πέρασε ἄλλη μιὰ 17η νοεμβρίου. καὶ ὅπως κάθε χρονιά, τὰ ἀφιερώματα ἔδιναν καὶ ἔπαιρναν. φυσικῶς, δὲν θὰ μπῶ στὴν διαδικασία νὰ γράψω τὶ σημαίνει γιὰ μένα, κάτι ποὺ δὲν ἔζησα. τέτοιες μεταφυσικὲς ἰκανότητες ἔχουν ἄλλοι. καὶ ἄν θέλετε ὁπωσδήποτε νὰ μάθετε λεπτομέρειες γιὰ τὴν μέρα ἑκείνη, ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ὀργάνωσαν τὴν ἱστορία καὶ τὴν ἐξαργύρωσαν αργότερον, θὰ σᾶς ποῦν ἀρκετά. εἶτε παρόντες πολιτικοί εἶτε παρελθόντες ῥουφιάνοι. 'κεῖνο ποὺ μοῦ 'κανε ἐντύπωσι ἦταν ὅτι, ἡ συγκεκριμένη ἡμερομηνία ἀλλὰ καί μιὰ δήλωσι ποὺ ἔκανε ὁ πολιτικὸς καὶ κομματικὸς γυρολόγος(α! καὶ συνθέτης) μίκης θεοδωράκης, στάθηκαν ἀφορμές γιὰ νὰ ξεσηκωθοῦν ὅλοι οἱ on line ἀγωνισται μέσῳ blog(s) καὶ forum. πρέπει νὰ ξεχωρίσουμε, βεβαίως, τὶς δυο περιπτώσεις ἀλλὰ δὲν θὰ εἶχε ἄδικο ἄν ἔλεγε κάποιος ὅτι ἀποτελοὖν συνισταμένες τῆς ἰδίας-θλιβερᾶς-συνιστώσας. ἄλλως:

- ὑπόθεσις φυλακισμένων καὶ μίκη: τὸ τόπικ γιόμισε ἀπὸ βαθύτατες ἀναλύσεις καὶ μὲ ἔκανε νὰ θυμηθῶ ἕνα Post MOY(φουλ τοῦ ἐγωισμοῦ μὲ βαλέδες) τὸ ὁποῖο περέθετε τὸ πῶς σκέπτονται ὅσοι γράφουν μεγάλα Post(s). μεταξύ ἄλλων εἰπώθηκαν καὶ ἀπόψεις τοῦ ἕνος ἄκρου, ὅπως "δὲν εἶναι καὶ ἅγιοι" καὶ "δὲν τοὺς λυπᾶμαι" ἤ καὶ τοῦ ἄλλου, ὅπως "ἄνθρωποι εἶναι" ἤ "σὲ ὅλους ἀξίζει μιὰ δεύτερη ἐυκαιρία" κλπ. εἰδικῶς, οἱ δεύτεροι βγῆκαν ἀπὸ τὰ ῥούχα τους. καὶ νὰ εἴχαμε να δοῦμε κάτι ὡραῖο ἀπὸ μέσα, πάει στὸ καλό. ἀσφαλῶς, οἱ ἐλευθεριάζουσες ἀπόψεις συναντῶνται-συμπτωματικῶς ἤ μή-μὲ συγκεκριμένους χώρους, κομματικοὺς καὶ πολιτικούς. ἄλλο βέβαια, νὰ βγαίνῃς μέσα στὸ κρυο καὶ ὑπὸ τὴν ἀπειλή γκλόμπ νὰ διατρανώνῃς τὴν πεποίθησι σου γιὰ γκρέμισμα μιᾶς φυλακῆς καὶ ἀνεγέρσεως δυο σχολείων καὶ ἄλλο νὰ ἐπιτίθεσαι διὰ τοῦ πληκτρολογίου, θυμίζοντας πρόβατο ποὺ φόρεσε φορεσιὰ λύκου. ὑπάρχει, ἄν μὴ τὶ ἄλλο, μιὰ διαφορά. καὶ μιᾶς καὶ ἀναφέρθηκαν, παραπάνω καὶ οἱ χῶροι, ἐκ τῶν ὁποίων προέρχονται οἱ ἀπόψεις περὶ δικαιωμάτων φυλακισμένων κλπ νὰ θυμίσω ὅτι οἱ ἴδιοι χῶροι ἀποκήρυσσαν μετὰ βδελυγμίας τὴν πιθανότητα νὰ λάβουν χάρι οἱ καταδικασθέντες χουντικοί, γιὰ λόγους ὑγείας. ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ δημοκρατία "μας" κινδυνέυει περισσότερο ἀπὸ τὸν 90χρονο ντερτιλή.

ὑπόθεσις 17Ν: περπατοῦσα μοναχός εἰς τὸ δᾶσος, ὅταν ὁ χόρχε δὲν ἦταν εδω. καὶ εἶδα διάφορα blogs ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς συγκεκριμένης ἡμερομηνίας. ἡ αλήθεια εἶναι ὅτι συνεκινήθην πολύ ἀπὸ τὰ posts καὶ 2 δάκρυα δραπέτευσαν ἀπὸ τὰ σφαλισμένα(λόγῳ νύστας) μάτια μου. ὅταν συνῆλθα, σκέφτηκα ὅτι γιομίσαμε ἀπὸ κοινωνικοὺς ἀγωνιστάς, ποὺ ἐπιδίδονται σὲ ἀγῶνες διαρκείας μέσῳ blogs καὶ προσπαθοῦν νὰ κινητοποιήσουν τοὺς μονίμως εὑρισκομένους εἰς παρατεταμένην χειμερίαν νάρκην. ἕνα τραγούδι, μιὰ φωτογραφεία, μιὰ ἀνἀμνησι ἀπὸ τὸν θεῖο καὶ τὰ σχόλια γεμίζουν ἀπὸ σπαρακτικὲς φράσεις γιὰ ὅσους καὶ ὅσα δὲν ξεχνᾶμε, γιὰ τὸν ἀγώνα ποὺ δὲν χάνεται, γιὰ τὶς κουφάλες ποὺ δεν ξοφλήσαμε κι αὐτοὶ ποὺ μᾶς προδώσατε ἀνέραστοι νὰ μείνετε. τῆν έπόμενη φορά, ποὺ κάποιος θελήσει νὰ κάνῃ ἐπανάστασι μέσῳ blog, μπορεῖ νὰ κοιτάξῃ τὴν καρέκλα του. μπορεῖ νὰ ἔχῃ βαθουλώσει ἀπὸ τὴν μαζεμένη επαναστασι καὶ νὰ θέλῃ πρόσθετο παραγέμισμα μὲ πούπουλα. ἀφῆστε δέ ποὺ δὲν συνδυάζονται Post γιὰ νὰ βγάλω γκόμενα καὶ Post γιὰ να συγκινήσω. τουλάχιστον γραψ'τα μὲ κάνα μηνα διαφορά. μὴν τὸ πάρουν ὅλοι χαμπάρ'(ἑλληνο-τουρκιστί)   

τὰ τελευταία χρόνια, κάνω μιὰ ἰδιότυπη μελέτη. κάθομαι καὶ διαβάζω ἤ μαζέυω ἀφίσες ἀναρχικῶν ἀπὸ τὰ ἐξάρχεια. τείνω νὰ συμφωνήσω μὲ μιὰ πρόσφατη ἀφίσα, στὴν ὁποία περιγράφεται-μὲ πολὺ συγκινητικὸ τρόπο εἶναι ἀλήθεια-τὸ πῶς δὲν μπορεῖς νὰ θεωρῆς ἑαυτὸν ἐπαναστὰτη ἤ ἀντίθετο μὲ ὅσα μέτρα λαμβάνονται ἐναντίον σου, ἄν δὲν συμμετέχῃς ἐνεργῶς στὴν ἀντιεξουσιαστικὴ πάλη. μὲ λίγα λόγια, ἀπὸ τὸν δερμάτινο καναπέ σου δὲν ἀντιστέκεσαι. ἀπλῶς στέκεσαι.  ἄν καὶ μὴ ἀναρχικός καὶ χωρὶς νὰ ἔχει ξεκινήσει ποτὲ κάποια ἐπανάστασι, ο γράφων δια-δηλώνει τὴν συμπάθειά του πρὸς τὴν ἀφίσα εἰδικῶς καὶ τὴν ἄποψι γενικότερα.