Τρίτη βράδυ στο σπίτι, πάλι άρρωστη, ως συνήθως, και προσπαθώ να σπρώξω την ώρα να περάσει. Να περάσει η ώρα, να περάσει η μέρα, να περάσει ο μήνας, μήπως και αυτά που πρέπει να γίνουν, γίνουν κάποια στιγμή. Το ανοσοποιητικό μου σύστημα έχει κατεβάσει ρολά από τη στεναχώρια. ‘’Sayonara Magazaki’’ που  έλεγε  μια παλιά διαφήμιση. Γιατί στεναχωριέμαι θα μου πείτε. Βιώνω μια ατέλειωτη αλυσίδα καθυστερήσεων και έχουν πάει όλα πίσω, πράγματα που έπρεπε να έχουν γίνει… εχθές, δεν βλέπω να γίνονται…

Πλησιάζει και η 7/12. Εκείνη τη μέρα θέλω να είμαι καλά. Είπαμε δεν θα κάνω καμιά σοβαρή επέμβαση, αλλά δεν θέλω να χοροπηδάω την επόμενη μέρα, θέλω να ξεκουραστώ. Ως συνήθως που κολλάνε όλα; Στα χρήματα! Σε τι άλλο;

Γι’ αυτό κι εγώ το ρίχνω στην τρελή για άλλη μια φορά, βλακείες δηλαδή, σερφάρω και περνάω την ώρα μου, βλέπω αστείες εικόνες, αστεία βίντεο, νοσταλγώ εικόνες του παρελθόντος.

Έβλεπα λοιπόν στο youtube ,όχι σήμερα, αρκετές μέρες πριν, βίντεο από σίριαλ, από κινούμενα σχέδια, από ταινίες, κ. α ,από τη δεκαετία του ’80 ,λίγο πριν, λίγο μετά. Θυμήθηκα τους Απαράδεκτους, τον Μαγκάιβερ, το μικρό σπίτι στο λιβάδι, τη Φρουτοπία, το Μαπετ Σοου, τον Αστυνόμο Σαίνη, τον Νιλς Χόλγκερσον (το αγαπημένο μου όλων των εποχών!!!βλ. εικόνα πάνω),  τον Χοντρό- Λιγνό, το πλοίο της αγάπης, και πολλά –πολλά άλλα, μέχρι και το lambada, εκείνο το χορό που είχε γίνει μόδα τότε και χορεύαμε όλοι σαν τρελοί.

Θυμάμαι μια στιγμή, το 1981, το Φεβρουάριο ,τότε με τους σεισμούς, που βλέπαμε σε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση, μια σειρά με ένα υδροπλάνο, το μυστήριο του χρυσού πιθήκου,  δεν ήμουνα ούτε πέντε χρονών, κάνει τον σεισμό, πέφτω από την καρέκλα, παιδάκι εγώ, και με έψαχνε η μάνα μου στα σκοτάδια. Μετά βγήκαμε έξω όλοι στη γειτονιά. Τότε υπήρχαν γειτονιές. Μέναμε στην Κυψέλη, και μπροστά από το σπίτι υπήρχε χωματόδρομος. Κι όλα αυτά ούτε 30 χρόνια πριν, δεν μιλάω για κάποια μακρινή εποχή. Τα θυμάμαι σαν να ήταν εχθές όλα αυτά.

Θυμάμαι ,στο γυμνάσιο που πήγαινα και έπαιζα μπάσκετ, υπήρχε εκεί κοντά ένα γηπεδάκι, και έπαιζα με τα αγόρια, ήμουνα αγοροκόριτσο, και ποδόσφαιρο έπαιζα πιο μικρή. Στη Β’ γυμνασίου είχα γραφτεί και στη γυναικεία ομάδα(εφηβική μάλλον) του Σπόρτιγκ, πήγα όμως ένα χρόνο και βαρέθηκα. Είχα κάπου και μια ελπίδα ότι θα ψηλώσω, αλλά που… Αντί να πάρω από την πλευρά του πατέρα μου που είναι όλοι ψηλοί, πήρα από τις μητέρας μου που είναι όλοι πινέζες…

Θυμάμαι ακόμα πιο παλιά, που είχα, όπως όλα τα κοριτσάκια τότε(αλλά και τα αγοράκια, με διαφορετική θεματολογία) άλμπουμ που κολλάγαμε αυτοκόλλητα. Πήγαινα στο μαγαζάκι ψιλικών και έπαιρνα αυτοκολλητάκια και κόλλαγα. Μεγάλη χαρά! Κάναμε και ανταλλαγές.

Θυμάμαι ότι η μάνα μου δεν φοβόταν να με αφήνει να πηγαίνω οπουδήποτε ήθελα, σε λογικά πλαίσια βέβαια. Το πρόβλημά μου ήταν ότι οι άλλες μανάδες δεν αφήναν τις φίλες μου και ήμουνα μόνιμα χωρίς παρέα.

Θυμάμαι μετά στο πανεπιστήμιο, την φίλη μου την Βάλια που σε κάθε γενέθλια μας πήγαινε και κάπου, πότε σε ρεμπετάδικο, πότε σε μουσική σκηνή. Κάθε 12/12 ήταν το γεγονός της ημέρας τα γενέθλια της.

Θυμάμαι και εκδηλώσεις που κάναμε στο γυμνάσιο και το λύκειο, και χόρευα τότε ασταμάτητα. Τώρα αν μου πεις να χορέψω, ντρέπομαι. Αλλά φυσικά ήμουνα και 15 χρονών τότε.

Θυμάμαι κάτι disco που πηγαίναμε Γ’ λυκείου για να μαζέψουμε λεφτά για την πενταήμερη. Σε μια από αυτές έκανα το πρώτο τσιγάρο. Από τότε κάπνιζα αραιά και που, αλλά πάντα ένα πακέτο το κρατούσα ένα μήνα. Μιλάμε για τόσο φανατικό κάπνισμα. Τώρα πια καθόλου. Θα με έστελνε…

Θυμάμαι την πενταήμερη που πήγα στη Ρόδο και αρρώστησα, ανέβασα έναν πυρετό σε σημείο να μην καταλάβω τις κοπέλες που ήρθαν στο δωμάτιο για ύπνο, έμενα με άλλες δυο κοπέλες σε τρίκλινο. Πρέπει να είχα χτυπήσει 40άρι πυρετό σίγουρα. Αλλά και χωρίς τον πυρετό, χάλια πέρασα. Δεν είχαν έρθει οι φίλες μου και έκανα παρέα με παιδιά που δεν έκανα παρέα στο σχολείο και γενικά βαριόμουνα σαν άτομα.

Θυμάμαι την πρώτη συναυλία που πήρα μέρος, 9 μήνες μετά από το ξεκίνημα μου στην κιθάρα, το 1993, και είχα παίξει ένα κλασικό κομμάτι. Δεν ντρεπόμουνα, κάτι το οποίο εξακολουθεί να ισχύει και  σήμερα.

Σήμερα… Σήμερα…

Σταματώ την ονειροπόληση και προσγειώνομαι στη μιζέρια του 2008.

Τώρα που, κάθομαι στο σπίτι, άφραγκη και μόνη- κυρίως μόνη- και οι βόλτες μου έχουν περιοριστεί, όχι γιατί το θέλω, αλλά γιατί οι παρέες μου δεν είναι διαθέσιμες. Τώρα, οι λόγοι για αυτό, είναι λίγο πολύ γνωστοί. Γενικά έχω ξενερώσει με παρέες που είχα, γιατί δεν διανοούμαι κάποια άτομα που θέλουν να λέγονται «φίλοι μου», να μην τους έχω δώσει ακόμα(!!!!!!) το δωράκι τους από την Ιταλία, τέσσερις μήνες μετά, γιατί δεν τους(τις) έχω δει. Συγνώμη αλλά αν αυτό το λένε φιλία… Τα συμπεράσματα δικά σας. Ανοίγω την αγκαλιά μου για να έρθουν νέοι φίλοι στη ζωή μου. Νιώθω τυχερή που μπορώ και νιώθω κάποιους ανθρώπους κοντά μου…

Τώρα που κάθομαι στο σπίτι, και σε αντίθεση με όλες τις σειρές και τις ταινίες που μπορούσε τότε όλη η οικογένεια να παρακολουθήσει, η τηλεόραση είναι γεμάτη με κατωτάτου επιπέδου άτομα που περιφέρουν την μιζέρια του εαυτού τους σε όλα τα κανάλια, και οι ταινίες είναι γεμάτες βία, ακόμα και τα παιδικά προγράμματα είναι γεμάτα βία.

Τώρα που η ακρίβεια χτυπάει κόκκινο, και δεν τολμάς ούτε να αρρωστήσεις, γιατί τα ανα-ασφαλιστικά ταμεία δεν σε καλύπτουν στο ελάχιστο. Όπως το ΙΚΑ που πριν δύο χρόνια είχα κάνει εξετάσεις αίματος, πρώτη φορά(και τελευταία) και περίμενα δύο μήνες τα αποτελέσματα, για να πούνε μετά ότι τις έχασαν!!!!!!

Τώρα που, εχθές η μητέρα μου έφυγε από τα Μελίσσια, 4 το μεσημέρι και έφτασε 7.30 το βράδυ σπίτι!!!!! Θα είχε πάει Πάτρα για καφέ σε 3,5 ώρες.

Τώρα που, ξεκινάς με τις καλύτερες και πιο αγνές προθέσεις, στη φιλία, στον έρωτα, και εισπράττεις μόνο κοροιδία. Όλοι κλεισμένοι στα καβούκια τους ,δεν μπορούν να ανοιχτούν και δεν θέλουν να αφήσουν τη σιγουριά τους.

Ατέλειωτος ο κατάλογος…

Αλλά κάποιοι εξακολουθούν να ζουν σε ροζ συννεφάκι. Δεν τρέχει τίποτα. Όλα μια χαρά είναι κατά τη γνώμη τους. Εντάξει, δεν είπαμε να τα βάφουμε μαύρα ή να γκρινιάζουμε όλη μέρα ,αλλά όλο αυτό το φανταχτερό life style που προβάλουν σαν πρότυπο, δεν σου γυρίζει τα άντερα; Στα γυρίζει όσο και να το πεις… Θέλουν να καταντήσουν όλες τις κοπέλες σαν τις άψυχες κούκλες της βιτρίνας, χωρίς να αναλογίζονται τι κακά πρότυπα τους περνάνε δια της πλύσης εγκεφάλου, γι’ αυτό παθαίνουν νευρική ανορεξία, όταν έχουν πρότυπα τα μοντέλα, που όλη μέρα δείχνει το χαζό- κουτί και όταν βλέπουν τον κοινωνικό ρατσισμό που επικρατεί(ξύπνησε η κοινωνιολόγος!χαχα!)

Νομίζουν ότι τρώμε κουτόχορτο, αλλά έλα μου ντε που δεν τρώμε… Κάποτε θα ξυπνήσει η γενιά μας, και η επόμενη και η μεθεπόμενη και θα χάσουν την κουτάλα. Όσο και να μας ψεκάζουν σκόνη βλακείας, θα έρθει η ώρα που θα την αποβάλουμε. Ελπίζω δηλαδή.Γιατί "ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη",όσο κι αν θες να αλλάξεις κάτι,δεν μπορείς ολομόναχος.Αλλά μια καλή αρχή είναι όλοι να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας.Εγώ την κάνω συνεχώς και είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου.

Αν και δεν μ’ αρέσει να αναπαράγω κείμενα άλλων, αυτό το κείμενο το έστειλε πριν από καιρό στην lifo ένας αναγνώστης και επειδή μου άρεσε και συμφώνησα 1000% με αυτά που είπε, το κράτησα. Να είναι καλά ο άνθρωπος.

Το παραθέτω αυτούσιο. Το έστειλε ένας κύριος 38 χρονών, που δουλεύει από τα 16 και παίρνει 800 ευρώ.

«Θέμα ένθετο πολυσέλιδο- τι να μην χάσουμε αυτό το φθινόπωρο στην πόλη. Θα έπρεπε να συνοδεύεται από το θέμα ‘’Πως θα κλέψουμε μια τράπεζα για να βρούμε φράγκα να δούμε όσα γίνουν στην πόλη’’. Ο λόγος που δεν διαβάζω συχνά τα free press είναι γιατί ξέρω ότι μιλούν για μια άλλη Αθήνα, άλλων ανθρώπων, άλλης ζωής: Ο Στάθης ταξιδεύει, το Κορίτσι από την Πόλη μπεκροπίνει και τσιμπολογάει μετά από το ολοήμερο shopping ,ο Μιχαηλίδης εκνευρίζεται που οι καθημερινές του δεν είναι London –like ,έχει υπέροχες συναυλίες, μοναδικά θέατρα, απίθανα πάρτυ. Η πόλη ποτέ δεν κοιμάται. Η πόλη σας… Η δική μου πόλη έχει ξύπνημα στις 6.30, ουρά για τρόλει στις 7.15, δουλειά, διάλειμμα το μεσημέρι, δουλειά και απόγευμα ως τις 9. Και το Σάββατο. Έχει δάνειο για το δυάρι( αντί για νοίκι), δύο πιστωτικές κάρτες, λογαριασμούς που πάλι ακρίβυναν, ουρά στον ΟΕΚ για κοινωνικό τουρισμό γιατί δεν περισσεύουν τα ρημάδια ούτε για μια εβδομάδα στα νησιά, ούτε Πάρο, ούτε Μύκονο, σε άλλο χάρτη, συντονισμό στα ραδιόφωνα που μοιράζουν προσκλήσεις για θέατρο και σινεμά, και το Σαββατόβραδο μπαλκονάκι, μπιρίτσα, κουβεντούλα κι αγκαλιές. Δεν είναι γκρίνια. Δεν είναι, πιστέψε με, μιζέρια. Μερικές φορές ζηλεύω που τόσα βλέπετε, τόσα ακούτε, τόσα ανακαλύπτετε. Δεν είναι αντίπαλος η lifo ,είναι μια ψευδαίσθηση ότι εκεί έξω υπάρχει ένα κομμάτι βολεμένων που χαίρονται τα λεφτά τους, αγαπημένων καλλιτεχνών που ποτέ δεν αναρωτήθηκαν αν είναι πολλά τα 40 ευρώ για το εισιτήριο, λατρεμένων τύπων που δοκιμάζουν σουίτες και φουα γκρα, πισίνες και κόκα. Τα ακριβά γούστα και η ακριβή μου ταπεινότητα. Καλή διασκέδαση φιλαράκια. Πιθανό να σας βρω μια στήλη που θα λέγεται ‘’working zero’’( οι ήρωες που κοιμήθηκαν κι ονειρεύτηκαν ζωή)

ΥΓ: Παρακαλούνται οι ‘’πειρατές’’ των cd να μην αρκούνται στα σκυλοπόπ, θέλω να βρω με 3 ευρώ και την Πλάτωνος, και το ‘’10’’ και  Σαββόπουλο- Παπακωνσταντίνου –αργεί το δώρο Χριστουγέννων ρε παιδιά!»

ΥΓ1(δικό μου). Μετά από αυτό, τι να σχολιάσω… Ότι είμαστε στον πάτο; Αυτό το ξέρουμε; Αλλά όσο υπάρχουν άνθρωποι που το βλέπουν ,υπάρχει ελπίδα!!

ΥΓ2:Σε 20 χρόνια,το 2028-να είμαστε καλά-που θα κάνω πάλι αναδρομή και θα θυμάμαι το σήμερα που τότε θα είναι παρελθόν,αυτά που σήμερα μου φαίνονται βουνό,τότε θα γελάω.Έτσι συμβαίνει σε όλους.Γι' αυτό γελάω και τώρα γιατί αλλιώς...