Έχουν αλλάξει από δραματικά ως αμετάκλητα τα πράγματα στην Ελληνική δισκογραφία. Ήταν που ήταν δύσκολα τα πράγματα εδώ και αρκετά χρόνια.
    Οι Σκύλοι επέδραμαν αρχικά, πληρώνοντας οι ίδιοι τις παραγωγές τους, είτε σε χρήμα είτε σε είδος, οι εταιρείες γλυκάθηκαν, μάσησαν γιατί μόνο κέρδος μπορούσαν να έχουν, οι κοινωνικές συνθήκες βολεύτηκαν με λήθαργους, και η καθοδική στάθμη παιδείας που τόσο έντεχνα πότιζαν οι κάθε λογής αρμόδιοι, και που τόσο πρόθυμα καλοδέχτηκαν οι ευκολοπεπτικοί πιθηκίζοντες επειδή βόλευε ,έπιασε τελικά τόπο. Βάλτο. Έλος. Λασπόνερα.
      Η επιδρομή των βαζιβουζούκων της καψούρας που τα σπάει και τα πίνει γιατί τον/την άφησε, μαζί με την καψούρα των εταιρειών να παράγουν δίσκους με πληρωμένο κόστος και καθαρό κέρδος, γέννησε τέρατα...Η απουσία παλαιότερων «οραματιστών» παραγωγών έγινε ολοφάνερη, αλλά οι εταιρείες είχαν ανάγκη από ορθολογιστές υπαλλήλους.  Λογιστές , δηλαδή. Λογιστές τής έμπνευσης , και ισολογιστές συναισθημάτων. 
     Άνθρωποι σαν τον Πατσιφά, που είχε τα αρχίδια να βγάλει στο κοινό πράγματα άγνωστα κάποτε, δεν υπάρχουν. Αλλά, και αν υπήρχαν, θα τους κατασπάραζαν. Θα τους περνούσε πριονοκορδέλα ο εταιρειάρχης, Θα τους αγνοούσαν τα ΜΜΕ, θα κοιτούσαν οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί αν είναι σε play-list, (που δεν θα ήταν), θα έπρεπε να αποδείξουν εκ των προτέρων ότι « ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ»…
      Και τώρα, τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα.
      Η απόλυτα τίμια και παλικαρίσια ανοιχτή επιστολή του Αγγέλου Σφακιανάκη προς τον Κο Παπαδάκη, που βαθυστόχαστα θάβει τους πάντες, εδώ και τόσα χρόνια , παρέα με τον Κο Ζήλο, εμένα με κάλυψε. Αν και εξαιρετικά «τρυφερή» κατά την άποψή μου, γιατί εντάξει, έτσι έπρεπε να κάνει... Και λίγα είπε. 
      «Εγώ προωθώ δίσκους εδώ και 20 χρόνια.Και εσύ εδώ και 20 χρόνια τους κρίνεις»
       Ο καθένας κάνει αυτό που ξέρει να κάνει.Ο Κος λξφπκδε κι ο Κος ψςδμηιερ κάνουν αυτό για το οποίο πληρώνονται. Καλλιεργούν τεχνηέντως το ποιοτικό προφίλ τους, με παντόφλες μπροστά στο τζάκι.
   Απορριπτικά.
   Εισαγγελικά.
   Ιεροεξεταστικά.
   Η άλλη όψη ενός νομίσματος στείρου κι ορφανού. Και τώρα, σα να μη μας φτάνανε αυτά, περάσαμε στη μονογαμία…. 
 Και είναι μια πολύ χοντρή και άγαρμπη μονογαμία.
     Μια μονογαμία που δεν αφήνει περιθώρια για πολλά-πολλά… Ας τα πούμε από Δευτέρα, και ας εξηγήσω τι σημαίνει

  «Μονογαμία στην Ελληνική δισκογραφία»