δεν θυμάμαι να πω αν είδα τρέιλερ της σειράς και αποφάσισω να πάρω το βιβλίο ή μου είχε χτυπήσει στο μάτι το εξώφυλλο με το έντονο μπλε και το καραβάκι...

Το αποτέλεσμα ήταν ένα...είχα στα χέρια μου την Αίθουσα του θρόνου, του Τάσου Αθανασιάδη!

Η πρώτη ανάγνωση τέλειωσε σε δύο μέρες. Είχα αγωνία να μάθω τι έγινε με τη Γλαύκη Αρχοντίδου και τον Κοσμά Δελόγγη... Για κάνα χρόνο μετά έμεινε να σκονίζεται στη βιβλιοθήκη μου.

Μέχρι το καλοκαίρι του 1999 (έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από τότε), που το μικρό αντίτυπο μπήκε στην Polo μου, μαζί με κάτι άλλα τετράδια για ξεκινήσαμε για Νάξο.

Σε εκείνα τα ζεστά μεσημέρια του Αυγούστου, βάλθηκα να ξαναδιαβάσω, για την ακρίβεια να μελετήσω εις βάθος έναν έναν τους χαρακτήρες αυτού του βιβλίου, με την πολυπλοκότητά τους και τα προσωπικά τους δράματα. Σημείωνα με μολύβι στα κενά, κόλλαγα χαρτάκια στα περιθώρια, έβρισκα παραπομπές από άλλα βιβλία.

Από τότε μέχρι σήμερα έχω χάσει το μέτρημα των αναγνώσεων, έχω μάθει απ' έξω ολόκληρα κομμάτια, έχω κάνει εργασία στην κοινωνιολογία...και έχω κάνει το βιβλίο φύλλο και φτέρο!

Και μέχρι σήμερα δεν σταματάω να σκέφτομαι την φράση από όπου ο Αθανασιάδης άντλησε τον τίτλο του βίβλιου του:

"Έρχεται κάποια στιγμή όπου η μεγαλειότητά μας, ο εαυτός μας είναι ανάγκη να περάσει στην Αίθουσα του θρόνου, με τους αυλικούς του, το νου και την καρδιά του, για να αποφασίσει επάνω στον καταστατικό χάρτη της ζωής του..."

Και ίσως αυτόν τον καιρό, περισσότερο παρά ποτέ...