25.04.2008
ΟΤΑΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΛΜΟΥΝ ΚΑΙ ΛΕΝΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ
Εμινέ Μπουρουτζή: «Νοιώθω φόβο για τις απειλές που υφίσταμαι από τους ανθρώπους του τουρκικού προξενείου Κομοτηνής»…

Η Εμινέ Μπουρουτζή αυτοπροσδορίζεται ως Πομάκα και ήταν από τις γυναίκες που βρέθηκαν στις Βρυξέλλες στην σύνοδο για τις μειονότητες στην Ελλάδα όπου παίρνοντας το λόγο στις Βρυξέλες κατά την …σύνοδο για τις μειονότητες στην Ελλάδα που οργάνωσαν οι «Ευρωπαίοι Τούρκοι Δυτικοθρακιώτες», οι Πράσινοι, η Ελεύθερη Ευρωπαϊκή Συμμαχία και το Ουράνιο Τόξο στην Βελγική πρωτεύουσα χρησιμοποιώντας αίθουσα του Ευρωκοινοβουλίου.

Η νεαρή Εμινέ μητέρα τριών παιδιών, μαθαίνει τώρα εντατικά τα ελληνικά και προσπαθεί να καλύψει το κενό που είχε σε θέματα παιδείας εξ αιτίας του γεγονότος ότι ήταν πομάκα. «Είμαι εκπρόσωπος του Πομακικού συλλόγου που δημιουργήθηκε στην Ξάνθη της ελληνικής Θράκης πριν από έναν περίπου χρόνο. Ανήκω και εγώ κατεξοχήν στις αγνοημένες μειονότητες της Ελλάδας, για τις οποίες γίνεται η σημερινή συζήτηση. Όπως ίσως γνωρίζετε, η γλώσσα που μιλάμε δεν έχει καμία σχέση με την τουρκική και, δυστυχώς, δεν διδάσκεται επίσημα. Παλιές συμφωνίες μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, την εποχή του ψυχρού πολέμου, μας υποχρέωσαν να διδασκόμαστε την τουρκική, εξίσου με την ελληνική, στα σχολεία μας. Φαντάζομαι ότι ο κ. Cilevics θα καταλάβει το τεράστιο πρόβλημα μιας μικρής εθνοτικής ομάδας, στο πλαίσιο μιας μεγαλύτερης μουσουλμανικής μειονότητας, να υποχρεώνεται να εκπαιδεύεται σε δύο γλώσσες, διαφορετικές από την μητρική της. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια, χάρη στη θέσπιση της ειδικής ποσόστωσης για την είσοδο των παιδιών της μειονότητας στα πανεπιστήμια, τα παιδιά μας μαθαίνουν πολύ καλύτερα ελληνικά και αυξάνεται ο αριθμός των επιστημόνων, γιατρών, δικηγόρων και ελευθέρων επαγγελματιών, πομάκικης καταγωγής που ζουν και δραστηριοποιούνται κοντά στους χριστιανούς συναδέλφους τους στην πόλη της Ξάνθης. Δυστυχώς, μία σκληρή ομάδα ανθρώπων που θέλουν να αυτοαποκαλούνται ηγέτες της μειονότητας, σε συνεργασία με άλλους παράγοντες στην Τουρκία, δεν μας αφήνουν να εκφράσουμε την εθνοτική μας συνείδηση, να μιλήσουμε τη γλώσσα μας και να τηρήσουμε τις παραδόσεις μας. Τα πομάκικα τραγούδια έχουνε σχεδόν ξεχαστεί στην ελληνική Θράκη. Πολλοί από εμάς νιώθουμε ακόμα και ντροπή, όταν μιλάμε την γλώσσα μας. Το Τουρκικό προξενείο μέσα από ένα πολύ αποτελεσματικό δίκτυο ανθρώπων απομονώνει τους Πομάκους που ενδιαφέρονται να εκφράσουν την δική τους εθνοτική συνείδηση. Σήμερα, καθώς μεταξύ των ομιλητών βρίσκεται ο δόκτορ Χαλίμ Τσαβούσογλου θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας στο γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός αποτελεί μέλος της εκδοτικής ομάδας («yayύn kurulu») του περιοδικού Yeni Batύ Trakya, που εκδίδεται εδώ και 24 χρόνια στην Τουρκία και στο τεύχος 215 (σελ. 75) (Ιανουάριος 2008) το οποίο, απειλεί τον άνδρα μου, πρόεδρο του Πομακικού συλλόγου, να του «ξεριζώσει την γλώσσα», χαρακτηρίζοντάς τον «πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών, προδότη και ανίκανο». Μην σπεύσετε να θεωρήσετε το γεγονός αυτό σαν ένα απλό επεισόδιο. Το 50% περίπου των αρθρογράφων του τουρκικού αυτού περιοδικού που ασχολείται με την ελληνική Θράκη κατά τρόπο επαγγελματικό, είναι απόστρατοι της τουρκικής αστυνομίας και του στρατού. Ο επικεφαλής νομικός σύμβουλος του περιοδικού είναι ο γνωστός δικηγόρος Kemal Kerinηsiz, ο οποίος συνελήφθη μαζί με τον πρώην πρόεδρο της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού, Veli Kόηόk, από την τουρκική αστυνομία με την κατηγορία ότι δημιούργησε παραστρατιωτική ένοπλη οργάνωση. Ίσως να μη σας τα έλεγα όλα αυτά, εάν στην ίδια σελίδα του περιοδικού δεν αναφερόταν ανείπωτες χυδαιότητες εναντίον μου, τις οποίες μπορώ να σας δώσω σε μετάφραση. Τη στιγμή αυτή θα παρακαλούσα τον κ. καθηγητή να μου ζητήσει συγγνώμη, το ελάχιστο που θα μπορούσε να κάνει ως μέλος της εκδοτικής ομάδας αυτού του περιοδικού. Ζητώ επίσης την συμπαράσταση των γυναικών που ευρίσκονται στο πάνελ. Νιώθω επίσης προσβεβλημένη καθώς ο κ. καθηγητής αποδίδει ετυμολογικά το όνομα «Πομάκος» στο τουρκικό ρήμα «boπmak», που σημαίνει πνίγω, καταπνίγω, αναφέροντας ότι οι Πομάκοι ήταν οι Τούρκοι που κατέπνιξαν τις εθνικές εξεγέρσεις Ελλήνων και Βουλγάρων. Θα περίμενα μεγαλύτερη επιστημονική σοβαρότητα.
Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ στην τρομοκρατία και τις απειλές που τα μέλη του συλλόγου μας υφίστανται από τη στιγμή της ίδρυσής του, από άτομα που ανέφερα προηγουμένως. Αμέσως μετά την ίδρυση του συλλόγου, η γνωστή τουρκόφωνη εφημερίδα της Ξάνθης «Millet» έσπευσε να δημοσιεύσει τα ονόματα των μελών του Συλλόγου, παραβιάζοντας την νομοθεσία περί προσωπικών δεδομένων και παροτρύνοντας τους συντοπίτες μας να μας απομονώσουν κοινωνικά και να μας εξοντώσουν ηθικά. Φανταστείτε ότι τα ονόματά μας τοιχοκολλήθηκαν σε όλα τα τζαμιά της περιοχής, με ένα κείμενο ότι εμείς αποτελούμε την μεγαλύτερη ντροπή για την ελληνική δημοκρατία. Οι εντολές που δόθηκαν στα χωριά μας ήταν να σταματήσουν να μας μιλούν και να συναλλάσσονται μαζί μας. Η εφημερίδα «Millet» της Ξάνθης της 19ης Απριλίου 2007, φύλλο 74, γράφει τα εξής συγκλονιστικά: «… Όμως ο ευαίσθητος και ιδιαίτερα μάλιστα στο θέμα του τουρκισμού λαός μας τρελάθηκε με την ίδρυση του συλλόγου και αμέσως κινητοποιήθηκε. Μιας και είχε εξαντληθεί η εφημερίδα, ο λαός έβγαλε φωτοτυπίες από τη λίστα με τα ονόματα των μελών του Πομακικού συλλόγου και με την ίδια του τη θέληση τους κυνήγησε. Ο λαός μας, εκλαμβάνοντας αυτά ως επίθεση στην ταυτότητά του και ως προδοσία, κινήθηκε εθελοντικά και θέλησε να ζητήσει λογαριασμό από αυτούς, οι οποίοι, χωρίς να συμβουλευτούν τον λαό, ίδρυσαν τον πομακικό σύλλογο στο όνομα του λαού. Αυτό είναι το πιο αγνό και φυσικό τους δικαίωμα.» Πιστεύω να αντιλαμβάνεστε μόνοι σας την θέση μας ως ανθρώπων που τολμήσαμε να εκφραστούμε μέσα από τον σύλλογο. Και θα ήθελα εδώ να αναφέρω ότι τα μέλη της μειονότητας που αισθάνονται Τούρκοι, λειτουργούν εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δύο τουρκικούς συλλόγους σε μεγάλα, πολυτελή και ανακαινισθέντα πρόσφατα κτίρια, συλλόγους που, παρά τις αποφάσεις των δικαστηρίων στην Ελλάδα, ποτέ δεν σταμάτησαν να λειτουργούν και να αντιπροσωπεύονται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Δεν σας κρύβω ότι νιώθω φόβο. Και για τις απειλές που υφίσταμαι αλλά και από τις απερίφραστες απειλές που δέχομαι από ανθρώπους του Τουρκικού προξενείου και των οργάνων του στην Θράκη. Ελπίζω η έκφραση “kόltόrel etkileώim”, που στα αγγλικά το μεταφράζετε εσείς, οι διοργανωτές, ως acculturation και στα τουρκικά σημαίνει αυτολεξεί πολιτισμική διάδραση (cultural reciprocal influence/interaction) να μην σημαίνει την με βία και απειλές ένταξή μας στην ομάδα των ατόμων με τουρκική συνείδηση, οι οποίοι, χωρίς να είναι περισσότεροι από εμάς, έχουν όμως την δύναμη, το χρήμα και τον μηχανισμό για να εκβιάσουν την ένταξή μας στο «μεγάλο κοπάδι» της τουρκικής εθνικής ιδέας. Ζητώ, και εκ μέρους των μελών του Συλλόγου, την βοήθεια και προστασία σας για να μη χαθεί η μικρή αυτή μουσουλμανική εθνοτική ομάδα, που συνεισφέρει με την παρουσία της στην πολυπολιτισμικότητα της περιοχής.
«Κύριε Τσίλεβιτς, ζητούμε την προστασία σας και την παρέμβασή σας για να διατηρήσουμε τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας». Η τοποθέτηση της κ. Μπουρουτζή δόθηκε σε γραπτό κείμενο στην γραμματεία των διοργανωτών ενώ κάποιοι έσπευσαν να την διακόψουν λέγοντας ότι η τοποθέτησή της έχει προσωπικές αιχμές. Εκ μέρους των Πομάκων μίλησε και ο Κεμάλ Εμίνογλου εκδότης της εφημερίδας «Ζαγάλισα».
Μελαχροινή Μαρτίδου