Η Μάνια άνοιξε την πόρτα και μπήκε διστακτικά στον προθάλαμο. Ένιωθε ότι ήταν θεατής σε ένα κακό έργο που ποτέ δε θέλησε να δει. Πλησίασε στη ρεσεψιόν και μίλησε χαμηλόφωνα με την κοπέλα που σημείωνε τα ραντεβού. Εκείνη κάτι έγραψε κοιτώντας την με οίκτο και της είπε να καθίσει σε έναν από τους δερμάτινους δερμάτινοι καναπέδες. Έκανε αυτό που της είπε σαν μηχανοκίνητο και αφηρημένα καρφώθηκε στον πίνακα με τα λουλούδια που βρισκόταν απέναντί της.

«Με τέμπερες είναι ζωγραφισμένος;», αναρωτήθηκε με τόση σοβαρότητα που ξαφνιάστηκε, λες και αυτό ήταν το σοβαρότερο ζήτημα του κόσμου εκείνη τη στιγμή.

«Μα τι κάνω;» είπε μέσα της και ένιωσε δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια της. Ακούμπησε το χέρι στην κοιλιά της. Η μητρότητα ήταν μία υποχρέωση που δεν είχε σκεφτεί ποτέ ως τότε να αναλάβει. Και τώρα που της έτυχε, ο άλλος δεν την άφησε καν να σκεφτεί την πιθανότητα της απόλαυσης της εμπειρίας.

«Δεν μπορώ να γίνω γονιός αυτήν την περίοδο, γλυκιά μου» της είχε πει «Η δουλειά στο Λονδίνο δεν μπορεί να περιμένει. Πρέπει να πάω. Μπορώ να σου δώσω τα χρήματα να τακτοποιήσεις το θέμα και να έρθεις αργότερα να με βρεις»

Ένιωσε αηδία και μετάνιωσε για όλα είχε ζήσει με εκείνον τον άνθρωπο τον τελευταίο χρόνο. Ούτε που τον χαιρέτησε φεύγοντας και πήρε την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής της.

Ένα χέρι ακούμπησε τον ώμο της και την έβγαλε από τις σκέψεις της. Γύρισε και είδε …εκείνον. Τον μόνο άνθρωπο που δεν περίμενε να δει και ο μόνος που την ήξερε ίσως καλύτερα και από τον εαυτό της.

«Μα… εσύ… πώς;»

 «Σου είχα υποσχεθεί ότι θα έμενα για πάντα κοντά σου. Θα το κάνω αν με θέλεις κι εσύ. Ήταν λάθος μου που σε άφησα τότε. Μην κάνεις κι εσύ ένα άλλο μεγαλύτερο.»

Σηκώθηκε από τον δερμάτινο καναπέ και τον φίλησε. Ήξερε ότι τώρα πια τίποτε δε θα μπορούσε να πάει στραβά.

-----------------
Τα συναισθήματα είναι άγρια άλογα

Tην ιστορία έγραψε η margot ....την ευχαριστούμε πολύ:)

Παίζαμε με τις λέξεις.

ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ   ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ   ΑΠΟΛΑΥΣΗ   ΤΕΜΠΕΡΕΣ   ΠΟΡΤΑ