- Τί σκέφτεσαι;

- Ό,τι θα ήθελα να ήμουνα στην παραλία. Στην Θεσσαλονίκη.

- Πάντα ταξιδεύει το μυαλό σου εκτός Γερμανίας; 

- Ναι.

- Κι αν έπρεπε να περιορίσεις τα ταξίδια σου εντός της χώρας; Πού θα ήσουνα τώρα;

- Στο Ντούσσελντορφ. Στο ελληνικό ζαχαροπλαστείο για ένα καλό καφέ. Και μετά περπάτημα στον Ρήνο. Έχεις πάει ποτέ;

- Όχι.

- Γερμανός και δεν πήγες ποτέ στον Ρήνο του Ντούσσελντορφ; Θύμησέ μου να σε ανεβάσω στον πύργο της τηλεόρασης. Είναι μαγικά. Ξαπλώνεις στα διαγώνια τζάμια και αφήνεσαι.

- Ωραία ακούγεται.

Αυτά την Παρασκευή το βράδυ, έξω από τη βιβλιοθήκη με ένα συμφοιτητή, που άρχισε να γίνεται φίλος. Πλάκα έχει.

Σάββατο πρωί, τηλέφωνο. 

-Πού είσαι;

-Στη Βόννη! Ήρθαμε για τις εκθέσεις. (Χτυπήσαμε 4 εκθέσεις σε μισή μέρα, παρακαλώ. Έριξα και μια ζαλάδα, με μισή λιποθυμία λόγω ζέστης και κόσμου... πάλι μας μάθανε γμτο!) Αλήθεια, γιατί δεν ήρθες;

- Είχα προγραμματίσει κάτι άλλο. Πάμε αύριο για καφέ;

-Ναι, αμέ! Αργά όμως, εντάξει; Καλά μεσάνυχτα θα πάω σπίτι.

- Εντάξει, εντάξει. Μπις ντάν!

- Μπις ντάν!Τσιάάοξ!

Κυριακή πρωί, στις 7 ήταν στην πόρτα μου. Αφού τον στόλισα με διάφορες ελληνικές λεκτικές ομορφιές, ετοιμάστηκα να πάμε για πρωινό. Έτσι κατάλαβα.

Τρεις ώρες και κάτι αργότερα, καθόμασταν στο ελληνικό ζαχαροπλαστείο στο Ντούσσελντορφ. Και πίναμε ελληνικό καφέ, με τυρόπιττα. Πήραμε γλυκά για το δρόμο. Ανεβήκαμε και στον Πύργο της Τηλεόρασης. Ο Ρ να μην πέφτει με τίποτα στα διαγώνια τζάμια. Φοβόταν το ύψος και την βαρύτητα.Έκανε ένα ψοφόκρυο, έξω!Όμως ο Ρήνος ήτανε φρόνιμος. Σκαρφάλωσα στα βράχια, που διάβαζα γερμανικά, μισό αιώνα πριν. Ήρθαν και οι γλάροι, ψάχνανε για φαγητό. Αναρωτήθηκα αν ανάμεσα τους είναι και κάποιος από τους γλάρους, που τάιζα κάθε απόγευμα, στο τότε. Ένας, είχε καθίσει δίπλα μου και δεν το κούναγε. Λες; Πόσα χρόνια ζούνε οι γλάροι;  Ο Ρ αποφάσισε να φέρει βότκες. Έβαλα και λίγη στον γλάρο, που καθότανε δίπλα μου. Άρχισε να κάνει κάτι βββοουουου και να τινάζει τα φτερά του με ένα τρόπο. Χμ... Τέσπα. Τουλάχιστον θα ζεστάθηκε λίγο το φτεράκι του. Πάλι στην κοσμάρα μου.

- Τώρα, τί σκέφτεσαι πάλι;

- Τίποτα. Σε ευχαριστώ βρε. Πολύ τέλεια μέρα. Καλά περνάς εσύ; (Εγώ θα ήθελα να ήμουνα γλάρος στον Λευκό τον Πύργο.)

-Ναι, κρίμα που δεν ήρθα τόσα χρόνια εδώ. Και δυστυχώς αύριο, είναι Δευτέρα. Πρέπει να επιστρέψουμε.

-Ναι... (Πήγες να σπάσεις τον προγραμματισμό αλλά παραμένεις Γερμανικός Γερμανός, βρε φίλε!!! τς τς τς)

Και τώρα είναι Δεκέμβρης.

Βανούυυυυυυυκοοοοοοοοοοο μουυυυυυυυυυυυυ!!! Λετ ιτ σνόου, λετι ιτ σνόου, λετ ιτ σνόου! (Δεν είχα μονάδες!)