Αχ να μπορούσα

να κρατήσω μες τα χέρια μου,

τις ήσυχες  λέξεις,

των ήμερων  καιρών μου.

Αχ να μπορούσα

να χωρέσω μεσ’ στα μάτια μου,

τη θάλασσα,

που τύλιξε το κορμί σου.  

Θα ’μουν δίχως άλλο,

ένας Αετός περήφανος,

με ανοιγμένα τα φτερά,

μια πλατιά, ανοιχτή  λεωφόρος.

Θα ’μουν δίχως άλλο,

ένα ποτάμι ορμητικό,

μες στα  κακοτράχαλα βουνά.

Θα ’μουν χιλιάδες κόκκινα λουλούδια,

με κίτρινους στήμονες,

θα ’μουν χιλιάδες ναι,  

χιλιάδες όχι,

θα ’μουν… κι εγώ δεν ξέρω τι.