Ξανα  θα  θελα  να  σου   πω  τον  πονο  της  καρδιας μου  ,ειναι  βαρυς  και   ασηκωτος  σαν  τ ουρανου  τα  βαθυ.Ημιφως  εμπαινε  μεσα  στο  δικο  μου   παραθυρι  μα  ηταν  τρυπια  η  ψυχη  τρυπια  και  βαρετη.Χαρες  πετουσανε  πανω  απο  του  μυαλου  την πλαση  .Σηκωθηκα  ,τα  μαζεψα   τα  πηρα ολα  πισω  μα  ειναι  ο  χρονος μου  πια  μικρος  ,μικρος  και  ακριβος.Στου  ερωτα  το  βλεμμα  εγω  εφτυσα  αιμα,αιμα  πονερο  βγαλμενο  απο  αγαπη.Ειναι  η σκεψη  μου  τραχια  ,σκοτεινη  σαν  ισκιος   μα  εγω  ετσι  καταλαβα  της  ζωης  μου  το  λαθος.Λαθος  αριθμητικο  η  μηπως   λαθος  γραφικο  αναρωτιεμαι.Σημασια  πια  δεν  εχει.Ασπρο  περιστερι πετα  και  λαμπει  ο  ουρανος  μου.Το  χιονι  πια  δε  με καιει απλα  δεν  με γεμιζει  οπως  παλια.Εχω  βρει  το  μυστικο,  σε  καποιο  χαμενο  μετεριζι.Μυστικο  δικο  μου  πια  δικαια  κερδισμενο .Τοσος  χρονος  πια .....φτανει  πια..