
τυφλώθηκα - όχι, τα μάτια μου κοιτούν από διόπτρες τυφλώθηκε η ψυχή μου και δεν ξέρω που πατώ κι άμα κανείς στο δρόμο, δει να παραπατάω απλώστε μου το χέρι σας κι εγώ θα το φιλώ
να προσκυνάω έμαθα και να ζητώ συγνώμη συγνώμη όμως τίμια, για λόγο σοβαρό όχι αστεία συγνώμη για κάποιο πρόσφατο κι αστείο χωρισμό, όχι! ούτε στον εαυτό μου δε θα το συγχωρούσα
παρ’ ότι είπα κι έκανα, μ’ αντρίκεια λόγια ένα μου έμεινε απωθημένο τόσο που το μυαλό ασυναίσθητα, ολοένα, τριγυρνά σαν μεθυσμένο τόξο ήταν εκείνο που έχασα στο τρένο το στερνό
μια στάση ίσως της ζωής που λέγεται “γυναίκα” δεν έμαθα, δεν ξέρω, πως να σας το πω; δεν έμαθα πως ξέφυγε από μένα εγώ που όλα ήθελα, λίγο να τα γευτώ
τώρα, τι μένει πια; χρόνια τριάντα-ένα άντε τριάντα-δύο, του χρόνου κάηκα φεύγω από τώρα, μη με προλάβουν τα χειρότερα έτσι, επειδή ψέλλισα με τόλμη “σ’ αγαπώ”
η πρώτη λέξη που έμαθα “σταμάτα και ξεκίνα” η δεύτερη “μαμά-μπαμπάς” και “φίλος-αδερφός” η τρίτη λέξη μ’ έκαψε, τη φώναξα “γυναίκα” με πρόδωσε, με σκότωσε, με έκοψε στα δυο
πενθώ για το δικό μου το χαμό, γι’ άλλον κανένα για το δικό μου τ’ όνειρο που χώρισε στα δυο γι’ αυτό μην κάνετε όνειρα, λαχεία μετρημένα κληρώνει σ’ έναν μια φορά και πάει στο καλό κι οι άλλοι στον παράδρομο, θυμούνται μια Μαρία
όπως και να την πεις, σκιάζεσαι φοβάσαι μήπως τ’ όνειρο σε βρει και σε πλακώσει κερδίζοντας το λήγοντα στο τυχερό λαχείο φτάνει, πολλά είπα, απλά τυπώστε στο μυαλό τα χρόνια μετρημένα, κλείνω τα τριάντα-ένα.