Μου αρέσει να περνάω έξω από παλιά σπίτια, κατά προτίμηση εγκατελειμμένα.
Φαντάζομαι πώς ήταν την εποχή που ήταν στις δόξες τους και τους ανθρώπους
που τα κατοικούσαν.

Απο μικρός ήθελα πάντα να τα εξερευνώ και με παρέες προσπαθούσαμε να βλέπουμε
πίσω από χαραμάδες και σπασμένα παράθυρα τι κρυβότανε πίσω από ένα σκονισμένο παρελθόν.
Καταπληκτικές αρχιτεκτονικές, παλιά έπιπλα, αυλές με δέντρα και μοναδικά πλακώστρωτα,
περιουσίες που χάθηκαν με το χρόνο και σταμάτησαν να θαυμάζονται, πολιτιστικές αξίες που τις πήρε το χθες.
Ακόμα και ένα ερείπιο φαντάζει πιο όμορφο, από μια πολυκατοικία.
Ενα παλιό μαγαζί, μια ταμπέλα που έχει να βαφτεί 40 χρόνια.

Ένα παλιό απωθημένο ήταν να γίνω συντηρητής παλαιών κτηρίων.
Να επαναφέρω τη χαμένη αίγλη, να διώχνω τον μακροχρόνιο λήθαργο και να ξαναδίνω ζωή.
Είναι μεγάλη ικανοποίηση όταν μπορείς να δίνεις σε κάτι ζωή, ειδικά όταν το έχει ανάγκη
και προσπαθεί να στο πει με κάθε τρόπο.
Προσπαθώ να το κάνω στη ζωή μου, ακόμα και σε μικρά καθημερινά πράγματα.

Ένα ολοζώντανο φυτό ξεπηδά από ένα κίτρινο τοίχο.
Τίποτα δεν τελειώνει όταν υπάρχει επιμονή. Ας γίνει και το επόμενο βήμα.