Μετά από 5 βδομάδες δουλειάς την Τρίτη που μας πέρασε κατάφερα επιτέλους να πάρω το πρώτο μου ρεπό. Ξύπνησα κατά τις 8.30, χουζούρεψα το καθιερωμένο (και αδιαπραγμάτευτο 30λεπτο) ντύθηκα και πήγα να πάρω την τσάντα μου για να φύγω όταν συνειδητοποίησα ότι σήμερα όχι δεν έχω ρεπό τυπικά αλλά όντως δεν έχει προκύψει τίποτα έκτακτο και μπορώ να μείνω σπίτι.

Επιτέλους σκέφτηκα. Αλλά γρήγορα, τον αρχικό ενθουσιασμό διαδέχτηκε ένα σύμπλεγμα ιδιώμορφων συναισθημάτων. Οκ... έχω ρεπό σήμερα. Και;  Τί θα κάνω δηλαδή όλη μέρα; Ένιωθα ότι μου έλειπε το γραφείο και ο χώρος εργασίας, οι συνάδελφοι και οι πελάτες και όλος ο πανικός και η ένταση.  

Στο σπίτι τα πράγματα ήταν υπερβολικά ήρεμα. Και άδεια. Πρώτη σκέψη: Χμ... μπορείς να εκμεταλλευτείς το χρόνο σου και να αρχίσεις την επανάληψη των γαλλικών σου. Ή να ασχοληθείς επιτέλους με εκείνο το ρημάδι το πανεπιστήμιο και το μάθημα που έχεις ήδη προπληρώσει από τον Ιούλιο. Ή έστω να κάτσεις να διαβάσεις λίγο καμιά εφημερίδα ή κάνα πολιτιστικό ένθετο. Μπα....

Δεύτερη σκέψη: Να βρω κάποιον φίλο να πάμε για καφέ. Ναι... ένας καφές με καλή παρεούλα είναι ό,τι χρειάζεται. Όλο αυτό το διάστημα έχω χάσει την επαφή με τους περισσότερους οπότε σήμερα είναι τέλεια ευκαιρία. Παίρνω το κινητό στα χέρια να στείλω μήνυμα όταν διαπιστώνω ότι... είναι Τρίτη πρωί και ο υπόλοιπος κόσμος δουλεύει... Ξενέρωμα...

Τελικά, μιας και το σπίτι δε με κράταγε, κατέληξα να κάνω έρευνα αγοράς για χριστουγεννιάτικα δέντρα στο Μαρούσι και στην ανθαγορά των Άνω Πατησίων. Βλέπεις φέτος το κατάστημα θα βάλει δέντρο και αυτό είναι δική μου ευθύνη. Κάτι που αν και μου αρέσει με τρομάζει λίγο δεδομένου ότι κάθε χρονιά όποτε πήγαινα να βοηθήσω στο στόλισμα του δέντρου τα άκουγα από τη μαμά μου γιατί λέει τα στολίδια τα έβαζα όπως να'ναι, χωρίς πλάνο και με πλήρη απουσία αισθητικής... Συνεπώς, όσο να'ναι ανησυχώ λίγο για το αποτέλεσμα των επιλογών μου.

Πάντως κατάφερα να βγω και για καφέ, έστω κι αν ήταν το απόγευμα-βραδάκι. Και το απόλαυσα ιδιαιτέρως. Τόσο που κανόνισα και ποτάκι για την επόμενη μέρα, καπάκι μετά την δουλειά.

Γενικά αυτή η βδομάδα που πέρασε ήταν ιδιαιτέρως κοινωνική για τα δεδομένα των τελευταίων μηνών. Καφές την Τρίτη, ποτό την Τετάρτη, δεύτερο ποτό το Σάββατο. Βέβαια σήμερα Κυριακή σέρνομαι.

Κατά τα άλλα πλέον η ζωή μου εξελίσσεται στους ρυθμούς της δουλειάς. Και είναι πολύ έντονοι αυτοί οι ρυθμοί. Χαλαρά 10-12 ώρες τις καθημερινές, 4-5 στα ρεπό και οι 2 μέρες άδειας που είχα ανακλήθηκαν λόγω επίσκεψης του Γενικού από τη Γαλλία. Να πηγαίνεις στη δουλειά με ένα πλάνο 8 πραγμάτων, να σκάνε θέματα από το πουθενά και πάντα στο τέλος της μέρας να μένουν ένα κάρο εκκρεμότητες. Αλλά δε γκρινιάζω.

Θες ο ενθουσιασμός του να είσαι καινούργια σε μια θέση και σε μια εταιρεία, θες το πολύ καλό κλίμα που επικρατεί με τους συναδέλφους, πηγαίνω στη δουλειά με τρελή όρεξη. Αισθάνομαι ότι έχω ενσωματωθεί πλήρως στην ομάδα μου, και δε με στεναχωρούν καθόλου ούτε οι πολλές ώρες ούτε οι αναπόφευκτες εντάσεις. Μόνο ο καινούργιος Γενικός Διευθυντής Ελλάδος που έχει βαλθεί να μας αλλάξει τα φώτα μου σπάει τα νεύρα αλλά δεν είμαι η μόνη. Και κατα κάποιο τρόπο αυτές οι εντάσεις με τα κεντρικά με κρατάνε σε εγρήγορση και επιφυλακή. Τρέχω διαρκώς (έχω χάσει και 5 κιλά), πίνω πλέον καφέδες πρωί και μεσημέρι απαραιτήτως, και τσάι τα απογεύματα, τρώω (όταν προλαβαίνω) ό,τι junk food υπάρχει στο Mall (και υπάρχουν πολλά), ξαναβλέπω περίεργα όνειρα (μερικά πραγματικά θα άξιζε να τα καταγράφω) και γενικά απολαμβάνω το να είμαι ξανά στην τσίτα μετά από τόσους μήνες χαλάρωσης προσπαθώντας ταυτόχρονα να δώσω την καλύτερη εντύπωση σε συναδέλφους και ανωτέρους.

Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω κάνει και αρκετές γκάφες. Για παράδειγμα, στο πρώτο μας meeting καθυστέρησα 40 λεπτά (διότι σημείωσα λάθος ώρα και με παίρναν τηλέφωνο να δούνε πού είμαι), στο δεύτερο έχυσα το ποτήρι μου με το νερό (ευτυχώς) πάνω στα χαρτιά των άλλων (oopsss!) και στο τρίτο από τη μέση και μετά δεν παρακολούθησα τίποτα διότι προσπαθούσα να ξεπεράσω την επείγουσα ανάγκη για τουαλέτα που είχε δημιουργηθεί εξαιτίας του πρωινού καφέ (και κάτι τέτοιο είναι πιο δύσκολο από όσο φαίνεται). Επίσης κατάφερα να ρίξω ένα βαρύ έπιπλο πάνω στα δάχτυλα του ποδιού μου και να ουρλιάζω από τον πόνο για κάνα 2λεπτο αναστατώνοντας τους γύρω μου και να ρωτήσω τον γάλλο εμπορικό διευθυντή μας που συνάντησα στους διαδρόμους των γραφείων μας γιατί βρίσκεται εδώ κι αν θέλει να τον συνοδέψω στο χώρο του καταστήματος (μιας και νόμιζα ότι ήταν πελάτης που είχε χαθεί)... 

Το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι όταν από τις 24 ώρες της μέρας οι 12 είναι αφιερωμένες στη δουλειά σου και οι 7 στον ύπνο (γιατί αλλιώς απλά δεν τη βγάζω τη μέρα) στις υπόλοιπες 5 ώρες που σου απομένουν δεν προλαβαίνεις να κάνεις σχεδόν τίποτα. Και σε μια Κυριακή τί να πρωτοκάνεις; Κάπως έτσι τα βιβλία που έχω πάρει μένουν αννέγιχτα στο προσκεφάλι μου, τα παιχνίδια για τον υπολογιστή έχουν σκονιστεί, οι παρέες έχουν χαθεί για άλλη μια φορά και κυρίως όταν κάποιος με ρωτήσει "τί νέα;" αν εξαιρέσω το κομμάτι της δουλειάς (που τα νέα αλλάζουν με υλλιγιώδεις ρυθμούς) δεν έχω να πω τίποτα. Οι ισορροπίες έχουν ανατραπεί αρκετά βίαια δυσαρεστώντας πολλούς -ανάμεσά τους και μένα όταν ηρεμώ και συνειδητοποιώ κάποια πράγματα - αλλά δεν είναι κάτι που ελέγχεται από μένα. Τουλάχιστον όχι σε αυτή τη φάση. 

Τέλος υπάρχει κι ένα παράδοξο... Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει πώς γίνεται όταν έπαιρνα χαρτζιλίκι ο μήνας να έβγαινε και τώρα που έχω μισθό (σαφώς κατα πολύ μεγαλύτερο από το χαρτζιλίκι εκείνο) να έχω μείνει με 40 ευρώ και μια πιστωτική καταχρεωμένη;;;;  

 Υ.Γ. Στο ντουλάπι του γραφείου μου την πρώτη μέρα ανακάλυψα μια μικρή κάβα... Βότκες και τεκίλες κυρίως.. και παραξενεύτηκα. Αλλά νομίζω ότι αρχίζω να καταλαβαίνω για ποιό λόγο βρίσκονται εκεί... ;-)

Υ.Γ. 2: Αν έπρεπε να διαλέξω κάποια μουσική επένδυση για αυτό το μήνα, τότε αυτό θα ήταν σαφώς το soundtrack του Big Fish... το οποίο για πολλούς λόγους έχει "σημαδέψει" αυτή την περίοδο για μένα.