Άντε πάλι μια απ’ τα ίδια. Δεν πρόλαβε να πέσει η πρώτη ζόρικη βροχή στα φασκελωμένα Δυτικά προάστια, και έγινε το έλα να δεις. Μόνο με ράφτιγκ κατάφερα να πάω για τσιγάρα. Και ανακάλυψα κάτι που δεν είχα προσέξει ως τώρα: Ότι στον Κορυδαλλό με εξαίρεση τις πλατείες, δεν υπάρχουν σχάρες για να  συλλέγονται τα όμβρια ύδατα. (πσσσσς!!!!).
      Αμέσως μετά, ήρθε η δεύτερη διαπίστωση: Με το που έπεσε η βρόχα right through, πάπαλα το Internet. Αύριο με το καλό ελπίζω να έχουν φτιάξει τις γραμμές –εκτός φυσικά αν βρέχει πάλι. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά είχα τάξει στον εαυτό μου ένα χαλαρό βράδι με διαδυκτιακή κραιπάλη , και αντ΄αυτού με καμαρώνω να κάθομαι αραχτός και να απολαμβάνω μια φλυτζάνα με…. Σαλέπι, παρακαλώ. Και κανέλλα από πάνω. Το τελευταίο κόλλημά μου, που ίσως προκαλέσει αδιόρατα μειδιάματα σε μερικούς-μερικούς, αλλά δεν τρέχει τίποτα. Για αίμα βγαίνω με την Πανσέληνο. Τις άλλες βραδιές σαλέπι με πάθος. Εγώ, και μια γνωστή μου που έγινε φανατική  όταν διάβασε πάνω στην συσκευασία ότι «παράγεται από το βολβό του σπάνιου φυτού Όρχις»… 
       Ξεκινήσαμε και δουλειά, οπότε διάγομεν βίον εγκρατή και συνετόν. Επί του παρόντος, δηλαδή. Μέχρι να με πάρουν χαμπάρι και να εμφανιστούν και πάλι τα γνωστά και μη εξαιρετέα ρεμάλια, με τις αχαλίνωτες Διονυσιακές τους εξάρσεις, οπότε ΙΣΩΣ υπάρχει ένα ενδεχόμενο να παρασπονδήσω όσο πατάει η γάτα. Επί του παρόντος σαλέπι και περισυλλογή. Είναι και το κλίμα των ημερών τέτοιο, που χωρίς να το θέλεις σε εισάγει σε ένα κατανυκτικό πλαίσιο αναφοράς.
        Καταιγισμός από παραστάσεις και αναφορές σε αγιοτικά και τέτοια… Όπου και να στρέψω τα μεγάλα εκφραστικά μάτια μου, όλο Άγιους Πατέρες βλέπω. Κάτι Εφραίμ, κάτι έτσι, κάτι αλλοιώς. Και όλοι μνημονεύουν ένα πράγμα που το λένε «Βατοπέδιο» ή κάπως έτσι. Ποιος ξέρει άραγε τι να’ ναι αυτό. Κάτι καθαγιασμένο θα είναι, προφανώς, γι αυτό και δεν μπορώ να το εννοήσω εγώ ο γιός της απωλείας. Ο εκπεσών πολίτης.  Δεν το αντέχεις με τίποτα να βλέπεις όλες αυτές τις ζωντανές αγιογραφίες να σύρονται στα παράθυρα και να προσπαθούν να φέρουν σε μένα τον αμαρτωλό  το φως της αλήθειας. Σε πιάνει μιά βατοπεδίαση, και νοιώθεις μια απέχθεια για τα υλικά αγαθά, τα περιουσιακά στοιχεία, τα φιλέτα γης, τα ομόλογα δημοσίου, τις εισφορές που δεν έφτασαν ποτέ εκεί που έπρεπε, τα χρυσά άμφια, τα τιγκαρισμένα σεντούκια, τους κρυφούς λογαριασμούς, τα μισά ακίνητα του κέντρου της Αθήνας, τις επιχορηγήσεις (Τι είναι 300.000.000 για μια επισκευή; Ένα τίποτα είναι μπροστά στην αιωνιότητα ). Σε πιάνει μια διάθεση να αφήσεις όλα σου τα υπάρχοντα σ’ αυτές τις ασκητικές φιγούρες…
      Τέλος πάντων, δεν είναι –ελπίζω-  ακόμα ο καιρός μου να προβάρω φωτοστέφανα και τα σχετικά φτερά, αλλά  καθένας μας έχει και τις εμμονές του… τα φετίχ του, βρε αδελφέ… και δόξα τω θεώ, στο site ποικίλλουν τα φετίχ…  μπουρνούζια με την ούγια, μακαρονάδες  με καμμένη μυζήθρα, αντιβίωση με άρωμα ρακή, ορειβατικές αναζητήσεις σε παγόδες, ο Μπουυυφφφ ο ηδονοβλεψίας, ποιός μου πήρε το αστεράκι μου και κλαίω, φέρτε μου ένα παϊδάκι για να δείτε πως πεινώ, χαμογελώ γιατί είμαι δίπλα του-της, και δεν συμμαζεύεται…Ηλίου φαεινότερο το πόσο δικαιολογημένα νοιώθω αποενοχοποιημένος που την έχω δει με ένα φλυτζάνι σαλέπι.
Και με κανελλίτσα από πάνω…  Είναι βασικό...