Πριν λίγα χρόνια,

σε ένα νεκροταφείο της επαρχείας,

η Φώφη έχει πάει για το τελευταίο "αντίο" στην θεία Λίτσα,

την αδερφή της γιαγιάς Κατερίνας.

Οι λοιποί συγγενείς και φίλοι είναι όλοι εκεί,

συμπαρίστανται στην γιαγιά Κατερίνα,

και δίνουν κουράγιο στα παιδιά και εγγόνια της θείας Λίτσας.

Γίνονται τα τελετουργικά,

και η πομπή παίρνει το δρόμο για τον οικογενειακό τάφο.

Ψιχαλίζει λίγο, και η μαυρίλα στον ουρανό

ταιριάζει γάντι στην περίσταση...

Η Φώφη στηρίζει το βαρύ βήμα της γιαγιάς Κατερίνας,

φτάνουν, η θεία Λίτσα τοποθετείται εκεί που πρέπει,

τα κοράκια αρχίζουν να την σκεπάζουν,

και το πλήθος ξεκινά για το κυλικείο

για το κονιάκ και τον καφέ της παρηγοριάς...

 - Πήγαινε Φώφη μου εσύ με τους άλλους...

 - Δεν πειράζει γιαγιά, σε περιμένω.

 - Όχι κορίτσι μου, άντε στο κυλικείο. Θέλω να μείνω για λίγο μόνη μου με την αδερφή μου, και θα έρθω αργότερα.

 - Να μην κάτσω μαζί σου? Είναι βρεγμένα κάτω και γλιστράει... μην έχουμε άλλα τώρα.

 - Εντάξει είμαι παιδί μου, μην ανησυχείς.

 - Καλά... Κράτα τουλάχιστον την ομπρέλα μην δυναμώσει η βροχή.

Μπαίνει η Φώφη στο κυλικείο, και κάθεται με τα ξαδέρφια,

κοντά στο παράθυρο, για να ρίχνει ματιές στη γιαγιά.

Η βροχή δυναμώνει, και αρχίζουν και οι κεραυνοί.

Ένας κεραυνός...

Δεύτερος κεραυνός...

Τρίτος...

...και φαρμακερός!!!!!

Κάρβουνο η γιαγιά Κατερίνα!!!!!