Έχω ένα φιλαράκι από τα παλιά γυμνασιακά χρόνια, κιθαρίστα πρώτης, με τον οποίο είχαμε τέλεια χαθεί για καμιά 10αρια χρόνια και τον τράκαρα τις προχτες έξω από την Πειραιώς. Μετα τα ματς μουτς (που λέει ο λόγος) τα τυπικά, χάθηκες-χάθηκα-χαθήκαμε (δε ξέραμε τότε βλέπεις ότι η ζωή η ίδια είναι ένα μεγάλο παιχνίδι κρυφτού που σε κάνει να χάνεσαι όχι μόνο από τους άλλους αλλά ενίοτε και από τον εαυτό σου), καθόμαστε το λοιπόν σε μια αδιάφορη καφετέρια (από εκείνες που λειτουργούν για τις δημόσιες υπηρεσίες) και ούτε λίγο ούτε πολύ βγάλαμε μέσα σε 1 ώρα γεγονότα μιας 10ετιας. Αφήνω κατά μέρος τα δικά μου, ο Γιώργος λοιπόν επαγγέλλεται πια μουσικός…

-Τι λες ρε παιδί μου, βέβαια ήσουν από τα τότε πρώτη κιθάρα αλλά εσένα δε σε ψήνανε να γίνεις δικηγόρος ή κάτι τέτοιο;

-Ναι ρε Κώστα αλλά άμα γουστάρεις κάτι δε πα να λένε ότι θέλουν, με φαντάζεσαι ας πούμε εμένα δικηγόρο;

-Για να πω την αλήθεια ούτε κατά διάνοια και τώρα που δουλεύεις;

-Ήμουν σε ένα συγκρότημα ροκάδικο φυσικά (δε θυμάμαι πώς το είπε) αλλά γίναμε μπίλιες, τσακώθηκα και με την τραγουδίστρια που ήταν και γκόμενα μου και τώρα κάνω αγρανάπαυση, έχω κάνει άλλωστε μια καλή καβάτζα

-Ωραίος

-Να πω την αλήθεια για αυτή τη καβάτζα έχω και λίγες τύψεις καθώς τα φράγκα τα κονόμησα σε κάτι σκυλοτουρ σε κάτι σκυλομάγαζα και σε κάτι σκυλοτράγουδα άλλο πράγμα, αφού στο τέλος από το πολύ γαβ-γαβ μου άνοιξε η όρεξη για Friskies...

-Αυτά είναι τροφή για γάτες αλλά κατάλαβα που το πάς και πώς αλήθεια σου προέκυψε αυτό;

-Να κάτι αφραγκίες στην αρχή, βρέθηκε ένας γνωστός και πήγαμε σε κάτι αρπαχτές στη Λαμία, εκεί πήγαμε καλά και χωρίς να το καταλάβω έκανα το Ταξιδεύοντας την Ελλάδα αλά μπουζουκόνυχτα και (αυτό σε παρακαλώ να μείνει μεταξύ μας) σε πανηγυροκαταστάσεις, μπλιαχ!

-Και καλά εσύ δεν έλεγες από τότες ότι και καλά ο καθένας και ιδιαίτερα ο μουσικός πρέπει να κάνει αυτό που αισθάνεται, τον εκφράζει και γουστάρει αλλιώς και δυστυχισμένος θα’ναι αλλά ούτε και καλός στη δουλειά του…

-Αυτό είναι το περίεργο ρε συ Κώστα ήμουν πολύ καλός και στην εκτέλεση αλλά κυρίως στη δημιουργία σκυλοτράγουδων, εσύ τώρα πώς στα κομμάτια το εξηγείς αυτό; αφού με παρακαλάνε γονατιστοί ακόμη και τώρα να συνεχίσω, αλλά είπα φτάνει πια νισάφι!

-Μήπως είσαι σκυλάς και δεν το έχεις καταλάβει ; Άντε βρε να σε δούμε και ντουέτο με τη Θώδη-

Εδώ ο Γιώργος μου έριξε ένα τέτοιο βλέμμα που κατάλαβα ότι στο τσάκ ήταν να με Θωδοστείλει (για ένα ροκα/έντεχνο αυτό ισούται με το αντε και…)-οπότε είπα να τον καλμάρω με κοινοτοπίες όπως πλάκα κάνω (που δεν έκανα), συνέχισε να κάνεις αυτό που πιστεύεις και όλα θα πάνε καλά (που δεν το πιστεύω) και στείλε μου κανα δείγμα της δουλειάς σου ρε φίλε να σου πω τη γνώμη μου (που όντως το θέλω). Όχι για να μη χαλάσω την γυμνασιακή μου φιλία, αλλά γιατί του έχω μια παλιοσυμπάθεια του κιθαράκια καθότι και ντόμπρο-αυθεντικό-σωστό παιδί.-

Και όχι μόνο αυτό αλλά η κουβέντα αυτή με έκανε να εμπνευστώ το ακόλουθο μνημειώδες έπος με τίτλο ΚΑΨΟΥΡΟΤΡΑΓΟΥΔΑ:

«Μου δώσανε προχτές παραγγελιά

να γράψω λέει για της νύχτας τα σκυλιά

στην αρχή δίστασα δεν μου ακουγότανε καλά

την Τέχνη εγώ να πουλάω; Εγώ;-Αλλά;

Μόνο πολιτισμού ήθελα να γράφω αράδες

αλλά όπως έλεγε και ο Γιοκαρίνης,

αν δεν το κανα…

θα τρώγαμε παπάδες

Σκέφτηκα στην αρχή

με καψούρα να αρχίσω

και με τσιφτετέλια τουρκογύφτικα

τον έρωτα να υμνήσω

Και έτσι άρχισα την ανίερη δουλειά μου

«Δυο μαύρα μάτια καίνε τη ζωή μου!

Δυο μαύρα μάτια τυραννάνε την ψυχή μου!

Μια τσιγγάνα μου κλεψε την καρδιά μου!

Μια τσιγγάνα πήρε την καρδιά μου…»

«Δεν είναι κακό ρε συ μόρτη

-είπε το σκυλοαφεντικό-

αλλά να το κάνεις γίνεται ακόμη πιο καψουρικό;»

-Ότι πεις εσύ αφεντικό-

«Αγάπησα εσένανε

μα ήσουν στην αμαρτία!

Και η καρδιά σου μαύρη ήτανε

από την απληστία»

«Δεν είναι κακό ρε συ μόρτη

-είπε το σκυλοαφεντικό-

αλλά να το κάνεις γίνεται ακόμη πιο καψουρικό;»

-Ότι πεις εσύ αφεντικό-

«Μια γυναίκα με έκανε

και χάλασα το σπιτικό μου!

Ααααχ μια γυναίκα με έκανε

και βρήκα το κακό μου!

Ερωτεύτηκα και πλήρωσα

εγώ τον έρωτα μου…

με τη ζωής μου την ανέχεια

και με τα δυό παιδιά μου»

Μάγκα μου μεγάλος είσαι στιχουργός!

Μπροστά σου χλομιάζει ως και...

ο Φώντας ο υδραυλικός,

ξέρεις από τα Ταμπούρια ο δημιουργός!

Και ενώ τσέπωνα τα τριάκοντα αργύρια,

θυμήθηκα της μουσικής το δάσκαλο μου

και σκέφτηκα πώς άμα με έβλεπε-συμφορά μου-

θα μου σουρνε τα μύρια!

Πάντα μου έλεγε, «η μουσική είναι παντού,

είναι στα δέντρα, στης πόλης τα στενά ακούς;

Αλλά πάνω απ’ όλα είναι μέσα στην ψυχή σου

τετριμμένο θα μου πεις αλλά ψυχή είναι η μουσική σου

Μια σου αφήνω παραγγελία,

μην ευτελίσεις τη μουσική Ηλία!

Αν θέλεις λεφτά καλά και σώνει

πήγαινε και δούλεψε μακάρι και γκαρσόνι

Η δουλειά δεν είναι ντροπή,

ρώτα με και εμένα,

που από λιμενεργάτης ως κηπουρός στο Πέρα

έχω δουλέψει πηλοφόρι εγώ, πέρα ως πέρα

Αλλά αν την μουσική σου πουλήσεις,

και γελοιοποιήσεις…

Όμοια και την ψυχή σου εσύ

θα ποιήσεις!»

Αυτή μου άφηνε ο δάσκαλος ορμηνεία

όταν της Τέχνης μου παρέδιδε τα ηνία,

ναι αλλά ξέχασε μου φαίνεται το σοφό

εκείνο ντε το ρωμαϊκό ρητό

Που λέει «primum vivere…

….et deinde philosophari! »

Παναπει δηλαδή πώς πρώτα να φάμε κοιτάμε

και ύστερα την Τέχνη να νογάμε

Ή όπως λέει και ο λαός

νηστικό αρκούδι χορεύει;

Αμ δε που χορεύει!

Και αφού κοτζάμ αρκούδι δεν χορεύει…

Γιατί και ο μουσικός θα πρέπει να νηστεύει;

Όταν εγώ να δουλέψω πρέπει

βγάζω από τους στίχους μου το σπιτικό γιουβέτσι.

Και όταν την ψυχή μου τέρψη θέλει

βγάζω από τους στίχους μου τις μαγικές μου λέξεις

Πώς λέμε από δώ η σύζυγος

από δω το αίσθημα μου;

Έτσι λέω και εγώ, από δω το επάγγελμα

και από εδώ η καρδιά μου»

Τελικά το επάγγελμα μουσικός έχει πολλές τρύπες που ούτε καν τις φαντάζεται κάποιος όταν ξεκινάει…