Είμαι πιο παιδάκι απ’τα παιδάκια! Κάθισα και είδα απόψε το Happy Feet, δεν έχασα ατάκα! Συγκινήθηκα με το πιγκουινάκι που δεν το ήθελαν επειδή ήταν διαφορετικό και δεν μπορούσε να τραγουδήσει… Διδακτική ιστορία. Μήπως έτσι δεν συμβαίνει και στη δική μας κοινωνία; Αν διαφέρεις σε κοιτάνε κάπως, δεν σε αποδέχονται, περιμένουν στη γωνία το πρώτο στραβοπάτημα σου για να έρθουν από πάνω να σου ρίξουν την κλωτσιά που θα σε στείλει ακόμα πιο χαμηλά.

Όσοι διαφέρουν μένουν μόνοι. Αλλά κάποτε και για αυτούς έρχεται μια άσπρη μέρα. Για όλους υπάρχει στη γωνία κάτι όμορφο να τους περιμένει.

Αν και είμαστε τόσο α- π- άνθρωποι… Απόδειξη ότι ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα στη γη που δεν σκοτώνει για την επιβίωση του, αλλά εξαιτίας μανιακών και άγριων ενστίκτων.

Η ταινία περνάει και οικολογικό μήνυμα. Όπου υπάρχει η ανθρώπινη παρουσία, όπου ανακατεύεται ο άνθρωπος, χαλάει η ισορροπία της φύσης. Η φύση είναι ρυθμισμένη να μην στερεύουν οι πόροι της, αλλά όταν βάζει ο άνθρωπος το χεράκι του… Τότε όλα χαλάνε.

Η φύση είναι έτσι σχεδιασμένη ώστε να υπάρχει ισορροπία. Τίποτα περιττό δεν υπάρχει, τίποτα δεν είναι αφημένο στην τύχη. Τα αρπακτικά- σαρκοφάγα τρέφονται με τα φυτοφάγα κ. ο. κ. Την αλυσίδα αυτή μόνο ο άνθρωπος έχει τη δύναμη και την σπάει.

Όπως λέει και μια Ινδιάνικη ρήση : ‘‘Μόνον όταν το τελευταίο δέντρο έχει πεθάνει και το τελευταίο ποτάμι έχει δηλητηριαστεί και το τελευταίο ψάρι έχει πιαστεί, θα καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να φάμε τα χρήματα. (Προφητεία της φυλής των Ινδιάνων Κρι.)

Ακριβώς έτσι είναι. Ζούμε σαν να είναι όλα γύρω μας ανεξάντλητα, με μια αλαζονία και μια σιγουριά ότι θα είμαστε αιώνιοι πάνω στη γη. Θυμώνω πολύ όταν ξοδεύονται σπάταλα αγαθά που δεν είναι ανεξάντλητα όπως το νερό. Βλέπεις πχ το μάγκα με το λάστιχο στο χέρι να πλένει το αμάξι του ή ακόμα χειρότερα, να πλένει το πεζοδρόμιο.

Η ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΊΑ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΚΑΤΟΙΚΟ ΣΕ 13 ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΟΛΕΙΣ(ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΑΝΑ ΚΑΤΟΙΚΟ)

-Ουασιγκτον:50

-Βόννη:35

-Ρότερνταμ:28

-Άμστερνταμ,Χάγη:27

-Βιέννη:20

-Βερολίνο:13

-Ζυρίχη:10

-Λονδίνο, Ρώμη:9

-Παρίσι:8,54

-Θεσσαλονίκη:2,73

-Αθήνα:2,55

Αυτό τα λέει όλα…

Εδώ στην Ελλάδα, κυρίως στην Αθήνα- δεν ξέρω τι γίνεται στις άλλες πόλεις- το εγώ μας είναι παραφουσκωμένο. Νομίζουμε ότι είμαστε οι μοναδικοί πάνω στην πόλη. Πως με εκνευρίζουν συμπεριφορές όπως πχ πας να κατέβεις από το λεωφορείο και σπρώχνονται να ανέβουν λες και θα τους αφήσει έξω. Μικρό παράδειγμα αλλά η έλλειψη παιδείας είναι γενικευμένο κακό. Κύριο λόγο παίζει η οικογένεια.

Η οικογένεια θα δώσει στο παιδί τα ερεθίσματα ,θα το μάθει τρόπους. Αλλά τις περισσότερες φορές οι γονείς είναι απόντες… Κάποιες φορές λόγω συνθηκών, όταν τα οικονομικά βάρη δεν τους επιτρέπουν να έχουν ελεύθερο χρόνο και άλλες φορές μπορεί να είναι εκεί αλλά νοητικά να απουσιάζουν.

Έχω δει τραγικές ιστορίες, το ‘’τραγικές’’ όχι με την άποψη ότι έγινε κάτι ανεπανόρθωτο, αλλά όταν οι γονείς δεν ασχολούνται με τα παιδιά, σπάνια θα βγει σε καλό. Στο κοντινό περιβάλλον- όχι στο συγγενικό, στο ευρύτερο των γνωστών και φίλων- έχω γίνει μάρτυρας περιπτώσεων παιδιών που μην έχοντας άλλο τρόπο να τραβήξουν την προσοχή των γονιών ,έγιναν κλεπτομανείς, κλέβουν ασήμαντα αντικείμενα από σπίτια γνωστών και φίλων. Λένε απίστευτα ψέματα στους γονείς τους, ότι πχ δουλεύουν και στην πραγματικότητα γυρίζουν στην Αθήνα όλη μέρα στους δρόμους.

Γι’ αυτό η διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού είναι σοβαρή υπόθεση. Δεν είναι τόσο απλό όπως το νομίζουν όλοι, που έχουν το στυλ ‘’ε, και τι έγινε, θα παντρευτούμε φέτος, του χρόνου θα κάνουμε και ένα παιδί, θα δουλεύουμε 24 ώρες, να μην του λείψει τίποτα, να μην το κοροιδεύουν στο σχολείο που δεν έχει το πιο εξελιγμένο κινητό και δεν φοράει μάρκες στα ρούχα. Θα δουλέψουμε για να πάρει το καινούριο playstation, και αν φέρει καλούς βαθμούς ,θα του αγοράσουμε και υπολογιστή’’. Τραγικό, έτσι;

Τουλάχιστον εγώ έχω αυτογνωσία και ξέρω ότι δεν μπορώ να φροντίσω ούτε τον εαυτό μου πόσο μάλλον κάποιον άλλο που με έχει ανάγκη, και δεν θέλω να κάνω οικογένεια, να φέρω στον κόσμο ένα πλάσμα που κάποτε θα με βρίζει που το καταδίκασα να ζει σε τέτοιο κόσμο. Αυτοί όλοι κάνανε την αυτοκριτική τους;

Από πού ξεκίνησα και που έφτασα… Πόσα μου γέννησε η ταινία… Και η άλλη ταινία στο άλλο κανάλι ήταν εξίσου καλή, αλλά είδα αυτή, εκείνη την είχα δει πιο παλιά. Πάλι παιδική: Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας.

Κι αυτή η ταινία τρομερά διδακτική. Σκιαγραφεί 4 χαρακτήρες παιδιών- μαριονέτα, που οι γονείς τους τα έχουν πλάσει όπως θέλουν εκείνοι. Το ένα κοριτσάκι θεωρεί ότι του ανήκει όλος ο κόσμος. Μόνο ελικόπτερο δεν έχει ζητήσει. Ο μικρός όμως το μόνο που θέλει είναι να μοιράζεται. Μια σοκολάτα για όλους.

Το μοίρασμα… Υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να μοιράζεσαι…

Ζωή που δεν μοιράζεται, είναι ζωή κλεμμένη , που λέει και το τραγούδι.

Δυστυχώς έχουμε γίνει τόσο κλειστοί, σαν χελώνες που κρύβονται στο καβούκι τους… Όλα τα εκλαμβάνουμε σαν κίνδυνο. Φοβόμαστε να ζήσουμε. Φοβόμαστε να ερωτευτούμε. Αυτό που το βάζεις; Έχουμε περάσει από κόσκινο το πιο όμορφο συναίσθημα του κόσμου… Και το χειρότερο είναι ότι και να μην έχεις αυτή τη λογική και να θες να αφεθείς, θα σε επαναφέρουν στην τάξη οι διάφοροι ‘’καλοθελητές’’, θα σε γεμίσουν ανασφάλειες, ενοχές, και θα παραιτηθείς… Από το πιο όμορφο συναίσθημα που έχει ο άνθρωπος. Αλλά για κάποιους ανθρώπους είναι  ένα όνειρο τρελό ,όνειρο απατηλό… Γιατί πάντα παραμονεύει αυτός που θα τους προσγειώσει στη μίζερη αλήθεια του στυλ ‘’που πας, εσένα θα κοιτάξει από τόσους/ες που υπάρχουν εκεί έξω; Αυτοί/ες είναι τέλειοι, με τέλεια σώματα, με τέλειες δουλειές, με τέλεια τα πάντα πάνω τους, εσύ τι είσαι; Ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Τρέχα στη γωνιά σου’’.

Παρακολουθώ συζητήσεις που γίνονται εδώ μέσα και αλλού για το ρατσισμό. Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχει.,και σε μεγάλο βαθμό μάλιστα.Προκαταλήψεις είμαστε φορτωμένοι. Αλλά το χειρότερο όλων, που έχουμε ανεπτυγμένο σαν λαός, είναι να στρεφόμαστε κατά των αδελφών μας, να τρωγόμαστε μεταξύ μας.

Αν εμείς δεν είμαστε ενωμένοι; Τότε;

Υπάρχει ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ κοινωνικός ρατσισμός. Ολόκληρες ομάδες πετιούνται σε έναν πρόχειροφτιαγμένο Καιάδα. Οι άνθρωποι μπαίνουν σε κουτάκια. Τους κολλάνε μια ταμπέλα και τους βάζουν στο περιθώριο.

Αν δεν αποδεχόμαστε τον αδελφό μας, δεν τον καταλαβαίνουμε,  τον άνθρωπο που έχει κοινή καταγωγή με εμάς, πως θα καταλάβουμε έναν άνθρωπο που μέχρι χθές δεν ξέραμε καν που ζούσε και πως ζούσε;

Έχουμε μάθει να ζούμε αφ’ υψηλού και να βλέπουμε τα πράγματα με τη ματιά του νεόπλουτου που απέκτησε όλα τα προνόμια μαζεμένα.

Αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν από κάτι χειρότερο σε κάτι που –πίστευαν- καλύτερο. Αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.

Αυτή η χώρα –όχι ακριβώς η χώρα, σχηματικά το λέω, το κακό από ψηλά (γνωστό που)ξεκινά και φτάνει στη ρίζα- μισεί τους νέους ανθρώπους. Τους ωθεί να φύγουν.

Να πω την αλήθεια, αν είχα ευκαιρία να φύγω στην Ιταλία, θα έφευγα. Έχω και 2-3 ανθρώπους εκεί.

Τι ευκαιρίες προσφέρει  η χώρα μας;

Ο γιός μιας γνωστής της μάνας μου έφυγε και πήγε στην Αγγλία, μετά τα 30. Εδώ ήταν άνεργος. Πήγε εκεί, σπούδασε και εξειδικεύτηκε σε έναν κλάδο που είχε να κάνει με ιατρικά μηχανήματα. Μόλις τέλειωσε, σκίζονταν όλοι να τον προσλάβουν. Βρήκε αμέσως δουλειά. Δεν τους πείραξε το ότι δεν ήταν Άγγλος, φτάνει που ήταν πολύ καλός στη δουλειά του και είχε θέληση. Έκανε οικογένεια και είναι μια χαρά, τώρα έχει περάσει τα 40 και έρχεται μόνο για διακοπές στην Ελλάδα.

Εδώ; Τι θα ήταν; Άλλος ένας αριθμός. Μια στατιστική. ‘’Οι άνεργοι είναι τόσοι’’. Σαν να μιλάνε για … δεν ξέρω και εγώ τι. Αυτοί οι άνθρωποι ρώτησαν πως περνάνε το μήνα τους;

Δεν θα πω άλλα. Πήρα φόρα. Μου βγαίνει ο κοινωνιολόγος, τι να κάνω; Πέντε χρόνια γιατί σπούδαζα; Δεν είναι ρητορική ερώτηση; Ώρες-  ώρες απορώ και ρωτάω τον εαυτό μου. Για την δική μου μόρφωση και μόνο. είναι η απάντηση. Οι σπουδές δεν συνδέονται σε καμιά περίπτωση άμεσα με την εργασία. Οι δικές μου σίγουρα.

Τραγούδι κοφτερό από Ενδελέχεια.

ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ

Μες στο στόμα μου κρατάω δηλητήριο
Και της γλώσσας το λουκέτο ξεκλειδώνω,
Βγάζει πίσσα της ψυχής το καθαρτήριο,
Τα πλευρά Σου, με μια λόγχη, εγώ καρφώνω.

Είμαι τόσο αμαρτωλός, που μοιάζω μ' άγιο,
Μα θυσία στο βωμό σου δε θα γίνω.
Δεν υπάρχει θησαυρός μας στο ναυάγιο
Κι η ζωή δεν παίρνει μπρος με ένα κρίνο!

Είμαι ένα λάθος-είμαι ένα λάθος!
Είμαι σκηνή κομμένη από ταινία.
Είμαι ένα λάθος-είμαι ένα λάθος!
Είμαι μια λέξη που λερώνει τα βιβλία.
Είμαι ένας λάθος αριθμός, είμαι εικόνα δίχως φως,
Είμαι ένας κλόουν σε βαριά μελαγχολία!
Είμαι ένα λάθος-είμαι ένα λάθος...

Καλικάντζαρε Θεέ σε κλιμακτήριο,
Απ' το θρόνο σου η αλήθεια πόσο απέχει;!
ποιος βαράει νυσταγμένα σιωπητήριο;
ποιος καβάλησε το άρμα σου και τρέχει;!

Ρουμανία, Πακιστάν, Χιλή, Πρετόρια,
Στα φανάρια, στο γιαπί και στο κρεββάτι.
Πιάτα έπλενε ο παππούς μου στην Αστόρια,
Μα της ράτσας μου η μνήμη είναι σκάρτη.

Είμαι ένα λάθος-είμαι ένα λάθος!
Είμαι σκηνή κομμένη από ταινία.
Είμαι ένα λάθος-είμαι ένα λάθος!
Είμαι μια λέξη που λερώνει τα βιβλία.
Είμαι ένας λάθος αριθμός, είμαι εικόνα δίχως φως,
Είμαι ένας κλόουν σε βαριά μελαγχολία!
Είμαι ένα λάθος-είμαι ένα λάθος...

https://www.youtube.com/watch?v=MAIpBSKJWXM

Δείτε το τρειλερ της ταινίας σε αυτό το link.(αν μάθω να βάζω βιντεάκια εδώ, να με φτύσετε. Χαχαχα!)

ΥΓ:ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!