Στέκομαι ανάμεσα σε δυο δρόμους. Σε ένα σταυροδρόμι.

Ο πρώτος δρόμος, ο εύκολος, έχει χαρές, έχει χαμόγελα, έχει Αγάπη, έχει φιλία, έχει συμφωνία, έχει δεσμό, έχει έρωτα, έχει όνειρο, έχει δικαιώματα,  έχει δουλειά, έχει χρήμα, έχει δόξα.

Ο δεύτερος δρόμος, ο δύσκολος, έχει πίκρες, έχει συννεφιά, έχει μίσος, έχει έχθρα, έχει ασυμφωνία, έχει χωρισμό, έχει μοναξιά, έχει εφιάλτη, έχει υποχρεώσεις, έχει ανεργία, έχει αφραγκία, έχει αφάνεια.

Δεν ξέρω  ποιο μικρό δρομάκι οδηγεί πού. 

Κι όμως… Πως γίνεται ,χωρίς να ξέρω, πάντα να περπατάω στον δεύτερο δρόμο; Γεμάτη αμφιβολίες, ξεκινώ για τον πρώτο δρόμο, διασχίζω ένα κομμάτι, δύσβατο αρχικά και πείθομαι πως αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος. Εγκαταλείπω και ακολουθώ τον άλλο. Τότε βλέπω τον υπόλοιπο κόσμο που ακολουθεί τον δρόμο που εγκατέλειψα, να προχωρά, να προχωρά, να προχωρά ,κι εγώ να μένω πίσω…

Σαν να ‘ναι κλεψύδρα η ζωή μου… Άμμος που κυλάει με ρυθμό, χωρίς καμιά ανακοπή, αέναη κίνηση.

Σύννεφα κατοικούν στα μάτια μου.

Θέλω να τα διώξω.

Θέλω κι εγώ να γίνω όπως όλοι. Όχι ακριβώς όπως όλοι, αλλά να… Θέλω να έχω δικαιώματα, όχι μόνο υποχρεώσεις. Ως τώρα με φόρτωσε υποχρεώσεις η ζωή και 32 χρόνια δεν έχω ξεχρεώσει. Άλλα τόσα χρόνια θέλω για να ξεχρεώσω; Κι η ζωή που φεύγει; Θέτει καλά- καλά τις υποχρεώσεις, εκδικείται, και φεύγει;

 «Ει, ψιτ, έχω και δικαιώματα ξέρεις!» ,θέλω να της φωνάξω, αλλά μήπως μου έμεινε και φωνή; Κάθε μέρα διαδηλώνω μόνη, σε έναν βολεμένο κόσμο, μοναχικός ταξιδιώτης σε άδειο σταθμό, έχασα και το μοναδικό εισιτήριο που είχα.

Αγάπη, έγραφε πάνω το εισιτήριο κι εγώ η τρελή δεν το έσφιξα στο χέρι και το παρέσυρε ο αέρας… Τώρα; Έχει κλείσει το εκδοτήριο… Που θα βρω άλλο;

Τρεις διαβάτες πηγαινοέρχονται στο σταθμό.

Τους φοβάμαι.

Είναι και οι πιο μεγαλόσωμοι, πιο ψηλοί από μένα.

Ο ένας μιλάει μια άγνωστη γλώσσα.

Ο δεύτερος με κοιτάει με κακία.

Ο τρίτος με κοιτάει… Μα, τι είναι αυτό; Δεν γνωρίζω αυτό το συναίσθημα… Μήπως εγώ τον φοβίζω;

Τον πλησιάζω. Κρυώνει. Φοράει ένα κοντομάνικο μπλουζάκι και έξω θερίζει ο βοριάς, θα πρέπει να έχει πέσει κάτω από το μηδέν η θερμοκρασία.

Βγάζω το παλτό μου και τον τυλίγω.

Τρέμει.

Πάμε μέσα στο σταθμό. Οι δυο μας. Με κοιτάζει.

Ένα παγωμένο «ευχαριστώ» σχηματίζεται στα χείλη του.

Αυτή η στιγμή μας ενώνει.

Ενώνουμε στιγμές στη σειρά και βγάζουμε μια ιστορία.

Την ιστορία μας. Εμένα που δίνω. Εκείνον που δίνει.

Εμένα που παίρνω, εκείνον που παίρνει.

Κρατάμε ένα κλειδί.

Σπασμένο.

Το μισό το έχω εγώ, το υπόλοιπο εκείνος.

Αν λείπω εγώ ή αν λείπει εκείνος, κανείς δεν μπαίνει μέσα.

Κι όμως…

Έρχεται η μέρα που το κλειδί μένει μισό. Φτάνω έξω από το σπίτι και εκείνος λείπει.

Μένω απέξω.

Όποιον με πλησιάζει τον διώχνω. Κανένα κλειδί δεν εφαρμόζει με αυτό.

Εκείνος που τόνιζε τις ομοιότητες μας, εκείνος τώρα τονίζει τις διαφορές μας.

Αλλά το κλειδί λέγεται «Αγάπη». Δεν υπάρχει η λέξη «διαφορά» μέσα της.

Αναρωτιέμαι… Πως δυσκολέψαμε τη ζωή μας;

Αν εξορίζαμε αυτή την κακή λέξη(διαφορά) και κοιτούσαμε στα μάτια του άλλου την ομοιότητα, πόσο όμορφος θα ήταν ο κόσμος.

Γεμίζω σιωπές και φοβάμαι. Δεν θα αλλάξει αυτός ο κόσμος… Πάντα έτσι… Θα βάζει σε κουτάκια τους ανθρώπους, σε κατηγορίες.

Ποιο το έγκλημα για να αξίζει τέτοια τιμωρία;

Ας κοιτάζαμε στα μάτια με ειλικρίνεια… Ας κοιτάζαμε…

Μόνο ομοιότητα υπάρχει…

Όλοι το ίδιο αποζητάμε. Αγάπη. Ακόμα και όσοι είναι πολύ σκληροί για να το παραδεχτούν. Αν βρισκόταν μια ανοιχτή αγκαλιά, θα φωλιάζανε. Όλοι. Αλλά προτιμούν να το ξεχάσουν και να φορέσουν τη μάσκα τους.

Βαθύτατα υποκριτική κοινωνία.

Κι εγώ; Πως θα πορευτώ ; Πως θα βρω τον δρόμο μου;

Στον λάθος δρόμο περπατούσα, με τα χίλια εμπόδια…

Εξακολουθώ να περπατώ στον λάθος δρόμο…

Όμως σκάω ένα χαμόγελο… Εκείνος πέρασε από τη σκέψη μου.

Πάντα ζητούσα κάτι να πιαστώ. Πάντα ήθελα να αγαπώ. Πάντα ήθελα να ελπίζω. Πάντα ήθελα να ονειρεύομαι.

Τώρα το θέλω πιο πολύ. Τώρα το έχω ανάγκη. Με κούρασε η ζωή. Κι εκείνος πρόσφερε ένα χαμόγελο. Το έβαλα στην τσέπη μου για τον μοναχικό δρόμο.

Ρητορικές ερωτήσεις γυροφέρνουν στο μυαλό μου. Δεν γυρεύω απαντήσεις. Δεν ξέρω να απαντήσω…

Αξίζει να ελπίζεις σε κάτι που απομακρύνεται χρόνια;

Αξίζει να μιλήσεις για κάτι ή να σιωπήσεις;

Αξίζει να ρισκάρεις 100 στιγμές σιγουριάς;

Αξίζει να ρισκάρεις για μια πιθανότητα ευτυχίας να βουτήξεις στον ωκεανό της αβεβαιότητας;

Αξίζει κάτι που υπάρχει εδώ να το προσπαθήσεις να το πας πιο πέρα;

Αν αποτύχεις;

Ναι, αλλά υπάρχει πάντα και η πιθανότητα να πετύχεις!

Κι εγώ πάντα με αυτή τη μια πιθανότητα παίζω. Τζογάρω. Ξέρω ότι έχω μία πιθανότητα νίκης και εννιά ήττας και ποντάρω στη μια πιθανότητα.

Τι κι αν σπάω τα μούτρα μου!!Δεν χαμπαριάζω!!

Ξανασηκώνομαι πιο δυνατή. Μόνη. Χωρίς στήριγμα. Σηκώνομαι και δεν περπατάω. Τρέχω.

ΥΓ: Όποιος δεν κατάλαβε, δικαίως. Δεν θα επεξηγήσω τίποτα. Στιγμές, απλά στιγμές. Ο ,τι κι αν σημαίνει.

ΥΓ2:Χωρίς τραγουδάκι γίνεται; Όχι βέβαια. Το γυρόφερνα στο μυαλό, δεν έχει άμεση σχέση με όσα είπα, απλά το αγαπώ.