Ο σκύλος κείτονταν ακινητοποιημένος στο οδόστρωμα, στην αριστερή λωρίδα. Ένα μέτρο από την σωτηρία και το διαχωριστικό διάζωμα, όμως αδυνατούσε να συρθεί ως εκεί, προφανώς χτυπημένος …   
       Το σκοτάδι είχε πέσει από ώρα, και αυτός δεν φαινόταν, παρά μονάχα την στιγμή που τον είχες σχεδόν φτάσει, και δεν μπορούσες ούτε να σταματήσεις, ούτε να τον παρακάμψεις.  
      Ακριβώς έτσι τον είδα κι εγώ, όταν οι ρόδες του προπορευόμενου αυτοκινήτου πέρασαν ξυστά από το κεφάλι του. Μέχρι να το συνειδητοποιήσω είχα φτάσει στα 2-3  μέτρα απόσταση.   
      Για κλάσματα του δευτερολέπτου, κοιταχτήκαμε. Για την ακρίβεια με «κάρφωσε» στα μάτια.

     Το βλέμμα του με σοκάρισε. Ηταν βαθύ, και σχεδόν εξομολογητικό. Σαν να ήθελε να προλάβει να μιλήσει.
     Ο χρόνος πάγωσε, και άρχισε να σπάει σε αλλεπάλληλα βασανιστικά στοπ-καρέ καρφώνοντάς  μου βίαια στο μυαλό κάποια πράγματα… 

Ο σκύλος ΗΞΕΡΕ πως πεθαίνει. ΓΝΩΡΙΖΕ πως δεν μπορεί να κινηθεί και να αποφύγει τα αυτοκίνητα. ΠΕΡΙΜΕΝΕ  απλώς εκείνο που θα περνούσε από πάνω του. 
Τα μάτια του ήταν μεγάλα, ορθάνοιχτα, όμως ΗΡΕΜΑ.  Με κοίταξε σ’ αυτό το μισό δευτερόλεπτο που μας αναλογούσε, με το βλέμμα εκείνου που ξέρει ότι φεύγει και φιλικά αποχαιρετά τους πάντες και το όλον. Το απλοϊκό του μυαλό, είχε κατανοήσει και αποδεχτεί. Σχεδόν γαλήνιος,χωρίς να συστρέφεται στην άσφαλτο, χωρίς πανικό και με το κεφάλι στητό,απλά περίμενε το αναπόφευκτο.
    Τον είχα ήδη προσπεράσει. Άναψα νευρικά τσιγάρο. Ξαφνικά ένοιωθα πολύ ανώριμος.