I 've been alone and gone too far
For so long I can see what you are

Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι η σημερινή μέρα θα συνέβαινε. Άτυπη αναπάντεχη απάντηση σε άστοχες και πικρόχολες κατηγορίες ατόμων που έχουν περάσει στο δικό μου κάδο ανακύκλωσης. Τι κι αν δεν το επεδίωξα ποτέ; Για μερικούς, το αποτέλεσμα έχει σημασία. Για μένα τίποτα από τα δύο, Μόνο η δική μου ευχαρίστηση από τα μέσα μου.

And I've been accused of being hard
Of hibernating in my yard

Είμαι τόσο πολύ χαρούμενη και φοράω ένα ηλίθιο χαμόγελο σαν φρεσκοερωτευμένη, λες και συνάντησα τον έρωτα της ζωής μου. Και είναι ο πιο σημαντικός έπαινος για διάβασμα που άκουσα από τα 6 μου που πρωτοάνοιξα βιβλίο. Δεν τον περίμενα και δεν τον επεδίωξα ποτέ.

But if you could see me now
You should see me now
I got my feet back on the ground

Τρίτη 11 Νοεμβρίου πέφτει και η επίσημη αυλαία στην φοιτητική μου πορεία στο τμήμα Εφαρμοσμένης Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Ορκίζομαι. Και πάνω απ’ όλα τελειώνει με στυλ, όπως ακριβώς μου έμαθε ο πατέρας μου. Και πέφτει μέσα στον αγαπημένο μου μήνα, τον Νοέμβρη.

If you could see me now
You should see me now
If you could see me now
You should see me now
If you could see me now

Πάντα μου άρεσε το φθινόπωρο. Η αγαπημένη μου εποχή από τότε που τελείωσα το σχολείο. Αν και φέτος, το καλοκαίρι ήταν πιο παγωμένο κι από χειμώνα. Και δεν σου κρύβω ότι ακόμη και τώρα ρίχνω αραιά και που μερικά δάκρυα για να ξαλαφρώνω. Και μετά σκέφτομαι εμένα, γίνομαι ατομίστρια και αφήνω τον εγωισμό μου να με κυριεύει γιατί αυτός με έσωσε.

You were always just a bit ahead of me
But I was never far behind

Εδώ και καιρό ο μόνος δρόμος ήταν ευθεία μπροστά. Για πολλούς μήνες διένυσα μια περίοδο που δεν την εύχομαι σε κανέναν. Ήταν ένας στενός, κρύος μουντός διάδρομος, σαν εκείνους στα ψυχολογικά θρίλερ, χωρίς ίχνος ζωής, με την υγρασία να υπερνικά το φως που φέγγει στο τέλος και να μην ξέρεις πόσο μακρύς είναι ο διάδρομος. Και περπατάς κουβαλώντας ένα φορτίο που μεγαλώνει, κάνει τους ώμους να πονάνε, συνεχίζεις σκυφτά, με το ζόρι. Κι όταν βγεις στο φως, θες τόσο πολύ να κλάψεις, να ουρλιάξεις, να πετάξεις σαν πουλί και να μην σταματήσεις να γελάς. Έφτασες. Στο τέλος μιας διαδρομής. Στην αρχή μιας άλλης.

Though I watched you running
I looked the other way
But you well, you went away

Οι δύσκολες στιγμές και τα ζόρια δεν είναι ποτέ καλοδεχούμενα. Όταν έρχονται όμως, χρειάζεται να τα αντιμετωπίζεις με στυλ. Αν είσαι αληθινός απέναντι στον εαυτό σου, δεν θα διστάσεις να κλάψεις όταν έχεις ανάγκη, δεν θα το παίξεις ήρεμος όταν μέσα σου βράζεις σαν ηφαίστειο, δεν θα αρνηθείς τα χαστούκια και την βοήθεια από τους άλλους για να συνέλθεις, δεν θα κρύψεις ότι είσαι λυπημένος μπροστά στους άλλους.

But if you could see me now
You should see me now
I got my feet back on the ground

Κι αν είσαι μάγκας αληθινός, την επόμενη φορά θα χαρίσεις σε όσους νιώθεις κοντά σου ένα χαμόγελο γιατί θα είσαι εσύ καλύτερα. Σημασία έχει να είσαι εσύ καλά για να είναι και οι γύρω σου καλά. "Αν αγαπάς τους δικούς σου, πρόσεχε τον εαυτό σου" λέει ένα κουνελάκι πάνινο που κοσμεί το δωμάτιό μου εδώ και 20 χρόνια. Κι εγώ είμαι μαγκάκι σαλονικιώτικο με κληρονομική βλάχικη δυτικομακεδονίτικη ξεροκεφαλιά (παιδί από τα λίγα δηλαδή) και αν κάτι μου έμαθε ο πατέρας μου είναι να έχω μπέσα και να κρατάω πάντα την αξιοπρέπειά μου, σύμφωνα με το δικό μου ορισμό της αξιοπρέπειας. Κι έτσι η αξιοπρέπειά μου ξεκινάει και τελειώνει απέναντι σε μένα.

If you could see me now
You should see me now
If you could see me now
You should see me now
If you could see me now

Και γίνεσαι πιο δυνατός αν είσαι έξυπνος. Πιο ώριμος. Πιο σοφός. Ψηλά το κεφάλι. Όχι γιατί πρέπει, όχι γιατί μου πάει, αλλά γιατί αυτή είμαι. Ψηλά το κεφάλι και συνεχίζουμε εκεί που θέλουμε και που διαλέγουμε. Με αυτούς που θέλουμε. Όλα όσα δεν μας ταιριάζουν, τα μετατρέπουμε σε αναμνήσεις. Και μπαίνουν στα κουτιά της ντουλάπας που λέγεται μυαλό.

Craved your initials in my tree
But not as deep as you cut me

Όλα όσα μας πίκραναν, μας στενοχώρησαν, μας έκαναν να κλάψουμε; Αναμνήσεις σε κάδρο. Στην αίθουσα που απαγορεύεται η είσοδος, εκεί όπου πάμε πάντα μόνοι μας μερικές φορές, ενίοτε πίνοντας εκλεκτό λικέρ ή κρασί, άλλοτε γιατί πέσαμε πάνω σε μια φωτογραφία που ξεχάσαμε να βάλουμε στο κουτί με τις αναμνήσεις, ίσως γιατί είδαμε ένα όνειρο, ίσως γιατί περάσαμε έξω από την πόρτα. Ακόμη κι αν σου φύγουν λίγα δάκρυα και τα αφήσεις να κυλήσουν αργά, βασανιστικά γιατί αναπολείς αυτόν που δείχνει το κάδρο, σκάσε ένα χαμόγελο πριν φύγεις, ευχήσου μέσα σου να 'ναι καλά ο άλλος και συνέχισε.

Well I wept at the way you walked out on me
I lit cigarettes and cigarettes
Lit incense made no sense
I laid down on straw and sawdust

Γιατί τελικά, αυτός είναι ο απόηχος των αισθημάτων μας. Να μην αρνιόμαστε το τι ζήσαμε και το τι υπήρξε μέσα μας.

But if you could see me now
You should see me now
I got my feet back on the ground

Η ζωή γίνεται πολύ emo αν σπαταλάς χρόνο σε άτομα που απορρίπτουν την αγάπη σου. Δεν πήγαινα ποτέ σύμφωνα με τις υποταγές της μόδας, οπότε δεν έχει επιστροφές.

 I got my right foot out in front of me
My head's makin up with my heart
There ain 't a thing in this world I can't do
Without you

Μόνο καλά φυλαγμένες αναμνήσεις.

If you could see me now
You should see me now
If you could see me now

ΥΓ: Το τραγούδι αφιερωμένο σε μερικές αναμνήσεις. Δεν θα μπορούσα να βρω κομμάτι να με εκφράζει περισσότερο αυτό το διάστημα.

ΥΓ2: Στην εικόνα ο άντρας των ονείρων μου, Remy LeBeau/Gambit από το βιβλίο κόμικ Xtreme X-Men τεύχος 33 σε σχέδιο Salvador Larocca.