Σήμερα το απόγευμα,έτυχε να βρεθώ,για πρώτη φορά σε συνέδριο,σε χλιδάτο ξενοδοχείο,στην πλατεία Καραισκάκη.Σε ξενοδοχείο 5 αστέρων έχω ξαναβρεθεί(όχι να μείνω),σε κάτι διαγωνισμούς σταυρολέξων,μια φορά,σε ένα ξενοδοχείο στη Συγγρού.Έχω βρεθεί και στην πισίνα του Χίλτον,μια φορά(όχι να κολυμπήσω),για φαγητό μετά από γάμο(στο οποίο τραπέζι φάγαμε όλοι οι καλεσμένοι για 10 άτομα ο καθένας,τόση ποικιλία).Αλλά σε συνέδριο δεν έχω ξαναβρεθεί.
Αυτό το διοργάνωνε η παλιά μου δουλειά,το ΚΕΘΙ(Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας).Καλά,δεν είναι ακριβώς παλιά μου δουλειά,τυπικά δεν έχουμε τελειώσει,εφόσον ακόμα δεν έχουμε πάρει όλα τα χρήματα,και δεν έχουμε κλείσει τα βιβλία.Μας στείλανε λοιπόν μέσω mail πρόσκληση.
Βασικά,ψιλοβαριόμουνα να πάω,ήμουνα σίγουρη ότι θα βαρεθώ με τόση ομιλία...Αλλά επίσης,εκτός από αυτό,δεν μου αρέσει καθόλου να κατεβαίνω Αθήνα,πόσο μάλλον εκεί,στη φωλιά του λύκου,όπου ο λιγότερο εγκληματίας που κυκλοφορεί,έχει σκοτώσει τη μάνα του...Σε όλο το δρόμο έβριζα.ΜΠΛΙΑΞ.Σιχάθηκα τον εαυτό μου.Ευτυχώς ήταν νωρίς,4 το μεσημέρι,μόλις νυχτώσει εκεί,σε τρώνε λάχανο...
Έφτασα και συνάντησα την κοπέλα που είμασταν μαζί στην ομάδα.Σύνολο 5 άτομα ήμασταν στην ομάδα,απόψε πήγαμε οι 4 από τους 5.
Αυτές οι στριφογυριστές πόρτες των ξενοδοχείων,νομίζω ότι θα μου έρθουν στο κεφάλι.
Κατεβήκαμε κάτω.Γράψαμε τα ονόματα μας και καθίσαμε σε έναν καναπέ.
Είχε καφέ,χυμό,μπισκοτάκια,και νερό,που ήπια-ως συνήθως-άφθονο.Είχε ένα τεράστιο βρυσάκι.Μάλλον ξέρανε ότι θα πάω και ότι πίνω πολύ νερό,και το φέρανε για να φτάσει για όλους.Για την ακρίβεια,δεν πίνω πολύ νερό,πίνω τόνους νερού.
Ήρθε και η ώρα να μπούμε.
Καθίσαμε σε ένα τεράστιο τετράγωνο τραπέζι-μάλλον πολλά ενωμένα τραπέζια-και είχαμε και μικρόφωνα desk,μπροστά μας.
Ήμασταν σχεδόν μόνο γυναίκες,εκτός από 3 άνδρες.Ο ένας μίλησε κιόλας.Ήταν επίσης δυο Γαλλίδες,η μια μίλησε κιόλας,ήταν Γαλλίδα βουλευτής,και ήταν και μια κοπέλα μεταφράστρια μαζί της.Ήταν επίσης δυο κυρίες από τη Φιλανδία,εκείνες μιλάγανε Αγγλικά και είχαν ακουστικά για να τους κάνουν μετάφραση από τα Ελληνικά.Ήταν και μια κυρία από την Κύπρο.Οι περισσότεροι,ένα μεγάλο ποσοστό,ήταν Ψυχολόγοι και Κοινωνιολόγοι.Είχα να βρεθώ με τόσους κοινωνιολόγους 9 χρόνια,από τότε που τέλειωσα στο Πάντειο.Η κοπέλα από την ομάδα μας,που είναι η μόνη που είχα επικοινωνία ως τώρα,έχει τελειώσει Ψυχολογία στο Πάντειο,αλλά είχε και άλλο ένα πτυχίο παιδαγωγικής.Καλή κοπέλα,από την αρχή την συμπαθούσα.
Τελικά επί δυο ώρες ήμασταν μέσα,μιλήσανε διάφοροι-κυρίως διάφορες-και είχανε και προτζέκτορα,προβολή κάποιων στοιχείων.Ενδιαφέροντα όλα,αλλά γενικά βαριέμαι να κάθομαι επί δύο ώρες,χωρίς να κάνω κάτι.Με πιάνει νευρικότητα.Για οτιδήποτε να λέγανε.Μου είναι αδιανόητο να κάτσω σε καρέκλα 2 ώρες χωρίς να σηκωθώ και χωρίς να κάνω τίποτα.Με πιάνει νύστα,εκτός των άλλων.Αλλά γενικά,βαριέμαι εύκολα.Αυτό ισχύει για τα πάντα.Βαριέμαι εύκολα.Δυστυχώς.Το ξέρω,αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι.Στοιχείο του εαυτού μου είναι.Κακό στοιχείο.Υπάρχουν φυσικά και πράγματα που δεν θα τα βαρεθώ ποτέ,πχ η μουσική.
Στο διάλλειμα τελικά,την ώρα που θα μπαίνανε πάλι μέσα,έφυγα.Ήταν ήδη 7.30 σχεδόν.Θα τελειώνανε στις 9 και μετά είχε δείπνο.Το θέμα ήταν ότι νύχτα εγώ στην συγκεκριμένη πλατεία,δεν περνάω να μου δίνουν εκατομύρια.
Ήταν κι αυτό μια εμπειρία.Περισσότερο για αυτό το λόγο πήγα.
Μια συλλογή εμπειριών είναι η ζωή.Τι άλλο;Ήρθαμε για να μαθαίνουμε και για να περνάμε όμορφα.Αν την φορτώνουμε με ευθύνες και με ''πρέπει'',την κάνουμε μια ατέλειωτη μιζέρια.
Αυτά από μένα.
Η φωτογραφία από το ξενοδοχείο,αν και η διάταξη των καρεκλών ήταν διαφορετική.
- Στείλε Σχόλιο
αγάπη ελπίδα ζωή ταξίδι αλλαγή αναμνήσεις σκέψεις γνώσεις παράξενα σοφίες δημιουργία διάφορα στιγμές ευχές χαρά χαμόγελο όνειρο ιδέες νοσταλγία συμπεράσματα συνταγές συνταγή ανέκδοτα φιλία θυμός μοναξιά ιστορία λιμάνι ψυχή λέξεις Μουσική παραμύθι περι ζωής μουσικής φιλίας έρωτα χαμόγελου ποιήμα σιωπή πιστεύω συμπέρασμα χιούμορ χιουμορ ζωγραφική συμβουλές τραγούδια ταινία ταινίες γάμος μετακόμιση παρέα ευτυχία χρήσιμα site ψηφιδωτό στιγμες