Απόψε έχω μια έντονη διάθεση για… Κυριακή! Περίεργο συναίσθημα, ιδιαίτερα όταν σε πιάνει το βράδυ της Τετάρτης.

Η Κυριακή είναι ευλογία. Ένα διάλειμμα τη βδομάδα από τα τρεχάματα, τις καθημερινές διαδρομές, διάλειμμα από τον αγώνα δρόμου για καλά αποτελέσματα.

Κι απόψε, δεν θέλω μόνο να διακόψω τη ρουτίνα, θέλω και να βάλω φρένο στο χρόνο. Να τον γυρίσω πίσω. Στην εποχή που ταξίδευα με τα βιβλία, πριν γίνω homo-digital σε άλλους τόπους, άλλες εποχές, σ’ όλων των ειδών τις ιστορίες. Τα καλύτερα μου ταξίδια!

Κι απόψε, αναζητώ τα βήματα μου μέσα σε μια τέτοια ιστορία…  

Ίωνας Δραγούμης - Πηνελόπη Δέλτα:

ο Μεγάλος Έρωτας και το Μεγάλο Σκάνδαλο της ελληνικής μπελ-επόκ, που άναψε το 1905 και κράτησε 3 χρόνια. Η Πηνελόπη ήταν ήδη παντρεμένη, και ο Ίωνας ο καινούριος υποπρόξενος της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια. Και τέτοια παραστρατήματα δεν επιτρέπονται.

Η Πηνελόπη προτίμησε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της νιώθοντας ξένη μέσα στο σπίτι της, γιατί δεν μπορούσε να ντροπιάσει τ’ όνομα της οικογένειας της. Ούτε τον πατέρα της, τον Εμμανουήλ Μπενάκη.  

Έτσι, ο Ίωνας, δεν είχε άλλη επιλογή. Αφιερώθηκε απελπισμένα στη Μαρίκα Κοτοπούλη (δια βολικότατης αλληλογραφίας), η οποία ήταν αφοσιωμένη με πάθος στο θέατρο. Μέχρι που οι σφαίρες των πολιτικών του αντιπάλων τον πέτυχαν στην Αθήνα του 1920.

Η  Πηνελόπη Δέλτα κατάπιε δηλητήριο στις 27 Απριλίου 1941, τη μέρα που μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα. Έζησε 21 χρόνια περισσότερο από τον αγαπημένο της. 21 χρόνια παραπάνω απ’ ότι, ίσως να ήθελε και η ίδια.

Κι εγώ τώρα, δεν ξέρω ποιός απ’ τους δυο ήταν ο πιο άτυχος. Αυτός που έφυγε νωρίς, ή αυτή που έζησε μια αιωνιότητα μετά περιμένοντας... 

Σας αφήνω για λίγο μόνους στο καράβι του Φρέντυ Γερμανού, που ήταν από τους καλύτερους και πιο αξιόπιστους καπετάνιους. Μην ανησυχείτε, βρίσκεστε στα καλύτερα χέρια:  

«Να, λοιπόν, που τα ξεστόμισε: «Είμαι Μπενάκαινα!». Ίσως γι’ αυτό συγχώρησε τον πατέρα της, για τον άγριο πόλεμο μιας ολόκληρης ζωής. Μόνο εκείνος ήταν Μπενάκης, και μόνο εκείνη ήταν Μπενάκαινα.
«Και μια ακόμα φορά ένιωσα ξένο πουλί στη φωλιά μου». Νιώθει ξένη με τον άντρα της, αλλά και ξένη με τις κόρες της: «Πατέρας και κόρες είναι της ίδιας γενιάς, όπου όμως εγώ μέσα δεν χωράω». Πόση μοναξιά πρέπει να νιώθει, στα εξηνταπέντε της χρόνια, αυτή η γυναίκα που θυσίασε το Μεγάλο Έρωτα, για ένα κόσμο στον οποίο τώρα δεν χωράει;

Ο Μεγάλος Έρωτας.
 

Με τα χαμένα νιάτα και τη χαμένη Αλεξάνδρεια. Όλο και πιο πολύ ξαναγυρίζουν, τώρα, όλα αυτά μέσα της σαν φουσκωμένο ποτάμι – όλο και πιο πολύ ξύπνιοι μέσα της ένα αγριεμένο «Γιατί;».         
Ίσως να την κέντρισε, κάποια στιγμή, ο πειρασμός να τα κάνει μυθιστόρημα. Έτσι κι αλλιώς μέσα απ’ αυτόν τον κυνηγημένο έρωτα περνάνε δεκαπέντε χρόνια της Πολιτικής μας Ιστορίας.         

Μαντεύουμε πως της γεννήθηκε αυτός ο πειρασμός διαβάζοντας μιαν αδημοσίευτη φράση της, γραμμένη στις 27 Μαρτίου 1940: «Κανένα ιστορικό βιβλίο δεν μπορεί να χαράξει στη μνήμη την Ιστορία τόσο καλά όσο ένα καλά πληροφορημένο ιστορικό ρομάντζο».         
Κι ύστερα – γεμάτη απελπισία βλέποντας το παράλυτο χέρι της να μην πειθαρχεί:         
«Πώς να γράψεις όμως όταν σου φεύγει το χαρτί, αδέσποτο ή όταν σου πέφτει η πέννα κι αρνείται να χαράξει τις λέξεις που θες εσύ».         

Κι είναι μόνο εξηνταέξι χρονών – στη χρυσή ηλικία για γράψιμο. Ο Καζαντζάκης έδωσε στα εξήντα οχτώ του τον «Τελευταίο Πειρασμό» κι ο Τολστόι στα εβδομηνταένα την «Ανάσταση». Τι θα έγραφε άραγε η Δέλτα εκείνο το καλοκαίρι του 1940 που την δαγκώνει πάλι ο Αλεξανδρινός έρωτας; Το ρομάντζο της ζωής της; Είναι πολύ πιθανό αφού σχεδόν το προαναγγέλλει. Και πώς θα το συνέχιζε όταν έφτανε στις 31 Ιουλίου, τη μέρα της δολοφονίας του Ιωνα;          

«Σιωπή…»