Το '80, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, κάποιες ομάδες της διαφοροποιημένης αριστεράς, αποφάσισαν να σπάσουν την απαγόρευση της πορείας προς την Αμερικανική Πρεσβεία. Η πορεία θα κατέληγε στη Βουλή. Η ΕΦΕΕ και τα κόμματα είχαν συμφωνήσει σιωπηρά.

Το σύνθημα έπεσε.... εμείς θα πάμε. Δεν θα μας περιορίσουν τη μνήμη. Θα σπάσουμε τον κλοιό της αστυνομίας και θα περάσουμε. Θα πεσουν κάποια σπρωξίδια, κάποιες ψιλές, και μετά θα μας ανοίξουν τον δρόμο. Σιγά που θα τολμήσουν τα χειρότερα... Δεν έχει κανεις να χασει και τίποτα ... εχει ξαναγίνει. Παιχνιδάκι με μπάτσους.

Και μαζεύτηκαν πολλοί. Πάρα πολλοί. Για την πορεία στην Πρεσβεία και όχι στη Βουλή. Δεν υπήρχαν ούτε φρικιά, ούτε αντιεξουαστές ... Ηταν οι φοιτητές που ήθελαν με αυτόν τον τρόπο να κάνουν κάτι το διαφορετικό. Στην αρχή ήταν κάτι σαν γιορτή. Στην κεφαλή, αντε να ήταν το πολύ 10 σειρές με τη μορφή "αλυσίδας". Ουτε κράνη. Ουτε ξύλα. Ουτε μολότωφ.

Και ξεκινησε το σπρωξίδι. Με κάποια συνθήματα ακόμα και χιουμοριστικά. Και οι μπάτσοι με τις συμβατικές στολές, ξαφνικά παραμέρισαν. Και φάνηκαν τα ΜΑΤ. Και με το που φάνηκαν όρμησαν. Και έπεσε ο φόβος και ο πανικός. Τα ζευγράκια που ήταν πιασμένα χέρι - χέρι χώρισαν. Η γιορτή τελείωσε. 

Και στο κέντρο της Αθήνας, ... σε όλο το κέντρο .. έπεσε τρόμος. Την επομένη εκείνης της σύγκρουσης, που όλοι νόμιζαν τόσο αθώα, μαθεύτηκαν τα δύο ονόματα. Κουμής και Κανελλοπούλου. Νεκροί. Από χτυπήματα. Απόφαση. Εντολή. Τσακίστε τους. Η εντολή, αντιμέτωπη με την αφέλεια, την αθωότητα Και νίκησε. Κατα κράτος.

Βέβαια, έμεινε και ένα μάθημα. Δεν υπάρχουν αθώα παιχνίδια στους δρόμους. Μόνο στις ταινίες. Και τέλος με τους νεκρούς ήρωες. Θέλουμε τους ζωντανούς αφανείς. Γίνεται γαμώ το κερατό μου να υπάρξει δικαίωση μέσω της ζωής και όχι του θανάτου ??? Μετά έπεσε η ΝΔ και ανέβηκε το ΠΑΣΟΚ. Ισως οφείλεται ΚΑΙ στους 2 που έφυγαν.

Να το βράσω. Δεν το θέλω έτσι. 

Και τα παιδιά τα τότε, έγιναν μεγάλοι και άλλα παιδιά έβγαιναν έξω για να πολεμήσουν, να διασκεδάσουν, να παίξουν, να ονειρευτούν. Και οι τότε αστυνομικοί που άνοιγαν τον δρόμο και φώναζαν, μαλακισμένα τρεχάτε θα έρθουν τα ΜΑΤ να σας τσακίσουν, άλλαξαν και τη θέση τους πηραν άλλοι.

Πιο συντεταγμένοι, πιο ανθρώπινοι, πιο μορφωμένοι, πιο τσαμπουκάδες, να .. κατι σαν και τους άλλους. Κατι σαν τα παιδιά έτσι δεν είναι ??? 

ζητάνε τον λόγο, χτυπάνε γκόμενες, κάνουν πλάκα, ανεβάζουν κανένα βιντεάκι σεξοτάδε στο youtube, κατι σαν όλους τους ανθρώπους. Και αμα τους βρίσεις τη μάνα, ας πούμε ε ? .. τι θα κάνουν ... Θα παιξουν. Το παιχνίδι που δεν τους έμαθαν ποτέ, όπως το θέλουν ... Και θα την ανάψουν του τσογλαναρά. Ισως είναι και η χαμένη τιμή του ΑΤ εξαρχείων. Τόσα χρόνια τώρα, τα φρικιά το ταλαιπωρούν.

Και μια φορά λοιπόν, κάτι πιτσιρικάδες, εκεί κοντά στα εξάρχεια, που όλα μοιάζουν σαν παιχνίδι, λογομάχησαν με ειδικούς φρουρούς. Ηταν, λενε, μετά από έξοδο, κέρναγε κάποιος φίλος. "Θα σου κάνω, θα σου δείξω, τι θα μου κάνεις ρε" .. 

Ετσι ειναι το παιχνίδι. Σίγουρα θα ήταν βέβαιος ο Αλέξης πως .. δεν ... Αλλά φαίνεται πως πλέον τα τέρατα των παραμυθιών βρήκαν τον δρόμο τους προς την πραγματικότητα. γιατί να μη τον βρούν άλλωστε ? Αφού .. είναι σαν κι εμας ...   

Και τέλος. Για τον Αλέξη, για την αθωότητα των 15χρονων, για την αστυνομία, για το κέντρο κάποιων πόλεων. Μάλλον και για τη Κυβέρνηση. Μόνο που όλοι και όλα ξαναφτιάχνονται. Εκτός από τον Αλέξη. Τον βάλαμε στα παιχνίδια των μεγάλων κι αυτόν. Από νωρίς.

Αμηχανία. Μπορεί να ειναι, είπαμε και το τέλος της κυβέρνησης. Να το βράσω αν είναι έτσι. Και γενικά. Δεν θα είναι καμμία νύχτα του Αλέξη, γιατί απλά δεν είναι εδω. Ισως είναι των δικών του, των φιλων του, ...  

Οι νύχτες, οι μέρες, οι εξελίξεις θα είναι, κυρίως,  όσων τις δημιουργούν και τις ζουν. Με μιά ακόμα μνήμη δολοφονίας που θα ψάχνουν τι να την κάνουν. Είτε στα σοβαρά, είτε ... σαν παιχνίδι.

(με αφορμή, εκτός των άλλων και τα ποστ τhs margo, pteraxou kai mariachi). Τον συνειρμό με το '80 τον εκανα εξαιτίας του ποστ του πτεραρχου). Αυτά. Τελος.