Τρίτωσε. Αυτή η εβδομάδα τελείωσε με μια επίσκεψη στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών. Τα..."πάθη" ξεκίνησαν την Τρίτη. Ημικρανία, ευαισθησία στο φως και υποθερμία(ναι, όταν κάποιοι φίλοι μου σιγοψήνονταν στο 38+ εγώ με το ζόρι έπιανα 35άρια). Τετάρτη μια απ'τα ίδια αλλά πιο έντονα, παραμονή στο σπίτι και έξι απουσίες απ'το σχολείο(βλέπετε όσο καιρό πήγαινα είχαμε κατάληψη! Την μια μέρα που έμεινα σπίτι το ανοίξανε! Αδικίες...). Την Πέμπτη οι παραπάνω ενοχλήσεις είχαν περάσει ωστόσο μου την είχε στημένη στην γωνία το ψυχολογικό φόρτωμα. Μια σειρά γεγονότων και συνειδητοποιήσεων με έκαναν να κλαίω γοερά μέσα στο αυτοκίνητο και αργότερα στο σπίτι, σε σημείο που δεν μπορούσα να μιλήσω απ'το γδάρσιμο των λυγμών. Το κλάμα πέρασε, το φόρτωμα ξεφορτώθηκε(βοήθησε και ένα σχετικό ποστ), η αρνητική διάθεση όμως παρέμεινε ριζωμένη. Και φτάνουμε στο σήμερα...αναγκαστικά όμως θα ξεκινήσω απ'το χτες.

Χθες(Παρασκευή) το σχολείο είχε την γνωστή κατάληψη. Ακολούθησε η γνωστή βόλτα για καφέ(κοινώς κοπροσκύλιασμα) και οι γνωστές άσκοπες περιπλανήσεις στην πόλη για να περάσει η ώρα, να σχολάσουν οι γονείς μου απ'τις δουλειές και να πάμε σπίτι μας. Κάπου στο ενδιάμεσο με τσίμπησε κάτι στο πόδι-κουνούπι, τσιμπούρι θα σας γελάω. Δεν έδωσα σημασία. Η μέρα τελείωσε με κούραση, ψυχική και σωματική.

Σήμερα(Σάββατο) ξυπνάω και ανακαλύπτω ότι το πόδι μου ήταν πρησμένο(από την γάμπα και κάτω). Δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία και σηκώνομαι απ'το κρεβάτι. Δεύτερη ανακάλυψη: δεν μπορώ να το πατήσω καλά. Και πάλι δεν δίνω σημασία και αποφασίζω να βάλω Fenistil για να φύγει το πρήξιμο. Έρχεται το απόγευμα όπου πρέπει να στρωθώ και να διαβάσω για το αυριανό διαγώνισμα Λατινικών στο φροντιστήριο. Το πόδι είναι ακόμα πρησμένο και ακόμα περισσότερο μπορώ να πω. Δεν δίνω σημασία. Ξεκινάω το διάβασμα με τις καλύτερες διαθέσεις. Ωστόσο κάποιος έδωσε σημασία: οι γονείς μου. Και με σήκωσαν άρον άρον να πάμε στο νοσοκόμειο because το πρήξιμο έκανε μπαμπ.

Για να πω την αλήθεια είμαι απ'τους ανθρώπους που θεωρούν βλακεία να αποφεύγεται η επίσκεψη στον γιατρό, προς αποφυγή των χειρίστων. Είμαι...όταν πρόκειται για τους άλλους! Διότι μπορεί να είμαι 17 μισό και να οδεύω προς τα 18, να λειτουργώ με την λογική και σε γενικές γραμμές να είμαι τέρας ψυχραιμίας, όταν όμως γίνεται αναφορά στην λέξη ν-ο-σ-ο-κ-ο-μ-ε-ί-ο και μέσα στην ίδια πρόταση υπάρχουν και οι λέξεις πρέπει-να-πας, τότε λυγίζω. Με βαριά καρδιά παράτησα τα Λατινικά, φόρεσα τα ρούχα μου, έριξα και ένα δραματικό αχ-βαχ και μπήκα στο αυτοκίνητο που θα με οδηγούσε στο νοσοκομείο.

[Κάνω μια παρένθεση που ξεφεύγει από το χιουμοριστικό(το ποιο;) κλίμα των παραπάνω παραγράφων]

Έχω ένα κακό. Όταν βλέπω ένα σύμπτωμα πάνω μου το μυαλό μου πάει αμέσως στα χειρότερα. Μπορεί να μιλάμε για ό,τι πιο απλό μπορεί να εμφανιστεί. Με πιάνει πανικός. Δεν με φοβίζει όμως τόσο η διαδικασία της εξέτασης και της οποιασδήποτε θεραπείας όσο η αντίδραση των δικών μου. Επίσης με φοβίζουν οι γιατροί. Όχι ως φιγούρες(όπως πχ. οι οδοντίατροι που με κάνουν να τρέμω). Με φοβίζει η στάση τους απέναντί μου. Σε στιγμές που κυριαρχεί ο φόβος και γενικά είμαι ευάλωτη θέλω να ξέρω ότι ο γιατρός που με εξετάζει με βλέπει σαν άνθρωπο και όχι σαν μία ακόμα περίπτωση που πρέπει να ξεπετάξει. Έχω ακούσει περιστατικά που οι γιατροί σε κοιτάζουν με τέτοιο τρόπο λες και ήταν δικό σου λάθος που αρρώστησες.

[Κλείνει η παρένθεση]

Τρέμοντας λοιπόν σαν το ψάρι που βγήκε στην στεριά, σαν το χρυσόψαρο που ξεπήδησε απ΄την γυάλα, φτάσαμε στο νοσοκομείο. Ευτυχώς δεν περιμένα πολύ, με πέρασαν σχεδόν αμέσως(στα Επείγοντα εννοείται). Ευτυχώς έπεσα σε καλό γιατρό! Ανθρώπινος, ομιλητικός, πρόθυμος, εξυπηρετικός και ωραίος(αυτό το είδα όταν συνειδητοποίησα ότι είχα ξεπεράσει τον κίνδυνο εισαγωγής και χειρουργείου-πως απ'το πρήξιμο έφτασα στο χειρουργείο ποτέ δεν το κατάλαβα...σεναριογράφος πρέπει να γίνω με τέτοια οργιαστικά καλπάζουσα φαντασία...). Ευτυχώς δεν ήταν τίποτα. Δηλαδή κάτι ήταν. Προφανώς κάτι με τσίμπησε και μολύνθηκα από κάποιο μικρόβιο. Να μην τα πολυλογώ(εδώ γελάμε! Κατεβατό ποστ και τώρα νοιάστηκα για την πολυλογία!) μου έδωσε αντιβίωση και μου είπε να ξαναπεράσω αν δεν έχει υποχωρήσει το πρήξιμο εντός ολίγων ημερών.

Έτσι έχω ξεμείνει με ένα πρησμένο δεξί πόδι από την γάμπα και κάτω, μία ισχυρή αντιβίωση(των 650 παρακαλώ!) που πρέπει να πίνω τρεις φορές την μέρα, ένα αντισταμινικό που πρέπει να πίνω κάθε βράδυ, γάζες και φυσιολογικό ορό για να τυλίγω το πόδι, ύλη Λατινικών που δεν έχει βγει και από τα συμφραζόμενα δεν πρόκειται να βγει από μόνη της και λιγοστές ώρες ύπνου μέχρι τις εφτά το πρωί που πρέπει να πιω την αντιβίωση. Κάθε σώφρονας άνθρωπος θα απορήσει γιατί τα λέω όλα αυτά. Γιατί απλούστατα πέθανα απ΄την αγωνία μου μέχρι να σιγουρευτώ ότι δεν έχω τίποτα σοβαρό και επειδή δεν έχω περισσευούμενα ευρώ για να τα καταθέσω σε ψυχαναλυτή. Εαν το Music Heaven αποφασίσει να κάνει έρανο υπέρ μαζώξεως των απαραιτήτων μετρητών για την χρηματοδότηση ορισμένων επισκέψεων σε κάποιον ταλαίπωρο επιστήμονα, εγώ είμαι πρόθυμη να ποστάρω μόνο εικονίτσες και ανέκδοτα.

Μέχρι τότε σας χαιρετώ και σας εύχομαι καλό βράδυ!  Ευχηθείτε μου κι εσείς να περάσει γρήγορα το πρήξιμο γιατί η αντίβιωση είναι κάτι τεράστια χάπια(θα έδειχνα το μέγεθος αλλά δεν μου το επιτρέπει η διαγωγή μου και το επίπεδό μου!) και με το ζόρι τα καταπίνω(έχω ένα θεματάκι με τα χάπια...το μόνο που θα πω είναι ότι ευγνωμονώ τον άνθρωπο που εφηύρε τα αναβράζοντα δισκία). Επίσης το πρήξιμο ΠΡΕΠΕΙ να περάσει αλλιώς η αντιβίωση θα πάρει την μορφή ενδοφλέβιων...βοήθειά μου!