Μιλούσα προχτές που λέτε με μια γιαγιούλα! Καταπληκτική, με πολλά χρόνια στην πλάτη της, τον κλασσική μαύρη μαντίλα, με ρυτίδες και μια γλυκιά φατσούλα.. Μιλούσαμε που λέτε, βασικά μιλούσε η γιαγιούλα και εγώ άκουγα. Μου έλεγε για όταν ήταν μικρή, για τον αδερφό της ο όποιος πέθανε όχι από γηρατειά αλλά από καρκίνο (κάθε οικογένεια δυστυχώς έχει και ένα θύμα από καρκίνο). Το μόνο πράγμα που θα ήθελε να προλάβει, μου είπε ήταν να ‘αρμάσει’ (αρραβωνιάσει) ένα από τα παιδιά του.  Μου είπε επίσης ότι χαίρεται που στα τόσα της χρόνια μπορεί τουλάχιστον να περπατά για να μην γίνεται βάρος στα παιδιά της. Κοιτάζοντας περισσότερο στο κενό παρά εμένα, μου έλεγε φωνακτά τις σκέψεις της. Μου είπε πόσο της αρέσει που είμαστε μια μεγάλη οικογένεια (ήμασταν σε τραπέζι συγγενείς μόνο πρώτου βαθμού περίπου 40 άτομα), ότι και οι δικοί της κανονίζουν και πηγαίνουν όλοι μαζι μια φορά τη βδομάδα, η εγγονή της την παίρνει τηλέφωνο συνέχεια και της έχει αδυναμία. Η γειτόνισσα της, της είπε ότι την ζηλεύει γιατί οι δικοί της έρχονται σπάνια και ποτέ όλοι μαζί, ο καθένας κάνει η ζωή του. Ότι μια άλλη φίλη της, ο γιός της είναι παντρεμένος στην Αγγλία και η κόρη της στην Ελλάδα.  Όταν αρρώστησε σε κάποια φάση ήρθαν τα παιδιά της για να την βοηθήσουν να διαλέξει γεροκομείο..

Ζωή και θάνατος. Θάνατος μέσα στη ζωή, να μην μπορείς να περπατήσεις και απλά να περιμένεις πότε θα έρθει ο θάνατος.. Ζωή μέσα στο θάνατο, να είσαι 84 χρονών και να υπάρχει ακόμη ενέργεια μέσα σου, ακόμη ένα παράδειγμα της γιαγιούλας..

Και από την άλλη ο Αρκάς να σκιτσάρει δύο ψυχές να μιλούν, μια ψυχή νέα με μια ψυχή κάποιου 110 χρονών..  – Μα 110 χρονών; Ποιος θέλει να ζήσει 110 χρόνια; - Αυτός που είναι εκατόν εννιά.