Κι έχω πάρει που λέτε το κορίτσι μου, τα πιτσιρίκια μου, την κούρασή μου και πολλά άλλα και έχουμε εκδράμει από τα Γιάννενα, με προορισμό την όμορφη πόλη της Βέροιας.

Την πραγματικά όμορφη πόλη της Βέροιας, την επισκεπτόμαστε πολύ συχνά γιατί ζουν εκεί συγγενείς μας πολύ αγαπητοί.

Κι έρχεται η στιγμή που ο Άγγελός μου ζητάει να δει την παρέλαση ( και γιατί να μη την δει το παιδί; ). Ετοιμαζόμαστε, βάζουμε τα καλά μας και κατεβαίνουμε στη Μητροπόλεως (κεντρικός δρόμος) όπου και βρίσκουμε μια άκρη να σταθούμε.

Πολύ ωραία, κόσμος πολύς, τα εμβατήρια δίνουν και παίρνουν, πιτσιρίκια πάνω κάτω, όλα καλά.

Η μπάντα του δήμου ξεκινά και πάει να πάρει θέση απέναντι από τους επισήμους.Και πήρε θέση...

... και μας πήρε και μας σήκωσε όλους εμάς που περιμέναμε να ακούσουμε το παιάνισμά της, γιατί ο διοργανωτής είχε τοποθετήσει μικρόφωνα στο σημείο εκείνο και μέσω μεγαφώνων αναμετάδιδε την μπάντα σε όλη τη διαδρομή της παρέλασης.

Τύφλα να 'χει η MADONNA στο ΟΑΚΑ. τι ένταση, τι παλμός, τι πάθος.

Δεν καταλαβαίναμε βέβαια τι ακούγαμε, τα πιτσιρίκια βάλανε τα κλάματα, ο Ιάσων αποκοιμήθηκε (! ???) κι εγώ έψαχνα μέρος να κρυφτώ,

μα που να το βρω…

κι έναν αστυνομικό με ασύρματο έψαχνα,

μα που να τον βρω κι αυτόν…

και διάδρομο στο πεζοδρόμιο να περάσω με τα παιδιά στην αγκαλιά έψαχνα,

μα που να τον βρω κι αυτόν που τα καφέ είχαν φροντίσει να γεμίσουν τα πεζοδρόμια καρέκλες και τραπέζια.

Μέσα σ’ αυτό το απερίγραπτο χάλι βρεθήκαμε τελικά μακριά από την φασαρία της μπάντας και αποφασίσαμε να παρακολουθήσουμε από εκεί την παρέλαση…

Ξεκινάνε τα σχολεία…

περνάει το 1ο, το 2ο, σαν σκοτωμένα φίδια, το 3ο, άκρως αδιάφορο, το 4ο μια θεά με λεοπαρδαλέ ταγιέρ και τη σφυρίχτρα σφιχτά στο στόμα να ηγείται των παιδιών με απαράμιλλο βηματισμό και σταθερή γάμπα…

Φυσικά δεν φταίνε τα παιδιά που παρελάζουνε έτσι, αυτό είναι σίγουρο.

Αν θέλεις παρέλαση δείξε τους πώς να παρελάσουν, διαφορετικά μη τα αναγκάζεις να παρουσιάζουν θλιβερές εικόνες.

Αν θέλεις παρέλαση βάλε συνοδούς καθηγήτριες που να εμπνέουν (!) κι όχι απλά να πιάνουν χώρο.

Πιο πέρα παρατήρησα πως όσο ψηλώνανε τα τακούνια των μαθητριών κόνταινε η φούστα (αντιστρόφως ανάλογα μεγέθη) κι όσο κόνταινε η φούστα λιγοστεύανε και τα κουμπωμένα κουμπιά του πουκαμίσου (ανάλογα μεγέθη), για να μη λένε οι κακές γλώσσες πως τα παιδιά δεν μαθαίνουνε τίποτε.

ΟΧΙ κύριε, το βροντοφωνάζω.

Και μαθαίνουν και εφαρμόζουν επιτυχώς τη θεωρία.

Σίγουρα είναι τρία πράγματα:

α) Ο διοργανωτής της παρέλασης κοιτούσε από τον δερμάτινο καναπέ του σπιτιού του, κάπου στα προάστια της Βέροιας, την παρέλαση της Θεσσαλονίκης.

β) Όλα τα παιδιά που περάσανε από μπροστά μας δεν είχαν καμία διάθεση να το κάνουν, το ίδιο ισχύει και για τις καθηγήτριες, εκτός από την… (βλέπε πιο πάνω).

γ) Ο Άγγελος δεν θα θελήσει ξανά να δει την παρέλαση χωρίς συνοδεία bodyguard και χωρίς ωτασπίδες.

Δεν είμαι γκρινιάρης κι έχω παρελάσει αρκετές φορές ώστε να έχω άποψη.

Απλά πιστεύω πως αν είναι να κάνεις κάτι, προσπάθησε να το κάνεις καλά, διαφορετικά μη το κάνεις.

Αυτό απευθύνεται περισσότερο στο κράτος και στα σχολεία που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις γιατί τα παιδιά μάλλον δεν τα ρωτάει κανείς.

Άντε και του χρόνου καλύτερα.

Καλά να περνάτε.