Έχω χορτάσει ουρανό... Κι όμως, κάθε πρωί ξυπνάω πεινασμένος. Κι αυτό είναι ένα πρόσθετο κίνητρο για να ξεκινήσει μια νέα μέρα.

Τις ώρες της γυμναστικής, της αναμονής για αναφορά, της εκπαίδευσης, της αγγαρείας. Και βέβαια, και στον ελεύθερο χρόνο μας. Ο ουρανός είναι πάντα φίλος, πάντα κάτι έχει να σου πει, πάντα θα σου δώσει κουράγιο.

Τα πρωινά φλέγεται και σιγά σιγά χρυσίζει. Γεμίζει χρώματα, δημιουργεί εικόνες, αφηγείται ιστορίες για την νύχτα που μόλις πέρασε. Χαιρετάει τον ήλιο, του δίνει χαιρετίσματα από το φεγγάρι, και η μέρα ξεκινά με τα σύννεφα να παίζουν σαν παιδιά. Και το σούρουπο, αντίστροφα, χρυσίζει κι έπειτα φλέγεται μέχρι που απλώνεται το σκοτάδι και βγαίνουν τα άστρα.

Καθημερινά κλέβω δευτερόλεπτα και τα αφιερώνω στον ουρανό. Είναι ένα δώρο και μια ελπίδα να κοιτάς ψηλά, να μην σταματάς το βλέμμα στις κορυφές των δέντρων, να συμπληρώνεις το χάος της πεδιάδας.

Αυτές τις μέρες ίσως έκανα μια διαφορετική, σαφώς πιο πεζή και απλοϊκή, ανάγνωση του Ρίτσου:

«Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό»,

«αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο».

Υ.Γ. Η ορκωμοσία έγινε, η πρώτη άδεια δόθηκε. Παρόλο το ζόρι της εκπαίδευσης, τα περνάω όμορφα γιατί κάνουμε καλή παρέα με τα παιδιά. Όλοι τις ίδιες ανησυχίες έχουμε και όλοι πάνω κάτω αρχίζουμε σιγά σιγά να καταλαβαινόμαστε και να μοιραζόμαστε πράγματα. Σταδιακά πέφτουν τα προσωπεία και ξεγυμνώνεται η αλήθεια. Κι αυτό είναι που μετράει...