Πίστεψα πολύ στις ανθρώπινες σχέσεις! Είναι το παν στη ζωή έλεγα!

Με προδίδει όμως ο εαυτός μου, με προδίδει. Όλες οι τιμωρίες μου πρέπουν.

Γιατί ενώ εμείς οι ίδιοι είμαστε έρμαια της υπερβολής, του πάθους, της δοτικότητας, της προσδοκίας, της ψευδαίσθησης επιλέγουμε να έχουμε δίπλα μας πιο ουδέτερους ανθρώπους; Γιατί τους πιο ουδέτερους; Γιατί δεν αντέχουμε τα μεγάλα και τα βαθιά;

Κι ύστερα όταν τα χάσουμε, σκεπάζει την καρδιάς μας η ανεπάρκεια...και βρίζουμε τη συναισθηματική μας δήθεν ιδιοφυία που στάθηκε ανίκανη σε όλα αυτά...Στα πιο αληθινά, στα πιο γλυκά, στα πιο σκληρά, στον καθρέπτη τελοσπάντων του εαυτού μας...