Πάλι στο ιντερνετ καφέ,στο κέντρο. Αυτές τις μέρες τις πέρασα ήρεμα,με πολύ βαρεμάρα, μηδέν βόλτες(συνηθισμένο), μηδέν νέα,και μηδέν συναντήσεις.Το τηλέφωνο μας εξακολουθεί να μην λειτουργεί. Δεν με ενοχλεί ιδαίτερα, την έχω καταβρεί, γιατί όσο είχαμε τηλέφωνο,αν κοιμόμουνα δεν χρειαζόταν ξυπνητήρι, με ξυπνούσε το τηλέφωνο.Με ενοχλεί όμως που παίρνει και ξαναπαίρνει κάθε μέρα η μάνα μου τηλέφωνο, πάει στη γιαγιά μου που μένει στο άλλο στενό, γιατί αν πάρει από το κινητό θα της φάνε όλη την κάρτα με την αναμονή, και κάθε μέρα πέφτει πάνω σε άσχετους που την κοροιδεύουν. Ευτυχώς προχθές, μετά από πολύ καιρό, έπεσε πάνω σε μια κοπέλα που ήταν η μόνη που της έδωσε μια σωστή απάντηση και δεν την κορόιδεψε. Θέλω να πιστεύω ότι θα γίνουν όπως τα είπε αυτή η κοπέλα τα πραγματα. Έχω πάψει προ πολλού να έχω εμπιστοσύνη.

Ευτυχώς τα πράγματα δείχνουν να μπαίνουν σε μια σειρά. Περιμένω πια την ειδοποίηση του ΙΚΑ. Επιτέλους πληρώθηκα! Απίστευτο κι όμως αληθινό! Φυσικά δεν είναι όλα τα χρήματα, αλλά φτάνουν προς το παρόν για το νοσοκομείο. Αυτό με απασχολούσε. Μήπως πάω και πουθενά να χαλάσω;

Δεν είναι μόνο ότι είμαι εγώ άφραγκη, είναι ότι είναι και οι παρέες μου. Καλά, βέβαια, εδώ χωράει πολύ συζήτηση. Λέμε τώρα είναι άφραγκοι. Ανθρώπους που κλαίγονται όλη την ώρα και είναι τσιγκούνηδες, εγώ δεν τους πιστεύω. Μπορώ να κρίνω ποιος έχει ανάγκη και ποιος όχι. Με βάση τη λογική ένας άνθρωπος που δουλεύει σε σταθερή δουλειά για χρόνια έχει πολύ περισσότερα χρήματα από έναν άλλο πχ εμένα, που δεν έχει στεριώσει σε δουλειά και κάθε τρεις και λίγο είναι άνεργος. Τόσο καιρό που δεν έχω τηλέφωνο όλοι λοιπόν εξαφανιστήκανε επειδή τσιγκουνεύονται ακόμα και ένα μήνυμα να στείλουν να δουν τι κάνω. Αν λοιπόν αυτό θέλουν, αυτό θα έχουν.Πάντα η ίδια ιστορία... Φτάνω σε σημείο να εξαφανίζομαι για να δω αν θα πάρουν να με αναζητήσουν, αν ζω ή αν πέθανα. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι δεν έχω κανέναν φίλο ή έστω έναν ή δυο.Οι άλλοι είναι απλά άνθρωποι που έφεραν οι συγκυρίες να γνωριστούμε. Έχω εντελώς απογοητευτεί από όλους. Δηλαδή εγώ είμαι η πλούσια που μπορώ και έχω κάρτα πάντα στο κινητό και τους τηλεφωνώ απλά να δω τι κάνουν και επίσης είμαι αργόσχολη τη στιγμή που αυτοί δεν προλαβαίνουν.Είναι να τρελαίνεσαι.Μπορεί τώρα να μην δουλεύω εντατικά,και σε λίγες μέρες να είμαι και ουσιαστικά άνεργη, αλλά σε περιόδους που δούλευα, όταν όλοι- και κυρίως όλες- γύριζαν στο σπίτι και πέφτανε για ύπνο,επειδή δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον στη ζωή τους και τίποτα άλλο πέρα της δουλειάς να ασχοληθούν, εγώ είχα χίλιες δυο ασχολίες.

Συγνώμη για το ξέσπασμα, αλλά κάποιες φορές νιώθεις σαν να σε κοροιδεύουν και εκμεταλεύονται οι άλλοι και δεν είναι ό,τι καλύτερο.

Ας πω κάτι πιο ευχάριστο.

Ξεκίνησα και γράφω στο word το βιβλίο μου.Έτοιμο είναι εδώ και χρόνια, αλλά δεν είχε τότε υπολογιστή. Είμαι στο κεφάλαιο 34 και έχει συνολικά 58 κεφάλαια. Ως τώρα έχω γράψει γύρω στις 150 σελίδες, πιστεύω ότι θα φτάσει και θα ξεπεράσει τις 300. Μου αρέσει όπως γίνεται. Τώρα που δεν είναι πια χειρόγραφο, γίνεται πολύ ωραίο, επεξεργασμένο στην οθόνη.

Σήμερα έπαιξα και με το αρμονιάκι μου. Είναι πολύ ωραίο, αλλά δυστυχώς άβολα είναι και δύσκολα να παίζω, όπως συμβαίνει δυστυχώς και με τα άλλα όργανα στο σπίτι που προσπαθώ να βολευτώ.Έπαιξα όμως κάτι ορχηστρικά του Yann Tiersen μεταξύ άλλων το ''βαλς της Αμελί'' και το καταχάρηκα. Έβαζα και ακκορντεόν και ακογόταν καταπληκτικά.

Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ακούγομαι πολύ όταν παίζω γενικά, ώσπου συνάντησα στη στάση μια γειτόνισσα που μένει απέναντι και δεν είχαμε μιλήσει ποτέ στα έξι χρόνια που μένω εδώ. Ήταν πολύ κουφό που μιλήσαμε εκ των πραγμάτων. Μου είπε ότι με ακούει που παίζω. Χάρηκα. Ας ακουστεί και κάτι ποιοτικό σε αυτή τη γειτονιά του κιτς.

Αυτή τη στιγμή πάντως εδώ παίζει U2.Εδώ που κάθομαι είμαι μόνη, στην άλλη αίθουσα δίπλα έχει κόσμο. Μ'αρέσει να είμαι μόνη σε ιντερνετ καφέ. Γενικά όπως έχουμε γίνει, δεν θελω πολλές συναναστροφές εκτός τις απολύτως απαραίτητες. Οι περισσότεροι έχουν απαίσια και αγενέστατη συμπεριφορά. Όπως ο ''μάγκας'' που τσακώθηκα την Κυριακή που μας πέρασε.

Την Κυριακή που μας πέρασε  λοιπόν,έριξα έναν τσακωμό με έναν ηλίθιο.Είχα όχι 100% δίκιο, 1000% δίκιο. Καθόμουνα έξω από ένα σουπερ μαρκετ, στο Γαλάτσι, και περίμενα το λεωφορείο.Καθόμουνα στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας που είναι δίπλα στο σουπερ μαρκετ. Απ' έξω από το σουπερ μαρκετ υπάρχει μεγάλο πεζοδρόμιο. Περίμενα το λεωφορείο εκεί γιατί το ΄παγκάκι στη στάση ήταν γεμάτο όπως πάντα. Έρχεται ένας Ελληνάρας με το αμάξι, πάνω στο πεζοδρόμιο, να παρκάρει μπροστά ακριβώς από την πολυκατοικία, στα σκαλιά ήθελε να το βάλει κολλητά και έκανε μανούβρες, ξυστά από τα πόδια μου σε σημείο να λέω τώρα θα με χτυπήσει. Ενοχλήθηκε κιόλας ο ''κύριος'' και βγήκε με τσαμπουκά και μου λέει:Κάθεσαι στα σκαλιά. Εκείνη τη στιγμή μου γύρισε ανάποδα το μάτι. Του λέω:Εδώ είναι πεζοδρόμιο, δεν παρκάρουν. Και τι γυρίζει ο ηλίθιος και μου λέει:Εδώ που κάθεσαι είναι η πολυκατοικία μου. Εκείνη την ώρα αν κράταγα κάτι στα χέρια θα του το είχα πετάξει να του ανοίξω το κεφάλι, ειλικρινά με έφερε στα όρια μου. Του λέω:Η πολυκατοικία δεν είναι δική σου, ανήκει σε όλους.Το πεζοδρόμιο ανήκει σε όλους, ο δρόμος ανήκει σε όλους.Δεν είναι δικά σου. Συνέχιζε να γαβγίζει και να βρίζει κι εγώ όμως είχα ανοίξει τον αχόρταγο. Από κάτι τέτοια λαμόγια έχει καταντήσει η Ελλάδα σε αυτό το χάλι. Παρκάρουν σε διαβάσεις πεζών, σε ράμπες ανάπηρων, στα πεζοδρόμια, έχει καταντήσει Οδύσσεια μια απλή βόλτα. Πήρα το νούμερο του να τον καταγγείλω, αλλά δεν το έκανα γιατί ξέρω ότι δεν πρόκειται να του κάνουν απολύτως τίποτα. Σε αυτή τη χώρα ακόμα και ληστής να μπει στο σπίτι σου και να του ανοίξεις το κεφάλι ,δεν θα βρει μπελά ο ληστής αλλά εσύ.Βέβαια, θα έπρεπε να του πεις:Πέρασε κύριε, λήστεψε ό, τι θέλεις πάρε, θα σου φτιάξω και καφέ μετά. Αφού αυτή η χώρα είναι ένα &*%^$#!)%. Λάθος ούτε τέτοιο, ακόμα και εκεί υποθέτω υπάρχουν στοιχειώδεις κανόνες.

Τέλος πάντων. Δεν βγάζεις άκρη.

Το Σάββατο είχαμε πάει σε βάπτιση στον Αγ. Δημητριο τον Λουμπαρδιάρη, στου Φιλοπάππου και ύστερα τραπέζι στο st.George στο Λυκαβηττό.Ωραία περάσαμε.

Αυτά από μένα προς το παρόν.

Σήμερα είναι 41 χρόνια που σκοτώσανε τον Τσε.

Γιαυτό και το τραγουδάκι. Όμορφο εκτός των άλλων.

Πυξίδα μέσα στον χρόνο
Κι ο μύθος να σου ανήκει
Είναι των ματιών σου οι κύκλοι
Που αγκαλιάσανε τον κόσμο

Εδώ θα μείνει για πάντα
Το ζεστό το πέρασμά σου
Φωτιά που ανάβει η ματιά σου
Κομαντάντε τσε γκεβάρα

Εσύ που ανάβεις τ'αστέρια
Της μνήμης φτιάχνεις τον χάρτη
Και περνάς μέσα απ'την στάχτη
Την ελπίδα σ'άλλα χέρια


Σα θρύλος γύρω καλπάζεις
Σαν ευχή και σαν κατάρα
Στα στενά της Σάντα Κλάρα
Το όνειρό σου δοκιμάζεις


Μιλάς κοιτώντας μπροστά σου
Το ποτάμι της ευθύνης
Και στην ιστορία δίνεις
Τη φωνή και τ'όνομά σου


Γελάς και γίνεται μέρα
Η νύχτα σε συλλαβίζει
Μυστικά σου ψιθυρίζει
Hasta siempre κομαντάντε.