Δεν ξέρω τι πρέπει να πω και τι όχι. Ό,τι γράφεται αυτές τις μέρες κινείται ανάμεσα στα όρια της ευτέλειας, του λαϊκισμού και της λανθασμένης εστίασης. Οπότε γράφω με γνώμονα την απλή έκθεση απόψεων και όχι την τάση υπερανάλυσης των γεγονότων...
Άλλο η αντίδραση. Αυτή είναι αποδεκτή. Είναι αναγκαία για να μας θυμίσει ότι ναι, είμαστε ακόμα άνθρωποι που έχουμε ακόμα μία στοιχειώδη συνείδηση, ότι δεν έχει πολτοποιηθεί τελείως το πραγματάκι που λέγεται εγκέφαλος. Όμως(γιατί πάντα υπάρχει ένα όμως) κάποια στιγμή το "συμβάν" σταματά να αποτελεί αιτία και μετατρέπεται σε αφορμή. Το συμβάν είναι γνωστό: η δολοφονία του 15χρονου παιδιού από τον ειδικό φρουρό. Αρχικά υπήρξαν πορείες και αντιδράσεις, εικονικές παραιτήσεις, απόδοση πολιτικών ευθυνών, ηχηρές δηλώσεις και κάπου στο ενδιάμεσο χάθηκε ο έλεγχος...
Είναι απίστευτα λυπηρό να βλέπουμε καθημερινά όσα μας σερβίρουν τα κανάλια. Εμείς ασχολούμαστε με τις δηλώσεις του Κούγια(τρανταχτή απόδειξη ότι η μόρφωση δεν κάνει τον άνθρωπο και ότι η παιδεία δεν δίνεται μαζί με το πτυχίο) ενώ τα ξένα ΜΜΕ έχουν εμβαθύνει στο πραγματικό νόημα της υπόθεσης. Αυτή η εξέγερση, η επανάσταση(ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε) ήταν αναμενόμενη. Γιατί η δυσαρέσκεια δεν κάνει διακρίσεις.
Μαθητές που κάθονται για τριάντα πέντε ώρες της εβδομάδας σε βρώμικα θρανία, σε παλιά και μουντά κτήρια, που μαθαίνουν άχρηστα πράγματα, που εξετάζονται σε άσχετα πράγματα, που στοχεύουν στο βαθμό, που περνούν τα απογεύματά τους στα φροντιστήρια, που δεν βλέπουν λίγο φως στο μέλλον τους.
Φοιτητές/πτυχιούχοι που τρώνε τα νιάτα τους στα βιβλία, χτίζουν τη ζωή τους πάνω σε απλά χαρτιά, εξασφαλίζουν τον βιοπορισμό τους με δουλειές που δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο σπουδών τους και με χαμηλό μισθό αναλογικά με τα πτυχία τους.
Δεν θα μιλήσω για τους ανθρώπους που νιώθουν την οικονομική κρίση να τους παίρνει τα πάντα(ανεξάρτητα αν η κυβέρνηση επιμένει να μας πιπιλάει το μυαλό με την καραμέλα της ισχυρής ελληνικής οικονομίας και της αντοχής της). Θα μιλήσω μόνο για το μαθητικό/φοιτητικό ηλικιακό κοινό. Αυτό με αφορά, αυτό με απασχολεί, αυτό ζω.
Σκάνδαλα-οικονομικά και πολιτικά, θρασύτητα από την μεριά των πολιτικών, ψέματα, Βατοπαίδι(αυτό είναι μια κατηγορία από μόνο του), απαξίωση των νέων, ανύπαρκτη αξιοκρατία, μία προκλητικά πλούσια και χλιδάτη άρχουσα τάξη. Αποτέλεσμα; Το χάος.
Προφανώς βρισκόμαστε σε μία μεταβατική περίοδο. Τι θα φέρει το αύριο είναι άγνωστο. Και ίσως είναι και καλύτερα έτσι. Τουλάχιστον διατηρούμε ακόμα την ελπίδα για κάτι καλύτερο. Τα γεγονότα των ημερών μου άφησαν πίκρα και απογοήτευση, άγχος και ελπίδα. Και στο βάθος την ψευδαίσθηση της ελευθερίας...
Ευχές για ένα ήρεμο Σαββατοκύριακο...καλό βράδυ
6 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΑδέσποτα Για γέλια μπορεί και για κλάματα Διάλογοι Εκρήξεις Μελαγχολικά Περί πολιτικής Ποιήματα Στιγμές έμπνευσης Στιγμές καθημερινότητας Στοχασμοί Συναυλίες Ταινίες Τραγούδια