12 Οκτωβρίου 2008, 22:14
Ο κυλιομενος διαδρομος .Οταν το καλοκαιρι ανεβηκα στον ταυγετο στον ταφο του παππου μου στα 980 μετρα υψομετρα καταλαβα τοσο εντονα την διαφορα με την ζωη της αθηνας.Ακουγες τον αερα , μυριζες τα ελατα ,ενιωθες το οξυγονο τοσο διαφορετικο.Οταν λοιπον ξαναγυρισα και ξεκινησαν τα ταξιδια και οι πολλες ωρες δουλειας σκεφτομουν ποσο διαφορετικη θα ηταν η ζωη μου αλλα και εγω σαν σωμα και πνευμα αν εμενα εκει .Να δινα στα παντα μια μεγαλη μουτζα και να εξαφανιζομουν απο την καθημερινη πιεση και το τρεξιμο που το μονο αποτελεσμα ειναι να περασουν τα χρονια και να μη καταλαβω απολυτως τιποτα .Το συστημα σε ρουφαει και του λες και ευχαριστω ,σε αλλαζει και υποκλινεσαι με χαρα . Καμια αξια δεν εχει και το καταλαβαινεις οταν μεγαλωσεις και αρχιζεις να αναπολεις το τοτε και λες τι εκανα και τι δεν εκανα. Νιωθω οτι ειμαι σε ενα κυλιομενο διαδρομο και απλα ακολουθεις την ροη...του χρονου ,της μαζας ,της καθημερινοτητας.Αποφαση ζωης λοιπον.Ποτε ομως?
-
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog