Στιγμές παρέας…

Στιγμές μοναξιάς…

Λίγο πριν, χαμόγελα και λόγια.

Τώρα σιωπή στο δωμάτιο και εγώ να χτυπάω τα πλήκτρα ρυθμικά. Όπως χτυπούσα τα τακούνια μου στο δρόμο. Σαν να ήθελα να τους ξυπνήσω όλους, σαν να ήθελα να σπάσω τη σιωπή. Είπα κι εγώ μια φορά να βάλω τακούνια. Για να κάνω λίγο θόρυβο, μήπως και νικήσω τη σιωπή. Αλλά αυτή πάντα ζει και βασιλεύει…

Πάντα εναλλάσσεται με τη μελωδία.

Μελωδίες στη σειρά απόψε. Όμορφες μελωδίες, όμορφες φωνές, όμορφη βραδιά.

Χαμογελώ. Έτσι, χωρίς λόγο.

Νιώθω γεμάτη.

Νιώθω όμορφα.

Νιώθω ζωντανή.

Έτσι, χωρίς λόγο. Καλά, όχι ακριβώς χωρίς λόγο, είναι πολλοί οι λόγοι. Είναι η αίσθηση ότι για πρώτη φορά βάζω μια σειρά στα πράγματα, ανήκω κάπου, ότι ακούγεται η φωνή μου. Είναι πολλά για μένα. Ίσως τίποτα για κάποιους άλλους. Είναι πολλά και για να εξηγήσω. Απλά κάποια πράγματα στο παρελθόν αφήσανε σημάδια και ήρθε η ώρα που παίρνω την κατάσταση στα χέρια μου, δυνατή όσο ποτέ άλλοτε. Γιατί ισχύει πως «ό ,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Και για να μην με σκοτώσανε όλα αυτά που έχω βιώσει σημαίνει ότι προς το παρόν θα γίνω δυνατή και θα χτυπήσω κάτω τα τακούνια μου να διώξω το κακό.

Νιώθω δυνατή.

Νιώθω πλήρης.

Νιώθω σημαντική.

Γιατί άφησα πίσω τον κακό εαυτό, το τέλμα, το βάλτο και περπάτησα. Γιατί έπεσα, σηκώθηκα, ξανά- έπεσα και ξανά- σηκώθηκα. Μόνη. Βάζοντας τις παλάμες στο δρόμο. Μόνη όμως. Χωρίς δεκανίκια.

Νιώθω αισιόδοξη.

Νιώθω δημιουργική.

Νιώθω ανανεωμένη.

Όλα αυτά που είχα ξεχάσει. Έψαξα μέσα μου. Τα βρήκα. Σε μια γωνίτσα περίμεναν, ξένα ρούχα παλιά, δικά μου τώρα.

Συναισθήματα παραγκωνισμένα που ξεπήδησαν από τη γωνίτσα της ύπαρξής μου.

Τα μάτια μου βλέπω στον καθρέπτη ή άλλα μάτια με κοιτούν; Όχι, τα δικά μου που κοιτούν με άλλο τρόπο.

Γιατί «χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάμε».

Συναισθήματα απλώνονται στο χώρο, να κλέψουν τη θέση της σιωπής. Θα ήθελα να μπορούσα να τραγουδήσω τώρα, να φωνάξω, να πιάσω το ντέφι να το χτυπήσω, να παίξω κιθάρα, να κάνω φασαρία, να πιάσω το τουμπερλέκι, να ακουστώ.

Όμως δεν κάνω τίποτα από όλα αυτά.

Δεν νυστάζω.

Όταν νιώθω γεμάτη ποτέ δεν νυστάζω. Όταν γυρίζω από ξενύχτι, ποτέ δεν νυστάζω.

Κλείνω τα μάτια. Όπως είμαι εδώ, στην καρέκλα.

Θυμάμαι.

Χαμογελώ.

Νιώθω.

Ονειρεύομαι.

Ελπίζω.

Ανοίγω τα μάτια.

Άλλωστε «Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες. Όταν τα ανοίγω βλέπω  μπρος μου  ό, τι κι αν τύχει. Όταν τα κλείνω βλέπω μπρος μου ό, τι ποθώ»

Που λέει κι ο ποιητής.

Ποθώ.

Τι ποθώ;

Χιλιάδες πράγματα. Μη χειροπιαστά. Συναισθήματα. Ποτέ μου δεν τα πήγαινα καλά με τα υλικά.

Θέλω.

Τι θέλω;

Να μπορώ να νιώθω. Να μπορώ να μιλάω. Να μην φοβάμαι. Να μην δειλιάζω. Να μην το βάζω στα πόδια. Να ερωτεύομαι. Αυτό περισσότερο από όλα. Κλειδί του παραδείσου. Το έχω χάσει… Το ψάχνω. Ποιος να το κρατάει άραγε; Θα ξεκλειδώσει την καρδιά μου; Ταιριάζει το κλειδί του;

Αναρωτιέμαι.

Περιμένω.

Προσμένω.

Αυτό το χέρι που θα κρατάει το σωστό κλειδί και θα ξεκλειδώσει την καρδιά μου.

Αλλά ως τότε…

Τραγουδώ…

Με κανα δυό στιχάκια μου για πρόσχημα
παρκάρω τ' όχημα και σου μιλάω
και συ που ξέρω πως δε νοιάζεσαι
τάχα ταράζεσαι που σ' αγαπάω

Παίζεις με την ευαισθησία μου
μα την ουσία μου δεν την προσέχεις
και στης καρδιάς μου τα σκιρτήματα
άλλα προβλήματα λες ότι έχεις

R:Και τι ζητάω,τί ζητάω
Μια ευκαιρία στον Παράδεισο να πάω...

Με κανα δυό στιχάκια μου για πρόσχημα
κερνάω ρόφημα στο κυλικείο
κι ενώ να 'ρθω μου απαγόρευες
εσύ αγόρευες μ' αυτούς τους δύο

Είπες μετά πως με περίμενες
δε με περίμενες η μοίρα το 'χει
κι όταν στα χέρια μου σε κράτησα
εκεί την πάτησα και είπες όχι

ΚΑΙ ΤΙ ΖΗΤΆΩ;ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΝΑ ΠΑΩ...

Ο,τι κι αν σημαίνει αυτό...