Το πνεύμα των Χριστουγέννων με χτύπησε, τι με χτύπησε δηλαδή, με σακάτεψε, νωρίς, νωρίς και φέτος. Ήδη το σπίτι μου φόρεσε την εορταστική του αμφίεση και άρχισε να αναβοσβήνει.

Ξέθαψα τις μπάλες μου, τα κεράκια μου, τα φωτάκια μου και διασκορπίστηκαν σε όλο το σπίτι. Η σκαπάνη των ανασκαφών όμως χτύπησε και τα cd μου.

Ένα διαφημιστικό από Dixan με χριστουγεννιάτικα, που πέρυσι κατά λάθος το χάλασα (και φέτος αγγάρεψα κάποιον να μου βρει ξανά τα κομμάτια), ένα mp3 με ό,τι χριστουγεννιάτικο μπορείς να φανταστείς (4 διαφορετικές εκτελέσεις του Last Christmas, είναι καλά να τ’ αφήσω;), κάτι γερμανικά παραδοσιακά και φυσικά τα μοναδικά, τα αξεπέραστα, τα αξιολάτρευτα Στρουμφάκια.

Δεν ξέρω πότε πρωτοκυκλοφόρησε ο δίσκος «Καλά Χριστούγεννα με τα Στρουμφ» (ναι, εκείνες οι μεγάλες πλακέτες με τις χαραγματιές), από τότε όμως που θυμάμαι τον εαυτό μου φιγουράριζε πρώτος, πρώτος στη συλλογή του μπαμπά μου με τους δίσκους. Είχα περάσει άπειρες ώρες να κοιτάω τις ζωγραφιές με τα μανιταρόσπιτα και τις μπλε φατσούλες και φυσικά ήταν το κατά κόρον άκουσμα του σπιτιού για τις ημέρες των Χριστουγέννων.

Για κακή μου τύχη υπάρχει ηχητικό ντοκουμέντο με εμένα (γύρω στα τρία) να τσακώνομαι με το μπαμπά μου, ενώ στολίζουμε το δέντρο για να ξαναβάλει το δίσκο, να παθαίνω υστερία και να κρατάω μούτρα κλειδωμένη στο δωμάτιο έως ότου ακούσω πάλι τα Στρουμφάκια.

Ο πόλεμος των Στρουμφ συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια, μέχρι που έμαθα να χειρίζομαι το πικ-απ και έσπασα τα νεύρα ολωνών. Το πικ-απ ξεπεράστηκε, βγήκαν τα cd, το ηχοσύστημα κρύφτηκε στο υπόγειο και μαζί με αυτό και ο Μπαμπαστρουμφ...

Μέχρι το 2007 που ο κάποιος, που μου σώζει το Dixan-christmas edition (ο σωτήρας των cd μου), έκανε τον πολυαγαπημένο δίσκο μου cd!!!

«Είναι μέρα χαράς τα Χριστούγεννα για μας,

δίνουν δώρα, παίρνουν δώρα,

Πάρε αυτό, Ευχαριστώ,

όλο το στρουμφοχωριό γέμισε χαρά,

δωράκια γενικά...»