Έγιναν πολλά και διάφορα τις τελευταίες ημέρες.

Η μεγάλη είδηση είναι ότι το ένδοξο σχολείο μας μετά από τέσσερις ολόκληρες εβδομάδες κατάληψης σήμερα άνοιξε! Η χαρά που πήραμε όταν είδαμε τις πόρτες ορθάνοιχτες και τους καθηγητές παραταγμένους με το χαμόγελο στα χείλη δεν λέγεται! Αλλά, κακά τα ψέματα, αυτήν την στιγμή ούτε καν με ενδιαφέρει το σχολείο...

Το πρήξιμο στο πόδι πέρασε, η αντιπαθέστατη αντιβίωση στάλθηκε στον αγύριστο και όλα καλά και ανθηρά. Όλα; Αμ δε! Ξυπνάω σήμερα όλο...χαρά(μου το είχαν σφυρίξει ότι θα άνοιγε το σχολείο) και ανακαλύπτω ότι ο λαιμός μου έχει κλείσει. Ούτε νερό δεν πήγαινε κάτω. Πόνος και αφωνία. Επειδή τα πολλά λόγα είναι φτώχια έρχομαι αμέσως στο κυρίως θέμα: εγώ στην αίθουσα αναμονής του ιατρού. Πιο συγκεκριμένα του...παιδίατρου!

Ναι ναι το ομολογώ ακόμα πηγαίνω σε παιδίατρο! Αυτό δεν είναι κακό, δεν είναι καθόλου κακό.Έχω τους λόγους μου. Ο συγκεκριμένος γιατρός είναι καλός, με ξέρει από έξι χρονών(βοήθειά του), τον ξέρω αρκετά καλά για να έχω το θάρρος να του ζητάω να μου γράφει άπειρα δικαιολογητικά για απουσίες και πάνω απ'όλα δεν κάνει κρύες πλακίτσες του στυλ "κάτσε να σου κάνουμε μια ένεση να δούμε πως τσιρίζεις". ότι αισθάνομαι λίγο άβολα όποτε πηγαίνω είναι αλήθεια. Πάντως μου είπε ότι μέχρι να τελειώσω το λύκειο μπορώ ακόμα να τον επισκέπτομαι. Μετά βλέπουμε...

Βρέθηκα λοιπόν σε μια αίθουσα αναμονής γεμάτη πιτσιρίκια! Γιατί η ταμπελίτσα απέξω έγραφε "Παιδιατρείο" όχι "Κουτσοί στραβοί στον άγιο Παντελεήμονα". Μέρος όρος ηλικίας ήταν τα δύο και μισό. Το μικρότερο παιδάκι ήταν εφτά μηνών και το μεγαλύτερο(εκτός από μένα...) ήταν δυο χρονών. Την παθαίνεις την κρίση ηλικίας θες δεν θες! Όταν ακούς το παιδάκι απ'το διπλανό δερμάτινο καναπέ να λέει αγκού-αγκού και νια-νια-νια ενώ εσύ απαγγέλλεις κατεβατό το κομματάκι της ιστορίας για την Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων, τότε συμβαίνουν δύο δεινά: ή το παιδάκι του διπλανού δερμάτινο καναπέ έχει μείνει πολύ πίσω για την ηλικία του ή ΕΣΥ βρίσκεσαι σε λάθος περιβάλλον!

Για ανεξήγητους λόγους τα παιδάκια με συμπαθούνε. Ενώ όλοι οι γύρω μου μπορεί να με κοιτάζουν με μισό μάτι(ιδέα δεν έχω γιατί...δικό τους θα είναι ο πρόβλημα!) τα πιτσιρικάκια μου κάνουν γλύκες. Κι εγώ τα συμπαθώ και πολύ μάλιστα. Έχω καλή επικοινωνία με τα παιδιά σε σημείο να σκέφτομαι σοβαρά να ασχοληθώ επαγγελματικά με την φροντίδα τους. Μετά βέβαια ξυπνάω και ανακαλύπτω ότι τα όνειρα μιας ολόκληρης ζωής για την ψυχολογία και γενικά για ό,τι έχει να κάνει με ψυχασθένεια(έχουμε και μια έμφυτη τάση προς αυτά τα μέρη!) δεν εξανεμίζεται τόσο εύκολα. Το ζητούμενο όμως είναι ένα και παρεκλίνω πολύ απ'αυτό.

Έχω φαρυγγίτιδα. Πάνω που είχε ξεμπερδέψει με την προηγούμενη αντιβίωση μπαίνω σε άλλους μπελάδες. Βέβαια τώρα προνόησα να την πάρω σε μορφή σιροπιού. Έχω φαρυγγίτιδα και την Κυριακή θα πάω Αθήνα μέχρι την Τρίτη. Θα πάω Αθήνα...ΚΑΙ ΕΧΩ ΦΑΡΥΓΓΙΤΙΔΑ! Ούτε να τσιρίξω δεν μπορώ λόγω φαρυγγίτιδας! Ποια εγώ! Εγώ που με το ζόρι αρρωσταίνω μέσα σε δυο βδομάδες τα'χω πάθει όλα: κρίση ημικρανίας, nervous and emotional breakdown(ξεκίνησα μαθήματα αγγλικών για τις πανελλήνιες και πετάω κάτι άσχετα ώρες ώρες...), μόλυνση στο πόδι και τώρα φαρυγγίτιδα. Και μ'αρέσει που χτες στο φροντιστήριο στην ώρα της Βιολογίας μιλάγαμε για την φαρυγγίτιδα...δεν μπορεί, κάποιος μου κάνει πλάκα!

Κατα τ'άλλα, και προσπερνώντας το γεγονός ότι δεν μπορώ να καταπιώ, να μιλήσω, να αναπνεύσω(γιατί έχει αρχίσει να κλείνει και η μύτη μου), βήχω συνεχώς και παλεύω με κάτι δέκατα, Κυριακή πρωί φεύγουμε για Αθήνα. Έχουμε έναν γάμο την Δευτέρα οπότε ευκαιρία να κάνουμε και τη βόλτα μας. Γιορτάζει ο πατέρας μου(Δημήτρης) αλλά την κάνουμε οικογενειακώς, μια χαρά γιατί γλυτώνουμε και τις φασαρίες της γιορτής. Το δώρο του θα του το δώσω στην διαδρομή, έτσι για έκπληξη!

Αυτά...θα ήθελα πολύ να γράψω ένα ποστ εθνικού περιεχομένου εν όψει 28ης και παρελάσεως αλλά δεν πιστεύω να έχω γυρίσει με τόση όρεξη! Το ξενοδοχείο που θα μείνουμε έχει ασύρματο ίντερνετ αλλά θα αντισταθώ σθεναρά στον πειρασμό και θα αφήσω το laptop στο σπίτι. Δεν έχω φτάσει ακόμα σε τέτοιο σημείο εξάρτησης(γκουχου γκουχου).

Επομένως σας εύχομαι από τώρα καλό Σαββατοκύριακο, χρόνια πολλά σε Δήμητρες και Δημήτρηδες, καλή εθνική εορτή(μην αρχίσω τώρα για τα νοήματα των εθνικών επετείων γιατί θα το ξημερώσω...), καλή παρέλαση(μην αρχίσω για τις παρελάσεις...),΄καλή διασκέδαση σε όσους πάνε σε συναυλίες(ξέρουν αυτοί! Ωτοασπίδες μην ξεχάσετε!),  καλό κουράγιο και καλά νεύρα! Με την σειρά σας ευχηθείτε μου καλό ταξίδι, καλή διαμονή και...καλή ανάρρωση(για δεύτερη φορά εντός δύο ποστ...). Ρίξτε μου και ένα καλό ξεμάτιασμα για καλό και για κακό. Επιστρέφω δριμύτερη από Τρίτη. Μέχρι τότε...καλησπέρα!