Κάποτε ένας αδύνατος ανθρωπάκος χωρίς μαλλιά και με στρογγυλά γυαλάκια, διαμαρτυρήθηκε...

Διαμαρτυρήθηκε καθιστός κάνοντας απεργία πείνας...άλλαξε τη χώρα του όμως!

Δεν θα υπερασπιστώ τους καταστηματάρχες...θα υπερασπιστώ τους εργαζόμενους, που πήγαν στη δουλειά τους το πρωί και βρήκαν τις καρέκλες τους καμμένες. Αυτές τις καρέκλες που κάθε μέρα έβγαζαν τα προς το ζην. Γιατί τα μαγαζιά θα ξαναγίνουν. Οι άνθρωποι αυτοί όμως, ο κάθε υπάλληλος, πως θα τα βγάλει πέρα μέχρι τότε;

Διαμαρτυρηθείτε, βγείτε στους δρόμους, φωνάξτε...αλλά γιατί αυτός ο βανδαλισμός;

Τον Σεπτέμβριο του 1955, χιλιάδες Τούρκοι με την ανοχή του τουρκικού στρατού εισάβαλλαν στην Κωνσταντινούπολη και διέλυσαν τα πάντα...

Μαγαζιά, σχολεία, εκκλησίες...νεκροταφεία. Τα Πριγκηπόνησα σώθηκαν από θαύμα. Όσοι Έλληνες δεν είχαν εγκαταλείψει μέχρι τότε...έφυγαν. Σκηνές βίας και τρόμου έκαναν το γύρο τον ειδησεογραφικών πρακτορείων. Εικόνα φρίκης ο Πατριάρχης, χωρίς τη "μήτρα" να κρατάει το κεφάλι του μπροστά σε ένα ανοιχτό τάφο.

Δεκέμβριος 2008...ελεύθεροι πολιορκημένοι στην ίδια μας την πόλη. Τι είναι αυτό που μας διαχωρίζει από τους φανατισμένους Τούρκους του '55; Όταν τώρα πια έχουμε μάθει την ιστορία, τον πολιτισμό, τη δικαιοσύνη...να επιστρέφουμε στο βανδαλισμό;

Ποια δικαιοσύνη θα μου πείτε και ποιο πολιτισμό;

Το ότι ΑΥΤΟΙ, οι όποιοι αυτοί καταστρατηγούν τις βασικές έννοιες της παιδείας μας, δεν σημαίνει ότι και ΕΜΕΙΣ, οι όποιοι εμείς θα πρέπει να κάνουμε το ίδιο.

Το Μάη του '68 το σύνθημα που διαδιδόταν από στόμα σε στόμα ήταν "Αν όχι εμείς, ποιοι; Αν όχι τώρα, πότε;"

Το Δεκέμβριο του '08 το σύνθημα ποιο είναι "Διαλύστε τα πάντα τώρα;"

Ένα παιδί έπεσε νεκρό και αντί να τιμάμε την μνήμη του κατά πως πρέπει, τη σπιλώνουμε;

"Ηττημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί με φωτιά και με μαχαιρί πάντα ο κόσμος προχωρεί" 

Που πάμε ρε παιδιά; Άλλο χουλιγκανισμός και άλλο διαμαρτυρία!

"Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα."