"Η γλυκειά μυρωδιά από τα μουστοκούλουρα απλωνόταν στο μικρό σπιτάκι του χωριού σαν ευλογία, ενώ τα παλιά κεραμμύδια στην στέγη έτριζαν από το βραδυνό αεράκι που είχε σηκωθεί από νωρίς. Έβαλε το παλτό, άναψε ένα τσιγάρο και βγήκε έξω. Πείρε τον δρόμο για έναν περίπατο κατά μήκος της λιμνοθάλασσας, μαγεμένος από τα παιχνίδια του φεγγαρόφωτος στα κρυστάλλινα νερά της. Φθάνοντας στην όχθη συλλογίστηκε πως ο χρόνος είναι μια ανθρώπινη εφεύρεση, καθώς όλα του έμοιαζαν ξαφνικά σταματημένα σε εποχές πολύ μακρινές, όπου στοιχειά της φύσης έστηναν πανηγύρια στους αφρούς των κυμάτων. Από το πρωί είχε αυτήν την αίσθηση, ότι κάτι προμηνύεται, ότι κάτι ήδη συμβαίνει που απλά οι ανθρώπινες αισθήσεις του δεν το έχουν ακόμα αντιληφθεί. Δεν έδινε συνήθως σημασία στα σημάδια-οι οιωνοί για αυτόν ήταν απλά χαρακτηριστικό της μυθοπλασίας των προγόνων του-όμως εκείνη την ημέρα όλα μιλούσαν μια γλώσσα απόλυτα πρωτόγνωρη γι’ αυτόν και απόλυτα κατανοητή ταυτόγχρονα. Συνέχισε να περπατά, σαν υπνωτισμένος, στο μονοπάτι μέχρι που έφθασε σε ένα σημείο που οι δάφνες γινόντουσαν δέντρα ολόκληρα και πελώρια πλατάνια άπλωναν τα κλαδιά τους σαγηνευτικά πάνω από το κεφάλι του. Το θρόισμα των φύλλων ξαφνικά καλύφθηκε από ένα παράξενο τραγούδι, από φωνές απόκοσμες και μακρυνές. Ίσα που πρόλαβε να γυρίσει το κεφάλι του καθώς η φιγούρα χανόταν στο βάθος του δάσους, μένοντας έκπληκτος να κρατά στα χέρια του ένα κομμάτι λευκό, λεπτό ύφασμα. Ήξερε ξαφνικά πως το χρέος του τον είχε φέρει μέχρι εδώ-ένα χρέος που προϋπήρχε του εαυτού του. Χωρίς να κοιτάξει πίσω του, προχώρησε μέσα στο δάσος, ως εκεί που έφθαναν τα φτερουγίσματα των πουλιών, ως εκεί που η νύχτα έσμιγε με την μέρα…"

Την   καλύτερη ιστορία που πήρε το κουκουτσομετάλλιο λογοτεχνίας γι αυτήν την εβδομάδα την έγραψε η  MELLIA

Ευχαριστούμεεεεε mellitsa...ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ!!!

Παίζαμε με τις λέξεις

ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑ   ΦΕΓΓΑΡΟΦΩΣ   ΟΙΩΝΟΣ   ΚΕΡΑΜΙΔΙ   ΜΟΥΣΤΟΚΟΥΛΟΥΡΟ